Το πρώτο κιόλας κεφάλαιο του βιβλίου που έγραψε ο Γιώργος Λακόπουλος για το «Αθήνα 2004» με τίτλο «Η μπαλάντα των Ολυμπιακών Αγώνων – Τα πρόσωπα, η λάμψη, οι σκιές και η Γιάννα Αγγελοπούλου» αρχίζει με έναν αφορισμό που θα μπορούσε να γίνει διαρκής υπότιτλος του εγχειρήματος: «Μια πιθανή αιτία που τα πράγματα δεν πάνε σύμφωνα με το σχέδιο είναι ότι δεν υπήρχε ποτέ σχέδιο». Ανήκει στον Βρετανό συγγραφέα και σκιτσογράφο Ασλεϊ Μπρίλιαντ, αλλά θα μπορούσε να ειπωθεί από οποιονδήποτε εμπλεκόμενο στο εγχείρημα, τουλάχιστον στην προ Γιάννας και προ κίτρινης κάρτας τριετία. Αυτή είναι και η κατακλείδα του βιβλίου.
Ο Λακόπουλος κλείνει σχεδόν όλα τα κεφάλαια στηλιτεύοντας τη μετέπειτα πολιτική ηγεσία για τη σπατάλη μιας τεράστιας ευκαιρίας και για την καταλήστευση της κληρονομιάς. Η διεκδίκηση, η διοργάνωση και μετά τίποτε. «Τρίτο ημίχρονο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν υπήρξε» σχολιάζει ο καλός δημοσιογράφος. «Η Αξιοποίηση δεν επιχειρήθηκε ποτέ. Σαν να κερδίζεις τον πρώτο λαχνό στο λαχείο και να μην προσέρχεσαι για να εισπράξεις τα κέρδη. Να ξοδεύεις για μια μεγάλη επένδυση και, όταν ολοκληρώνεται, να την κλειδώνεις και να πετάς το κλειδί στη θάλασσα. Η απαξίωση των Αγώνων, με κορυφή του παγόβουνου τις αθλητικές υποδομές, προέκυψε σαν άδηλη επιδίωξη αυτοκαταστροφής. Είναι στα όρια του σκανδάλου ότι κάποιες πολιτικές ηγεσίες και συγκεκριμένες ομάδες της επιχειρηματικής τάξης και των μίντια δεν θέλησαν να αξιοποιηθεί το επίτευγμα ενός λαού…». Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη και θα παρουσιαστεί το μεσημέρι της Δευτέρας (13.00) σε αίθουσα της ΕΣΗΕΑ από τον συγγραφέα και τους Γιάννα Αγγελοπούλου, Ευάγγελο Βενιζέλο, δεν αναφέρεται στο αγωνιστικό σκέλος. Ρεκόρ, μπάλες και κουλουάρ δεν θα βρει ο αναγνώστης στις σελίδες του, ενώ ακόμη και τα πολύκροτα σκάνδαλα ντόπινγκ αναφέρονται ακροθιγώς. Οταν έσκασε το θέμα με το «ατύχημα» των Κεντέρη, Θάνου, «ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που χτύπησε το τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης της Γιάννας» διαβάζουμε.
Πού εστιάζει η έρευνα
Η έρευνα του Γ. Λακόπουλου –είναι πολιτικός συντάκτης– επικεντρώνεται στο ζουμερό παρασκήνιο της ανάθεσης των αγώνων, της χαμένης τριετίας που είχε απότοκο την κίτρινη κάρτα του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ την άνοιξη του 2000 («θα ήταν καταστροφή να μας έπαιρναν το χρίσμα»), τις πολιτικές ζυμώσεις στην τελική ευθεία των Αγώνων και τον οικονομικό απολογισμό, που σύμφωνα με τον συγγραφέα ήταν θετικός.
Πρόσωπα-κλειδιά από την πολιτική σκηνή –ο μέχρι τις παραμονές του Αγώνων πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης– εμφανίζονται να δρουν ανεύθυνα και σπασμωδικά, ενώ οι άνθρωποι που αρχικά ανέλαβαν τα ηνία της οργανωτικής επιτροπής παρουσιάζονται – δικαίως– ως εντελώς ακατάλληλοι. Ο Γ. Λακόπουλος χρησιμοποιεί το επίσημο πόρισμα του ΙΟΒΕ για να αναλύσει τα οικονομικά στοιχεία και τονίζει τα άυλα οφέλη από τη διεξαγωγή των Αγώνων, αυτά που αχρηστεύτηκαν στην πορεία.
