Οι εκπρόσωποι περιγράφονταν από τον Διονύση Σαββόπουλο, προτού κι ο ίδιος γίνει ένας από αυτούς, ως έρημοι κι απρόσωποι.
Ο Στέλιος Πέτσας όμως έχει αναπτύξει ένα πολύτιμο για τη θέση χαρακτηριστικό, το οποίο μόνο πρωτεύοντα θηλαστικά μεταξύ των εκπροσώπων διαθέτουν: είναι και διπρόσωπος. Μπορεί με μεγάλη ευκολία να εμφανίζεται ως προστάτης της πολυφωνίας, των δημοσιογράφων και της αντικειμενικότητας την ίδια στιγμή που δρα ως διώκτης των ανεπιθύμητων για το αφεντικό του και τον ίδιο. Να είναι μεταξωτός και γαλαντόμος με τους τυχερούς αλλά οδοντωτός και αστυνόμος με τους άτυχους. Βάσει κριτηρίων τα οποία το αφεντικό του καθορίζει και ο ίδιος εφαρμόζει με αίσθημα δικαιοσύνης και Μαρέβας.
Μάλιστα, και Μαρέβας. Γιατί δεν συγχωρεί βέβαια ο εκπροσωπούμενος του διπρόσωπου τις αποκαλύψεις του Βαξεβάνη για τα «σκόιλ ελικικού», τις χρυσές μάσκες, τις αργυρές κουμπαριές και τα άλλα κυβερνητικά μπερεκέτια. Δεν συγχωρεί όμως εκατό φορές τις αποκαλύψεις για τα σπίτια του Βολταίρου, τις περίεργες offshore, τον ποταμό των ευρώ άγνωστης προέλευσης στις εταιρείες της συζύγου και εν γένει τη δημοσιογραφική ενασχόληση με τη γεμάτη μαύρες τρύπες επιχειρηματική της δραστηριότητα. Και αφού Εκείνος δεν συγχωρεί –θα τον τακτοποιήσω εγώ, αγάπη μου!–, έρχεται ο αστυνόμος να αναθέσει στην Initiative την πρωτοβουλία. Δώσε σε «Μέντες», κουμπάρους, κολλητούς, αλλά πάρε το κεφάλι του Βαξεβάνη.
Δώσε! Αλλά τι δίνει; Πού τα βρίσκει αυτά που μοιράζει σε Μι-Μι-Ε και Μαμ-Μαμ-Ε; Πώς γεμίζουν οι τσέπες του τόσο ώστε να μπορεί να τον αποκαλεί κάποιος Τσέπα αντί Πέτσα χωρίς τον κίνδυνο να πέσει έξω; Τα βρίσκει φυσικά από κει που τα βρίσκουν και ο Μηταράκης και ο Βρούτσης και οι λοιποί εργολάβοι του Μαξίμου. Από τις τσέπες των κορόιδων. Από τις τσέπες μας. Με αποτελέσματα τραγικά. Το Documento να γράφει για κοροϊδοϊό και ο Πέτσας να του επιβάλλει κοροϊδοϊό. Ή να γράφει «Μένουμε Ταπί» και να του επιβάλλει να μείνει ταπί. Διπρόσωπος, αλλά πολύ επιλεκτικός ο ίδιος. Ανοιχτοχέρης για τον Φουρθιώτη και ταπί για τον Ισκαριώτη. Με αποτέλεσμα να μπλέκουν το δράμα με την κωμωδία και το ειδύλλιο με την τραγωδία.
Και δεν ντρέπεται ούτε για όσα κάνει ούτε για όσα λέει. Δεν ντρέπεται που κρύβει πόσα έδωσε σε ποιους από το δημόσιο χρήμα. Δεν ντρέπεται να επιχειρεί τη δολοφονία μιας εφημερίδας επικαλούμενος τη δεοντολογία. Δεν ντρέπεται να αραδιάζει ψέματα κάθε μέρα με ύφος λοιμωξιολόγου. Δεν ντρέπεται να στέλνει δημοσιογράφους στον Καιάδα επειδή αρνούνται να σταθούν στην αράδα. Δεν ντρέπεται να δίνει ακόμη και στην κουμπάρα του κουμπάρου το κατιτίς εν ονόματι της πολυφωνίας. Τσέπας που πληρώνει, στόματα βουλώνει. Ο Πέτσας, κυρίες και κύριοι…
