Το ανήθικο μειονέκτημα του Μητσοτάκη

Ανυποψίαστος περί τα εικονικά πρόβατα και γίδια, ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε πει την περίφηµη φράση «όταν το αρνί βγει από το µαντρί, το τρώει ο λύκος». Αυτήν τη φορά τα αρνιά έκαναν εισβολή. Εφυγαν από τα πέρατα της Ελλάδας όπου έβοσκαν σε ανύπαρκτα βοσκοτόπια και, παρότι εικονικά, έχουν κοπρίσει και το µαντρί και το Μέγαρο Μαξίµου και το κόµµα της Ν∆.

Οσα αποκαλύπτονται για τον ΟΠΕΚΕΠΕ είναι δύσκολο να γίνουν αποδεκτά µε το επιχείρηµα «συµβαίνουν αυτά» και, κυρίως, είναι δύσκολο να εµφανιστούν ότι δεν ισχύουν. Σε όλα τα σκάνδαλα της κυβέρνησης υπήρχε µια έντονη αµφισβήτηση της σκανδαλώδους πραγµατικότητας, η οποία κατέληγε στο συµπέρασµα ότι σε κάθε περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν γνώριζε αυτό που έτσι κι αλλιώς είναι αµφισβητούµενο. Η σύγχυση (για τις υποκλοπές, το έγκληµα στα Τέµπη, τις αναθέσεις έργων), η οποία κατασκευαζόταν µε επιµέλεια, τελικώς ευνοούσε τον κατηγορούµενο πολιτικά Μητσοτάκη, ο οποίος διεκδικούσε την απαλλαγή λόγω αµφιβολιών.

Στο µεγάλο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ τα πράγµατα έχουν γίνει ξεκάθαρα από τη live και στερεοφωνική µετάδοση των καταγεγραµµένων ψηφιακά γεγονότων. Το σκάνδαλο δεν είναι µόνο µεγάλο και προκλητικό αλλά και καθετοποιηµένο. Ξεκινάει από τα µικρά τοπικά στελέχη και τους ψηφοφόρους της Ν∆ και περνάει ως την κυβέρνηση και τα στελέχη του ΟΠΕΚΕΠΕ (κι αυτά διορισµένα από την κυβέρνηση). Πίσω από την κουρτίνα βρίσκεται επίσης εταιρεία της οποίας τον ρόλο ερευνά η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, η οποία είχε τη συµβολή της στο σκάνδαλο, αφού βέβαια έπαιρνε «διαγωνισµούς» από τον αµαρτωλό oργανισµό και τη Ν∆.

Ολα νοικοκυρεµένα σε ένα. Απατεωνίσκοι και τοπικά λαµόγια, υπουργοί µε τους γενικούς γραµµατείς τους και από πάνω το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη σε ρόλο ρυθµιστή απάτης και απατεώνων. Πώς να αµφισβητηθεί το σκάνδαλο; Πώς όµως να αµφισβητηθεί και η γνώση του από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Ο ίδιος ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Γιώργος Μυλωνάκης, όπως οµολόγησε ο αποπεµφθείς υφυπουργός Χρήστος Μπουκώρος, γνώριζε το περιεχόµενο των συνοµιλιών και του είχε πει 16 µήνες πριν ότι εξαιτίας αυτού του περιεχοµένου των συνοµιλιών δεν µπορεί να υπουργοποιηθεί. Να υποθέσουµε ότι ο Μυλωνάκης γνώριζε παραθεσµικά και παράνοµα το περιεχόµενο των συνακροάσεων, αλλά δεν το γνωστοποίησε στον πρωθυπουργό; Τότε πρέπει να κάνουµε την παραδοχή ότι τον ανασχηµατισµό έκανε ο Μυλωνάκης και όχι ο Μητσοτάκης και γι’ αυτό είπε όσα είπε στον Μπουκώρο. ∆ιαφορετικά πρέπει τώρα να αποπεµφθεί ο Μυλωνάκης.

Ο πρωθυπουργός αδυνατεί, κι αυτό φαίνεται πλέον, να εµφανίσει τη σκανδαλώδη κατάσταση ως «τη χρόνια παθογένεια». Είναι αυτός που κυβερνά ήδη έξι χρόνια και δεν έχει δικαίωµα να επικαλείται ούτε την παθογένεια ούτε τον χρόνο. Αδυνατεί επίσης αυτήν τη φορά να βρει µαύρα πρόβατα ανάµεσα στα τόσα εικονικά κοπάδια της απάτης.

Οι συνοµιλίες που δηµοσιοποιούνται επιβεβαιώνουν όσα είχαµε γράψει στο Documento και σε αυτήν τη στήλη από τους πρώτους µήνες διακυβέρνησης Μητσοτάκη: δεν πρόκειται απλώς για τον συντηρητικό πρωθυπουργό µιας συντηρητικής κυβέρνησης αλλά για καθεστώς.

