«Ο εξευγενισμός και η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, εν μέρει για την αντιμετώπιση του χουλιγκανισμού της δεκαετίας του 1980 αλλά και ως επενδυτικής ευκαιρίας για τους ολιγάρχες, έχει πάρει το παιχνίδι μακριά από τους υποστηρικτές» έγραψε το 2014 σε άρθρο του στην «Monde diplomatique» ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Γκαρσία, με τίτλο «Το ποδόσφαιρο δεν είναι για τους οπαδούς».
Επτά χρόνια μετά, το άρθρο μοιάζει προφητικό καθώς βγαίνει αληθινό. Η κίνηση των «12» εκ των πιο πλούσιων συλλόγων της Ευρώπης να αλλάξουν μόνοι τους τα πάντα στο ποδόσφαιρο, λογαριάζοντας μόνο τις δικές τους τσέπες και όχι μακροπρόθεσμα το ίδιο το ποδόσφαιρό, για το οποίο δηλώνουν κυνικά και υποκριτικά ότι κόπτονται, προκάλεσε σεισμό στο οικοδόμημα με απρόβλεπτες συνέπειες. Όχι μόνο για τις μικρομεσαίες ομάδες αλλά και για τις 20 πλούσιες που πήραν την απόφαση να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να πάνε να παίξουν σε άλλη παραλία.
Πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν ή γράφουν για τον ρομαντισμό που θα χαθεί αν υλοποιηθεί το εγχείρημα. Συγγνώμη αλλά ο ρομαντισμός έχει χαθεί από το ποδόσφαιρο εδώ και 30 χρόνια. Όταν ξεκίνησε για τα καλά η εμπορευματοποίηση του. Τότε που μπήκαν στον χώρο, αρχικά τα τηλεοπτικά δικαιώματα, μετά οι χορηγοί και τα τελευταία χρόνια το στοίχημα. Τον ρομαντισμό για όλους όσοι ζήσαμε τη μπάλα στις αλάνες, τους καβγάδες για ένα φάουλ που δεν δόθηκε στη πλατεία τη γειτονιάς, την «προετοιμασία» από το πρωί της Κυριακής για το μεσημεριανό ματς, τον κρατάει πλέον ο καθένας μέσα του. Γιατί –αν θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα ως έχουν- το ποδόσφαιρο άλλαξε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990 όταν η ίδια η UEFA άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού για να γεμίσει τα ταμεία της. Τότε που κατήργησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τα νοκ άουτ παιχνίδια από την αρχή ως το τέλος και δημιούργησε το Champions League, Λιγκ, όπου μαζί με τους πρωταθλητές μετέχουν οι δεύτεροι και οι τριτοτέταρτοι από τις πρώτες ποδοσφαιρικά χώρες. Και μπορεί εν τέλει να έφτιαξε μια αστραφτερή διοργάνωση, όμως έφτασε να δημιουργήσει η ίδια, αυτό που συμβαίνει τώρα. Ανοιξε την όρεξη των μεγάλων συλλόγων που κάθε φορά ζητούσαν περισσότερα χρήματα και μπόνους. Και καταλήξαμε να φτάσουμε στη γέννηση του European Super league με την UEFA να κλαίει και να οδύρεται και να απειλεί με δήθεν μηνύσεις, αποκλεισμούς και άλλα γραφικά, ενώ γνωρίζει ότι θεσμικά δεν μπορεί να αποκλείσει ή να τιμωρήσει κανέναν. Το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να απαιτήσει αποζημιώσεις από τους συλλόγους που θα πάρουν μέρος στη νέα διοργάνωση, καθώς υπάρχουν συμφωνίες και ρήτρες για τα τηλεοπτικά αλλά και με τις χορηγίες μέχρι το καλοκαίρι του 2024. Όλα αυτά αν η νέα διοργάνωση ξεκινήσει από τον ερχόμενο Αύγουστο όπως έχουν στόχο οι «12»…
