Το VAR βλέπει τα πάντα… εκτός από τις κίτρινες

Ο Ολυμπιακός γνώρισε βαριά ήττα με 6-1 από την Μπαρτσελόνα το βράδυ της Τρίτης, (21/10) με ένα σκορ που ωστόσο από μόνο του λέει λίγα για το πώς εξελίχθηκε το παιχνίδι.

Μέχρι τη δεύτερη κίτρινη κάρτα του Έσε στο 57′, ο Ολυμπιακός στεκόταν αξιοπρεπώς. Είχε συγκέντρωση, σωστές τοποθετήσεις και μετά το γκολ του Ελ Κααμπί στο 53′ και την μείωση του σκορ σε 2-1, έδειχνε ότι μπορούσε να διεκδικήσει κάτι παραπάνω. Μετά την αποβολή όμως, όλα άλλαξαν. Η ομάδα έμεινε με δέκα παίκτες και το παιχνίδι ξέφυγε.

Το πρόβλημα είναι η φάση που έκρινε τη ροή του αγώνα. Η δεύτερη κίτρινη κάρτα ήταν υπερβολική για να μην πούμε προκλητική. Όμως, το VAR — το εργαλείο που υποτίθεται υπάρχει για να διασφαλίζει τη δικαιοσύνη — δεν μπορούσε να παρέμβει. Και εδώ ξεκινά ο πραγματικός προβληματισμός.

Γιατί να μην μπορεί το VAR να εξετάσει μια φάση που οδηγεί σε αποβολή, έστω κι αν προέρχεται από δεύτερη κίτρινη;

Ποια είναι η λογική πίσω από αυτόν τον περιορισμό;

Αν ο στόχος είναι να υπάρχει δικαιοσύνη και σωστές αποφάσεις, γιατί να μην έχει τη δυνατότητα ο διαιτητής να δει τη φάση ξανά σε περιπτώσεις που μια κάρτα αλλάζει την ισορροπία ενός παιχνιδιού;

Το VAR μπήκε στο ποδόσφαιρο για να μειώσει τα ανθρώπινα λάθη. Δεν μπορεί όμως να κάνει τη δουλειά του σωστά όταν οι κανόνες του το εμποδίζουν. Ίσως έχει έρθει η ώρα να επανεξεταστεί αυτό το κομμάτι. Δεν είναι λογικό ένα παιχνίδι τέτοιου επιπέδου να κρίνεται από μια αμφισβητούμενη κάρτα χωρίς δεύτερη ματιά.

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε ένα ανεξήγητο σφύριγμα, αλλά το θέμα είναι γενικότερο. Όσο το VAR μένει «δεμένο» από κανονισμούς που δεν του επιτρέπουν να επεμβαίνει σε καθοριστικές φάσεις και λάθη του διαιτητή, η αδικία θα συνεχίσει να υπάρχει — απλώς θα είναι πιο «τεχνολογικά επιβεβαιωμένη».

Γιατί στο τέλος, δεν είναι το αποτέλεσμα που πονάει περισσότερο αλλά το αίσθημα ότι δεν παίχτηκε ένας αγώνας με τους ίδιους κανόνες.