«Εάν η ανάληψη ήταν το φως στο τούνελ που χρειαζόταν η χώρα, το φως που άρχισε να βλέπει έναν χρόνο μετά την ανάθεση ήταν το τρένο που ερχόταν καταπάνω της. Το επίτευγμα της ανάληψης μπορούσε να την καταστρέψει. Η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων υφάνθηκε στον καμβά του ελληνικού φιλότιμου και δεν έμοιαζε με την προηγούμενη, αλλά δυστυχώς δεν της έμοιασε η επόμενη. Και μετά σιωπή, και μετά το τέλος» καταλήγει ο συγγραφέας: «Νικήσαμε τα λιοντάρια και μας έφαγαν οι κοριοί».
Ο από μηχανής Θεός
Με την άδεια του εκδότη προδημοσιεύουμε από το βιβλίο του Γιώργου Λακόπουλου ένα περιστατικό που θα μπορούσε να δυναμιτίσει ακόμη και το ίδιο το εγχείρημα της διεκδίκησης:
«Οταν η Γιάννα Αγγελοπούλου είπε στους αρμόδιους υπουργούς ότι ως τις 15 Αυγούστου 1996 έπρεπε να κατατεθεί ο αναλυτικός φάκελος υποψηφιότητας, εισέπραξε ότι… δεν είχαν αντίρρηση. Αλλά μόλις τους εξήγησε ότι έπρεπε να συνοδεύεται με παράβολο εκατό χιλιάδων δολαρίων, κανείς δεν έβρισκε κωδικό στον προϋπολογισμό για να τα αντλήσει.
Είχε δύο επιλογές – εκτός από το άλμα στο κενό… Η μια ήταν να τα βροντήξει. Ηδη άλλωστε το έκανε δύο φορές, στην περίοδο της διεκδίκησης, αλλά ο Σημίτης δεν αποδεχόταν την παραίτησή της. Οι υπουργοί του όμως συνέχιζαν, παρά τις εντολές του, να μη συνδράμουν με θέρμη τη διεκδίκηση. Χωρίς να έχουν συνέπειες.
“Είναι οι άνθρωποί μου, κυρία Αγγελοπούλου”, της απάντησε κάποια στιγμή, δικαιολογώντας γιατί τους κρατούσε δίπλα του.
Η άλλη επιλογή της ήταν να αφήσει τα πράγματα όπως ήταν. Να αποκλειστεί η Αθήνα για εκατό χιλιάδες δολάρια από μια διοργάνωση στην οποία η Ελλάδα δήλωνε ότι θα ξοδέψει δισεκατομμύρια δραχμές.
Ο από μηχανής Θεός ήταν, πάλι, ο… Θόδωρος Αγγελόπουλος! Εστειλε ισόποση προσωπική επιταγή και η υποψηφιότητα κατακυρώθηκε. “Δεν ήταν η τελευταία φορά που ο Θόδωρος κι εγώ «σώσαμε» την ελληνική προσπάθεια, χρηματοδοτώντας την Ολυμπιακή καμπάνια”, θα γράψει αργότερα.
Ετσι, στις 14 Αυγούστου του 1996, η Γιάννα Αγγελοπούλου, συνοδευόμενη από τον επικεφαλής της ομάδας σύνταξης του φακέλου υποψηφιότητας Πέτρο Συναδινό, κατέθεσε στη Λωζάνη τα σχετικά παραστατικά.
Η Αθήνα μπήκε οριστικά στον πίνακα της ΔΟΕ με τις υποψήφιες πόλεις ανάληψης της 28ης Ολυμπιάδας. Οσάκις οι υπουργοί “δεν έβρισκαν κωδικούς”, ο ευπατρίδης σύζυγός της, χωρίς δισταγμό, την παρότρυνε να πληρώσει η ίδια. Ο σκοπός το άξιζε…
Οταν το πήραν είδηση οι κυβερνητικοί, το… καθιέρωσαν, σε στιλ: “Βάλ’ τα και θα σου τα δώσουμε”. Ακόμη και ο Σημίτης τής είπε: “Να το ξέρετε, κυρία Αγγελοπούλου, θα σας τα πληρώσουμε”.
Ούτε τα πλήρωσαν ούτε θα το δέχονταν οι Αγγελόπουλοι: χάρισαν στο δημόσιο ό,τι είχαν ξοδέψει. Πόσα; Περισσότερα από 15 εκατ. δολάρια, ή πέντε δισ. δραχμές της εποχής».
Διαβάστε επίσης
Μπαλόνι το πλεόνασμα με δημιουργική λογιστική
Όλα για το μεγάλο κόλπο για τον ΟΠΕΚΕΠΕ – Αυτή την Κυριακή στο Documento
Euroleague: Ούτε φέτος έσπασε η «κατάρα» του πρώτου στη regular season – Το απίθανο σερί