Πολλή δουλειά θα έχουν οι ιστορικοί του μέλλοντος που θα καταπιαστούν με το μακεδονικό: Nα ξεχωρίσουν τις αλήθειες από τα ψέματα.
Να ερευνήσουν τους λόγους που οδήγησαν σε τόσες μετεγγραφές, διαγραφές και ανεξαρτητοποιήσεις. Να δουν τα βίντεο των συλλαλητηρίων και υπολογίζοντας τα άτομα ανά τετραγωνικό μέτρο να διαπιστώσουν αν συμμετείχαν 60 χιλιάδες ή ένα εκατομμύριο. Να μελετήσουν την παρουσίαση του ζητήματος από τα ΜΜΕ, αν θελήσουν να συμπεριλάβουν όλα τα ευτράπελα και τις ανακρίβειες που ακούγονται τελευταία.
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Τη σκυτάλη της μελοδραματικής προπαγάνδας ανέλαβε στον Σκάι την προηγούμενη Κυριακή πρώτος ο Γ. Αυτιάς. Κάθε πέντε λεπτά αναφερόταν στο δάκρυ του Κωνστα- ντίνου Καραμανλή και στη φράση του Α. Παπανδρέου «το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Ξέθαψε και τη γεμάτη συγκίνηση ομιλία του Χριστόδουλου. Για το κλάμα της γοργόνας, βέβαια, ούτε λέξη. Μουσικό χαλί το τραγούδι του Μαρκόπουλου «Στη Μακεδονία του Αλέξανδρου», το οποίο αναφέρεται στην Ολυμπιάδα και εκφράζει την αγωνία της μάνας για τον γιο της που είναι στον πόλεμο. Τελείως εκτός θέματος δηλαδή. Ενας από τους οργανωτές ωρύεται γιατί ο Π. Παυλόπουλος δεν προκήρυξε δημοψήφισμα και κανείς δεν βρίσκεται να του απαντήσει ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Ο έτερος ανταποκριτής Α. Πορτοσάλτε καμαρώνει ότι έβγαλε σέλφι με τους διαδηλωτές, επιδεικνύει δίκην τροπαίου τα ληγμένα δακρυγόνα, χωρίς όμως να μας πληροφορήσει αν μαζί μ’ αυτά μοιράστηκε και μακεδονικός χαλβάς.
Αλλά και το συλλαλητήριο είχε απ’ όλα. Βουκεφάλες και επαναστατικές μαντινάδες. Πανό με τον πίνακα όπου ο Μ. Αλέξανδρος καταδιώκει τον Δαρείο (μεγάλη φυσικά παράλειψη ο Λεωνίδας όταν λέει «μολών λαβέ» στον Ξέρξη). Την Αφροδίτη Μάνου σε ρόλο Πασιονάριας. Τον Πατούλη σε προεκλογική εμφάνιση. Την αδελφή του Κατσίφα που αντικατέστησε με το κύρος της τον Μίκη Θεοδωράκη. Μοναχούς του Αγίου Ορους που άφησαν τα κομποσκοίνια και έπιασαν τις σημαίες. Ισπανούς τουρίστες που ενθουσιασμένοι με το φολκλόρ ρωτούσαν από πού θα περάσουν οι ταύροι.
Το μεγάλο μας τσίρκο μεταφέρθηκε και στην πολιτική σκηνή. Αφηρημένοι θηριοδαμαστές ξέχασαν τα κλουβιά ανοιχτά και τα άγρια ζώα ξεχύθηκαν προς πάσα κατεύθυνση. Χορευτές (Ψαριανός, Θεοχάρης, Αμυράς) επιδίδονται σε ιδεολογικές πιρουέτες για την προσωπική τους επιβίωση. Η Γεννηματά παραδίδει γλωσσικά μαθήματα για το οξύμωρο σχήμα επιτρέποντας την ψήφο κατά συνείδηση, αλλά διαγράφει τους διαφωνούντες. Η ΝΔ ωστόσο προτιμά τον πλεονασμό. Δηλώνει ότι θα καταψηφίσει τη συμφωνία αλλά απαιτεί το συνταγματικό κείμενο της πΓΔΜ. Ο Λεβέντης, ως κονφερασιέ διεθνών προδιαγραφών, ισχυρίζεται ότι θα την ακυρώσει καταγγέλλοντάς την στον ΟΗΕ. Σε γιγαντοοθόνες προβάλλεται ο άγνωστος πόλεμος Κοτζιά – Καμμένου με υπογραφή Νίκου Φώσκολου.
Τελικά οι λίμνες των Πρεσπών αποδείχτηκαν πιο ορμητικές από τα ποτάμια. Στα αβαθή τους ύδατα μέχρι τώρα έχουν ναυαγήσει κόμματα, συμμαχίες και ανιστόρητες φαντασιώσεις. Μόνος σώος εξακολουθεί να είναι ο Καμύ, που έλεγε: «Αγαπώ πολύ τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής».
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