Ποιος λοιπόν «γέννησε» επί της ουσίας τη νέα λίγκα; Η ίδια η UEFA! Και για να τα λέμε καλύτερα, η απληστία της UEFA. Η οποία έψαχνε και ψάχνει μονίμως τρόπους να βρίσκει νέους πόρους για να γεμίζει τα ταμεία της. Και κάθε χρόνο ήθελε περισσότερα κέρδη. Για να έχει τους μεγάλους συλλόγους υπό την σκέπη της και για να σταματάει τις όποιες μουρμούρες και γκρίνιες έδινε κάθε σεζόν κάτι παραπάνω στις διοργανώσεις της με την μερίδα του λέοντος στα μεγάλα κλαμπ αφού αυτά ήταν και παραμένουν οι πρωταγωνιστές των διοργανωσεων της, ειδικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η UEFA ήταν αυτή που άλλαξε και πάλι τους όρους του παιχνιδιού για να αποφύγει την «επανάσταση» όταν αποφάσισε πριν δύο χρόνια να δίνει απευθείας εισιτήρια στις τέσσερις ή στις τρεις πρώτες ομάδες των πρωταθλημάτων των πανίσχυρων ποδοσφαιρικά χωρών. Και να μετατρέπει τη διοργάνωση σε κλειστό πρωτάθλημα, με ένα μόνο μικρό άνοιγμα (6 θέσεις) στους υπόλοιπους για να μη διαμαρτύρονται κι αυτοί. Όμως οι πλούσιοι του ποδοσφαίρου είναι τόσο άπληστοι, πολύ περισσότερο από την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία που είπαν «τέλος τα χαρτζιλίκια της UEFA». Και αποφάσισαν να βγάλουν τον μεσάζοντα (την UEFA δηλαδή) από τη μέση και να πάνε κατευθείαν στη πηγή του χρήματος. Στα τηλεοπτικά και στους χορηγούς. Και να παίρνουν όλο το χρήμα μόνοι τους. Τόσο απλά τόσο κυνικά. Αφού μπορούν μόνοι τους γιατί να τους τα παίρνει η UEFA; Αλλωστε διατυμπανίζουν δεξιά κι αριστερά ότι έχουν εξασφαλίσει κέρδη από τηλεοπτικά και χορηγίες ύψους 4 δις. ευρώ! Τι ανάγκη να έχουν την UEFA; Καμία! Και αποφάσισαν να προχωρήσουν μόνοι τους…
Αυτό που δεν σκέφτηκαν οι πλούσιοι, ίσως γιατί δεν τους ενδιαφέρει για την ώρα, είναι, τι θα κάνουν χωρίς τους μικρομεσαίους; Χωρίς αυτούς πως θα επιζήσουν; Η νέα διοργάνωση ή το κλειστό κλαμπ του… γκολφ, πόσο θα μπορέσει να αντέξει χωρίς τους υπόλοιπους; Τι ποδόσφαιρο θα είναι αυτό χωρίς την πιθανότητα της έκπληξης χωρίς τη δυνατότητα του μικρού να κοντράρει τον μεγάλο; Αν δεν υπάρχει ο αδύνατος πως θα υπάρξει ο δυνατός; Ερωτήματα που μπορεί να φαίνονται ρομαντικά αλλά δεν είναι. Είναι η ουσία του προβλήματος. Ωραία, θα παίζουν συνέχεια οι μεγάλοι, θα τραβήξει πελάτες το νέο μαγαζί αλλά δεν θα έχει οπαδούς. Γιατί άλλο πελάτης και άλλος οπαδός. Γιατί υποψιάζομαι πως τα εισιτήρια, που ήδη είναι απαγορευτικά για τον φτωχό λαό στους αγώνες του Champions League, στο European Super League, τα εισιτήρια θα κοστίζουν μισθούς κεντρικής και βόρειας Ευρώπης και όχι ελληνικούς. Πόσο θα αντέξει ο πελάτης να βλέπει τους ίδιους και τους ίδιους; Μια, δύο, τρείς σεζόν; Μετά; Μετά θα δουν πάλι τι θα κάνουν…
Εν κατακλείδι: η απληστία των πλούσιων ευρωπαϊκών συλλόγων κόντρα στην απληστία της UEFA οδηγεί το ποδόσφαιρο σε πολύ δύσκολα μονοπάτια και αν δεν βρεθεί σύντομα λύση, οι ομάδες που δεν έχουν πολλά λεφτά και αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο θα σβήσουν από τον χάρτη. Και οι πλούσιοι χωρίς αυτές δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν για πολύ…