Με την απώλεια του Βασίλη Παπαβασιλείου το σύγχρονο ελληνικό θέατρο έχασε έναν από τους διαμορφωτές του.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου ήταν γνήσιος θεατράνθρωπος που ζούσε και ανέπνεε μέσα από κείμενα, ανάμεσα στις λέξεις τους, τις πρόβες των έργων που ανέβαζε, στα σανίδια και στις κουίντες. Ολη του η ζωή ήταν το θέατρο, από τότε που φοιτητής Ιατρικής είδε παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης και αποφάσισε να αλλάξει ρότα. Εγκατέλειψε τα πάντα για να ζήσει στο πετσί του την περιπέτεια της υποκριτικής και να βουτήξει μες στο θέατρο καθορίζοντάς το με το ταλέντο, το πνεύμα, την ευστροφία, την οξυδέρκεια, το χιούμορ, την αισθητική, το πάθος και την αδιαπραγμάτευτη εμμονή του στις λεπτομέρειες που κάνουν τα πράγματα να λάμπουν.
Ήταν όμως και άνθρωπος της παρέας, είχε φίλους αγαπημένους μια ολόκληρη ζωή, του άρεσαν ο δρόμος, το καφενείο, το ξενύχτι, τα σχέδια και τα μεγάλα όνειρα. Το 1981, μαζί με τον φίλο του Λευτέρη Βογιατζή, τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Τάσο Μπαντή, την Αννα Κοκκίνου, τη Ράνια Οικονομίδου, τη Σμαράγδα Σμυρναίου, ίδρυσε τη Σκηνή. Η ομάδα δεν κράτησε, ο Παπαβασιλείου πρόλαβε να συνυπογράψει με τον Βογιατζή τη «Σπασμένη στάμνα» του Χάινριχ φον Κλάιστ και αργότερα, μόνος πλέον, να παρουσιάσει την αλησμόνητη «Ζουβέ- Ελβίρα», την παράσταση που συνέβαλε στο χτίσιμο της προσωπικής του μυθολογίας. Βρέθηκε στο τιμόνι του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος για πέντε χρόνια (1994-1998).
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου ήταν διανοούμενος με όλη τη σημασία της λέξης. Διάβαζε για να ζει και όχι το αντίστροφο. Και κάθε του διδασκαλία, συνέντευξη, δημόσια τοποθέτηση, εξομολόγηση ήταν ένας συνδυασμός συσσωρευμένης γνώσης, φαντασίας, εμπειρίας και έκπληξης. Δεν ήταν ποτέ προβλέψιμος ούτε επαναλαμβανόμενος. Ηταν προβλέψιμος μόνο στις μεγάλες αγάπες του, όπως ο Γκολντόνι, στον οποίο επέστρεφε όπως ξαναγυρνάς σε έναν φίλο, χαρίζοντάς μας εξαιρετικές σκηνοθεσίες, με τελευταία στην παράσταση «Ο ιμπρεσάριος από τη Σμύρνη» στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 2023. Αλλά ο ρόλος που θα τον συνοδεύει για πάντα είναι η «Ελένη», ο κορυφαίος δραματικός μονόλογος του Γιάννη Ρίτσου. Από το 1999 και για είκοσι χρόνια ερμήνευσε μοναδικά μια γυναικεία ψυχή τόσο παλιά όσο και το θέατρο που επιστρέφει κάθε φορά από τη σκόνη για να μας διηγηθεί την ιστορία της. Κουρασμένη, αυτοκρατορική, άφυλη, γερασμένη, σοφή, γοητευτική, αθώα και χαμένη μες στο μυστήριο που την περιβάλλει, ούτε πικρή ούτε απελπισμένη, αλλά βαθιά μόνη με όλο το βάρος του κόσμου στις πλάτες της ήταν η Ελένη του Παπαβασιλείου, επίτευγμα ερμηνευτικό και μια συνομιλία με το μυθικό που δεν μπορεί να ξεχάσει όποιος την είδε.
Οι παραστάσεις Σαίξπηρ, Μαριβό, Γκολντόνι, Πιραντέλο, Μολιέρου, Σοφοκλή, Αναγνωστάκη και τόσων ακόμη, οι μεταφράσεις θεατρικών και πεζών και τα δικά του κείμενα είναι ένα μόνο μέρος της κληρονομιάς που αφήνει πίσω του ο Παπαβασιλείου καθώς ξεκινάει το ταξίδι του προς την άλλη όχθη. Το υπόλοιπο μόνο να μνημονεύεται μπορεί, αφού υπηρέτησε μια τέχνη εφήμερη και μοναδική που δεν επαναλαμβάνεται. Μια σκέψη αποχαιρετιστήρια για τον άνθρωπο που μας χάρισε τόσα δώρα είναι να ξαναβρεί εκείνες τις πλατιές πεδιάδες του Στρυμόνα που του άρεσε να θυμάται από τότε που ήταν παιδί.
