Ρυθμικά ραδιοφωνικά κομμάτια, σπανιόλικο φλαμέγκο και τσιγγάνικα χορευτικά ξεσπάσματα
Ενα άλμπουμ που ξεχωρίζει μες στην τρέχουσα δισκογραφική παραγωγή, ψηφιακή ως επί το πλείστον, είναι το «The way back home» του νέου συνθέτη Μίμη Νικολόπουλου. Κυκλοφόρησε σε φυσικό format, σε CD δηλαδή, από την Ankh του Θάνου Φουργιώτη, που κρατάει ψηλά τον πήχη των σύγχρονων δισκογραφικών παραγωγών. Συγκριτικά με το instrumental ντεμπούτο του Νικολόπουλου, «Deviation» (2017), αλλά και το «Βλέμμα στο βυθό» (2021), κύκλο τραγουδιών σε στίχους της Φωτεινής Λαμπρίδη για τη φωνή του Δημήτρη Βουτσά, στο τωρινό «The way back home», επίσης instrumental, ο Νικολόπουλος αντλεί έμπνευση από την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων με δέκα οργανικά θέματα και τη διασκευή του στο παραδοσιακό βουλγαρικό «Sino moi» με τη φωνή της Σάντρα Σαντζιάου από την Barcelona Gipsy Balkan Orchestra. Κιθάρες, πνευστά και έγχορδα παιγμένα από μια πλειάδα μουσικών της Θεσσαλονίκης (ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Underground Sound Studio της συμπρωτεύουσας) συντελούν στη δημιουργία ενός κλίματος που χρωστάει πολλά στους Γάλλους μινιμαλιστές Πασκάλ Κομελάντ και Ρενέ Ομπρί, οι οποίοι επίσης εμπνέονται μουσικά από τα Βαλκάνια – αυτό φαίνεται περισσότερο σε κομμάτια όπως το «Mountains» και το «Infinity», που έγινε και βιντεοκλίπ σαν κανονική μικρού μήκους ταινία. Το εναρκτήριο «Amazonia» είναι ένα ρυθμικό άκρως ραδιοφωνικό κομμάτι, ενώ το επόμενο, το «Livas», κλείνει το μάτι στα παθιασμένα σπανιόλικα φλαμέγκο. Στο ακόλουθο «Vithos» ο Νικολόπουλος εντυπωσιάζει με τις μελωδικές ατμοσφαιρικές γραμμές του, εκεί που το «Nomad’s heart» οδηγεί σ’ ένα τσιγγάνικο χορευτικό ξέσπασμα – το «Nomad’ s heart» έχει ήδη γίνει το πιο αγαπημένο μου κομμάτι από το άλμπουμ. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, όμως η φύση της μουσικής του Μίμη Νικολόπουλου με παραπέμπει συχνά στον πιο lounge Γιάννη Σπανό των κινηματογραφικών σάουντρακ από τη δεκαετία του 1970. Ως αίσθημα κυρίως, εφόσον μιλάμε για νέο συνθέτη που έχει αφομοιώσει για τα καλά ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων ακουσμάτων από τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι την τζαζ και το ροκ. Και κάτι ακόμη σημαντικό: ο Νικολόπουλος, παρά τη δυσκολία αυτού που κάνει, μια και δεν είναι εύκολο να παράγεις οργανική μουσική στην Ελλάδα που να έχει απήχηση, ίδια μ’ αυτήν των τραγουδιών τουλάχιστον, δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια. Μετά το πρώτο του άλμπουμ, που αγαπήθηκε από ραδιοφωνικούς παραγωγούς, έφτιαξε την προσωπική του μπάντα (Mimis Nikolopoulos Band) και από το 2018 μέχρι σήμερα περιοδεύει σε Ελλάδα και Ευρώπη, παρουσιάζοντας τις δικές του συνθέσεις αλλά και συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες όπως ο DJ Panko των Ojos de Brujo, ο Carlos Marquez κ.ά.
