Ο Χατζίμε Φουτζινάγκα αγαπάει την ελληνικό τραγούδι και εκδίδει στην Ιαπωνία το περιοδικό «Ελληνική Μουσική».
Πριν από λίγες εβδομάδες στην τελευταία συναυλία της Λένας Πλάτωνος στο Gazarte ήρθε ένας συμπαθέστατος Γιαπωνέζος, ειδικά για τη συναυλία, όπως μας είπε. Ηξερα fans της Βιτάλη και της Γλυκερίας που έρχονταν σε εβδομαδιαία βάση από χώρες της Μέσης Ανατολής για να δουν τα προγράμματα των αγαπημένων τους Ελληνίδων τραγουδιστριών, ωστόσο fan της Πλάτωνος, που θα έκανε ένα τόσο μακρινό ταξίδι για συναυλία της… αυτό δεν θα το φανταζόμουν. Ο Ιάπωνας ονόματι Χατζίμε Φουτζινάγκα μας έκανε κι ένα πολύτιμο δώρο: το δεύτερο τεύχος του εβδομαδιαίου περιοδικού με τίτλο «Ελληνική Μουσική», που κυκλοφορεί στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και που ασχολείται, όπως λέει και ο τίτλος του, με την ελληνική δισκογραφία. Οχι βέβαια με τα άπαντά της, αλλά βασικά με την αβανγκάρντ ελληνική μουσική χωρίς να λείπει και η σκηνή του έντεχνου.
Μερικά από τα ονόματα που περνάνε από τις ασπρόμαυρες σελίδες του: Xenakis, Σαβίνα Γιαννάτου, Λένα Πλάτωνος, Μιχάλης Γρηγορίου, Ελένη Καραΐνδρου, αλλά και Φώτης Σιώτας, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Κότσιρας, Δημήτρης Λάγιος κ.ά.
Οι γνώσεις του Φουτζινάγκα –το περιοδικό αποτελεί δική του ανεξάρτητη έκδοση– φτάνουν μέχρι και σε Ελληνες καλλιτέχνες που δεν απασχολούν συχνά (ή και καθόλου) τον δικό μας περιοδικό Τύπο: Αντ. Σουσάμογλου, Εμ. Νινηράκη, Γ. Κατσάνος, Π. Δουρδουμπάκης, Γκιντίκι κ.ά.
Ο Χατζίμε Φουτζινάγκα επαγγελματικά δεν έχει καμιά σχέση με τη μουσική, όχι μόνο με την ελληνική αλλά και γενικότερα. Δηλώνει μηχανικός σχεδιασμού προϊόντων με μεγάλη λατρεία όμως σ’ όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής: «Δεν προσδιορίζω το είδος της μουσικής, αρκεί να είναι παιγμένη από Ελληνες μουσικούς. Επιλέγω σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου. Μεταξύ αυτών είναι η Σαβίνα Γιαννάτου και η Λένα Πλάτωνος».
Ενα μικρό κοινό που διψάει για ενημέρωση
Το περιοδικό του δεν πωλείται στα καταστήματα, αλλά σε διάφορες εκδηλώσεις και σε δισκοπάζαρα, όπου όλο και κάποιοι θαυμαστές του ελληνικού τραγουδιού θα αγοράσουν. Μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει δύο τεύχη. Το πρώτο είχε πουλήσει πεντακόσια αντίτυπα, πράγμα που τον κάνει να πιστεύει ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στην Ιαπωνία που ενδιαφέρονται γι’ αυτό.
«Πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι, που δεν το έχουν μάθει ακόμη επειδή δεν βρίσκονται εύκολα πληροφορίες για το όλο εγχείρημα» τον ακούω να μου λέει γεμάτος ενθουσιασμό που μιλάει στον ελληνικό κυριακάτικο Τύπο. Τα ηλικιακά όρια των αγοραστών της «Ελληνικής Μουσικής» κυμαίνονται μεταξύ 25 και 40 ετών, άρα μιλάμε για νεανικό σχετικά κοινό που διψά κυριολεκτικά να μάθει και να ενημερωθεί για το ελληνικό τραγούδι.