Το πελατειακό κράτος που βελάζει µπροστά στα µάτια µας πλέον, µε τους αργυρώνητους επιδοτούµενους κοµµατάρχες, τις οµολογίες τους στα καταγεγραµµένα τηλεφωνήµατα, τις ψήφους που αγοράστηκαν µε τις επιδοτήσεις της Ευρώπης, συνθέτει πλευρές αυτού του καθεστώτος. Ο πρωθυπουργός που ανέλαβε την ΕΥΠ και τη δηµόσια τηλεόραση σαν να διοικούσε αφρικανική δηµοκρατία φυλάρχων, που χρησιµοποίησε το θανατικό του κορονοϊού για να µοιράσει χρήµα διά της µεθόδου των απευθείας αναθέσεων αντί να σώσει ανθρώπους και έφτασε στο σηµείο να παρακολουθεί το σύνολο των θεσµών της χώρας δεν µπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από καθεστώς. Σε αυτό το καθεστώς, όπως τη δεκαετία του 1960 ψήφιζαν και τα δέντρα, τώρα ψηφίζουν τα (επιδοτούµενα) γίδια.

Το νέο σκάνδαλο, έχοντας αυτά τα αδιαµφισβήτητα χαρακτηριστικά της άµεσης πρωθυπουργικής γνώσης και ευθύνης, δηµιουργεί σοβαρό πολιτικό πρόβληµα στη Ν∆. Είναι τέτοια η έκταση του σκανδάλου και τόσοι οι νεοδηµοκράτες πρωταγωνιστές του που είναι αδύνατον να καλυφθούν όλοι πολιτικά. Μοιραία ο Μητσοτάκης γίνεται απειλούµενος και εκβιαζόµενος από τους δυσαρεστηµένους, ενώ η Ν∆ µετατρέπεται σε πεδίο εµφύλιου πολέµου.

Τα πράγµατα περιπλέκονται, γιατί ενώ ο Μητσοτάκης παίζει στο πολιτικό τερέν χωρίς αντίπαλο, βάζει συνέχεια αυτογκόλ. Η άµεση προσφυγή σε εκλογές, που θα µπορούσε να είναι µια λύση, καταλήγει εφιαλτικό σενάριο. Η πολυδιαφηµισµένη πρωτιά της Ν∆ θα είναι µια πύρρειος νίκη. Αν υπάρξει κόµµα Σαµαρά (που φαίνεται ότι θα υπάρξει), τότε αυτή η πρωτιά θα είναι χαµηλή πτήση σε ένα περιβάλλον µε σύννεφα. Αρκεί ένα 5% του νέου κόµµατος για να αφήσει έκθετο τον νυν πρωθυπουργό.

Ο Μητσοτάκης θα πρέπει να κυβερνήσει σε µια συµµαχική κυβέρνηση. Ακόµη και ο Νίκος Ανδρουλάκης θα αρνηθεί να γίνει ο νέου τύπου Καρατζαφέρης, γιατί γνωρίζει ότι αυτό θα αποτελέσει την πολιτική του ταφόπλακα.

Ετσι ο Μητσοτάκης έχει δύο επιλογές: ή να κινήσει τις διαδικασίες διχοτόµησης του ΠΑΣΟΚ, ενεργοποιώντας τη νεοδηµοκρατική συνιστώσα µέσα στο ΠΑΣΟΚ, ή να συνεργαστεί µε τον Κυριάκο Βελόπουλο. Καµιά από τις δύο επιλογές δεν είναι ασφαλής.

Ετσι το σενάριο των εκλογών µπορεί να έχει µια δραµατική για τον Μητσοτάκη κατάληξη. Να νικήσει µεν µε ποσοστό κάτω από 20%, αλλά για να υπάρξει κυβέρνηση κάποιοι να βάλουν ως θέµα να αποχωρήσει ο ίδιος έναντι κάποιου µετριοπαθούς και κοινώς αποδεκτού.

Σε µια τέτοια περίπτωση η αποστράτευση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν σηµαίνει κάποιο τέλος, αλλά ενδεχοµένως το ξεκίνηµα µιας προσωπικής περιπέτειας.

Αν το σενάριο των πρόωρων εκλογών αποµακρύνεται, µένει στον Μητσοτάκη η ανάγκη διαχείρισης της συνεχούς κρίσης, που δεν οδηγεί µόνο σε εκλογικό κόστος αλλά και σε προσωπική φθορά.

Η Ν∆ κατέχει πλέον εµφανώς το ανήθικο πλεονέκτηµα, της επικράτησης δηλαδή µέσω ανήθικων κανόνων. Και δεν είναι µακριά η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία παρά την ανεπάρκειά της για αλλαγή της χώρας και των θεσµών είχε το ηθικό πλεονέκτηµα. Επιπλέον, η ποινική έρευνα για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η οποία γίνεται από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία και όχι από κάποιο µακρύ χέρι του Μητσοτάκη στη ∆ικαιοσύνη, θα αποκαλύπτει όλο και περισσότερα στοιχεία που βαθαίνουν το πρόβληµα.

Συγγενείς βουλευτών της Ν∆ φαίνεται ότι έχουν νοικιάσει δασικές εκτάσεις για να εµφανιστούν ως κτηνοτρόφοι και να πάρουν επιδοτήσεις. Αλλοι, όπως έχει αποκαλύψει το Documento, έχουν «καλλιεργήσει» τις πίστες στρατιωτικών αεροδροµίων. Τέτοιες περιπτώσεις που αποκαλύπτει η δηµοσιογραφική έρευνα δεν έχουν πάει ακόµη στη ∆ικαιοσύνη.

Οι δικογραφίες της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας θα είναι το επόµενο διάστηµα εφιάλτης για το Μέγαρο Μαξίµου. Και φυσικά θα είναι και ένα παράδειγµα για το πώς πρέπει να πράττουν η ∆ικαιοσύνη και οι λειτουργοί της.