Η πανδημία του κορονοϊού άνοιξε ξανά το κεφάλαιο της παγκοσμιοποίησης και πλέον οι φωνές που ακούγονται εναντίον της είναι πολύ περισσότερες.
Και ο λόγος είναι ότι η παγκοσμιοποίηση είχε επιβάλει τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους με την καθολική επιβολή των νόμων της αγοράς. Η οικονομική κρίση όμως που βρίσκεται προ των πυλών εξαιτίας της πανδημίας φέρνει την ανθρωπότητα μπροστά σε μια κατάσταση που έχει να τη ζήσει από τις αρχές του 20ού αιώνα. Αναδεικνύει μάλιστα στον μέγιστο βαθμό τις ανισότητες μεταξύ των κρατών που δημιουργήθηκαν από τις πολιτικές λιτότητας.
Οι κυβερνήσεις τους τελευταίους μήνες αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τις κοινωνικές δομές υγείας για να αντιμετωπίσουν την πανδημία, καθώς οι ιδιώτες σήκωσαν τα χέρια ψηλά μη θέλοντας να αναλάβουν το κόστος αφενός μεν της περίθαλψης των κρουσμάτων, αφετέρου δε των θανάτων που θα συνέβαιναν στις δικές τους δομές.
Η κατάσταση που δημιουργήθηκε αναγκάζει πολλούς ηγέτες, ειδικά στην Ευρώπη, να σκέφτονται την αναθεώρηση των πολιτικών που ασκούσαν μέχρι τώρα οι οποίες οδηγούν σε μια κοινωνική και οικολογική έκρηξη.
Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η ραγδαία αλλαγή στάσης της τέως επικεφαλής του ΔΝΤ και νυν επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Κριστίν Λαγκάρντ, η πίεση της οποίας συνέβαλε στην πρόταση της Κομισιόν για επιδοτήσεις και δάνεια € 750 δισ., τα οποία θα κατευθυνθούν κυρίως στην ενίσχυση κοινωνικών δομών.
Επίσης η πρόταση στην Ελλάδα από τον πρόεδρο της Κεντρικής Ενωσης Επιμελητηρίων και του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνου Μίχαλου να κρατικοποιηθεί μία από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες δείχνει τη στροφή που συντελείται προς ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, πιο κοντά στην κοινωνία και στον άνθρωπο.