Όσο για την τιμή του κοστίζει 1.200 γεν, δηλαδή περίπου επτάμισι ευρώ χωρίς δυστυχώς να υπάρχει δυνατότητα διανομής εκτός Ιαπωνίας. Ο Φουτζινάγκα με πληροφορεί ότι κόλλησε με την ελληνική μουσική όταν πρωτάκουσε την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Θυμάται ακόμη και λεπτομέρειες: «Ηταν τον Ιούλιο του 1997 όταν άκουσα για πρώτη φορά τραγούδια σας με τη φωνή της Αρβανιτάκη. Μέσα στα επόμενα χρόνια ήρθα δύο φορές στην Ελλάδα για να τη δω από κοντά σε συναυλίες της». Επίσης, αν και δεν έχει παρακολουθήσει εκτενώς τη δισκογραφία της Μαρίζας Κωχ, του είναι πολύ οικεία ως ερμηνεύτρια μικρασιατικών τραγουδιών.
Οι στυλοβάτες και η αγάπη για τα όργανα
Στην ερώτησή μου αν γράφει μόνος του στο περιοδικό ή απασχολεί και άλλους συντάκτες, απαντά ορθά κοφτά: «Ολο μόνος μου το γράφω». Ευτυχώς συμμερίζεται το χιούμορ μου όταν σχολιάζω ότι είναι λογικό να το γράφει μόνος του, αφού μάλλον δύσκολα θα βρεθεί άλλος μη Ελληνας μουσικόφιλος με την ίδια πετριά για την ελληνική μουσική. Το συγκινητικό με τον Φουτζινάγκα είναι ότι τρέφει μεγάλο σεβασμό για τους στυλοβάτες του ελληνικού τραγουδιού, έτσι όπως αυτός τους έψαξε και τους γνώρισε. Λατρεύει τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη, ενώ μέσα στις σελίδες του περιοδικού του ο αναγνώστης μπορεί να δει φωτογραφίες και να αντλήσει πληροφορίες για ελληνικά λαϊκά όργανα, όπως μπουζούκι, λαούτο, τζουράς, σαντουροβιόλι κ.λπ.
Είναι ακόμη και σε θέση να γνωρίζει ότι το τοπίο στην ελληνική μουσική άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα μετά την εμφάνιση του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι στα τέλη της δεκαετίας του 1950: «Είναι υπέροχοι. Πιστεύω ότι χωρίς αυτούς τους δύο ανθρώπους η ελληνική μουσική δεν θα υπήρχε όπως είναι σήμερα».
Πάντως ο Φουτζινάγκα δεν έχει εκδοτικές φιλοδοξίες. Προχώρησε στην έκδοση του περιοδικού ιδίοις εξόδοις με μοναδικό σκοπό να κάνει δημοφιλή στην Ιαπωνία την ελληνική μουσική που τόσο αγαπάει. Ετσι, θεωρεί απίθανο να δει το πόνημά του να εκδίδεται από κάποιον μεγάλο ιαπωνικό εκδοτικό οίκο ή να κυκλοφορεί ως ένθετο σε κάποια ιαπωνική εφημερίδα.
Για το τέλος, λίγο προτού του ευχηθώ καλό επαναπατρισμό μού λέει και κάτι που έχει αρκετό ενδιαφέρον: «Εύχομαι το περιοδικό αυτό να σας κάνει να αναλύσετε τι σας αρέσει περισσότερο στον ίδιο σας τον εαυτό. Διότι τα μουσικά μας ακούσματα και κατ’ επέκταση το γούστο και η αισθητική μας είναι μια πολύ σημαντική πλευρά του εαυτού μας».
Λεπτομέρεια: Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές το δεύτερο τεύχος του περιοδικού «Eλληνική Μουσική» κυκλοφόρησε στη λογοτεχνική υπαίθρια αγορά του Τόκιο πουλώντας είκοσι αντίτυπα. «Είναι ένα καλό νούμερο» με πληροφορεί ο Χατζίμε Φουτζινάγκα.
