Πρώτη φορά που άκουσα τη Χριστιάνα Γαλιάτσου να τραγουδάει ήταν σε μια μουσική σκηνή στα νότια προάστια. Μου έκανε εντύπωση η μεστή φωνή, η σκηνική της παρουσία καθώς και ο σεβασμός με τον οποίο ερμήνευσε τραγούδια που έχουν γράψει ιστορία.
Από τότε την παρακολουθώ με ενδιαφέρον, μια και θεωρώ ότι πρόκειται από τις τραγουδίστριες που είναι αναπόφευκτο να αφήσουν το δικό τους στίγμα στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού.
Στη συνάντηση που είχαμε πριν από λίγες μέρες θέλησα να μάθω περισσότερα για εκείνη. «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με μητέρα τραγουδίστρια» λέει, «οπότε από πολύ μικρή πήρα πολύ καλές βάσεις σε σχέση με το τραγούδι. Η μητέρα μου Αιμιλία Γαλιάτσου, η οποία είναι ακόμη ενεργή τραγουδίστρια, αγαπούσε πάντα το παραδοσιακό, το ρεμπέτικο και το καλό λαϊκό τραγούδι». Κοντά της γνώρισε τις μουσικές σκηνές της Σπάρτης, όπου μεγάλωσε. «Θυμάμαι όταν ήμουν πέντε χρόνων και με έπαιρνε μαζί της εκεί που τραγουδούσε. Κάποια στιγμή στα μέσα ή στο τέλος της βραδιάς με ανέβαζε στη σκηνή και τραγουδούσα κι εγώ. Ελεγα δύο τραγούδια, το “Σ’ αγαπώ γιατί είσ’ ωραία” και το “Ητανε μια φορά”. Ετσι κόλλησα το μικρόβιο». Καρδιοχτυπούσε όταν την ανέβαζε η μητέρα της στη σκηνή. «Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούσα τι μπορεί να λέει ο κόσμος και ένιωθα λίγο άγχος» λέει.
Η συμμετοχή της στην παιδική χορωδία Σπάρτης της έδωσε την ευκαιρία να αντιληφθεί τις δυνατότητες της φωνής της. «Εκεί είπα το πρώτο μου σόλο, σε ηλικία έξι χρόνων. Μου έχει περιγράψει η μητέρα μου ότι όταν τελείωσε η συναυλία δεν μπορούσε να με εντοπίσει, γιατί ο κόσμος που ήταν από κάτω με έπαιρνε στα χέρια και με περνούσαν από αγκαλιά σε αγκαλιά». Στην εφηβεία της καθόταν δίπλα από το ραδιο-κασετόφωνο και άλλαζε σταθμούς μέχρι να βρει ένα τραγούδι που της άρεσε. Όπως πολλά παιδιά της προψηφιακής εποχής κατέγραφε σε μια άδεια κασέτα τα τραγούδια του ραδιοφώνου. «Μέχρι να πατήσω το REC βέβαια το τραγούδι είχε ήδη ξεκινήσει, οπότε είχα ένα σωρό κασέτες με μισά τραγούδια» λέει γελώντας.
Τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα στο τραγούδι τα έκανε στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου σπούδασε εφαρμοσμένη πληροφορική και πολυμέσα. Τα χρόνια πέρασαν και κάποια στιγμή βρέθηκε να τραγουδάει δίπλα στον Γιώργο Μαργαρίτη. «Ο Πέτρος Βαγιόπουλος με πίστεψε από την πρώτη στιγμή. Με έστειλε σε εκείνον ο Γιώργος Μαργαρίτης για να ακούσει τη φωνή μου και να κρίνει. Όταν βρεθήκαμε μου ζήτησε να του πω το “Όταν πίνει μια γυναίκα” και το “Ελα στην παρέα μας φαντάρε”. Όταν με άκουσε μου είπε ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο». Στη συνέχεια της πρότεινε να ερμηνεύσει ένα δικό του τραγούδι το «Αν τύχει», σε στίχους της Ησαΐας Παπαδοπούλου. «Είναι μέσα στη καρδιά μου αυτό το τραγούδι» λέει η Χριστιάνα. Της ζητάω να μου περιγράψει μια βραδιά που τη συγκίνησε. Μιλάει για μια εμφάνισή της στο Ισραήλ. «Προτού ξεκινήσουμε νόμιζα ότι θα τραγουδήσουμε για ελληνικό κοινό. Κι όμως ο χώρος γέμισε από Ισραηλινούς. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα, πόσο πολύ αγαπούν το ελληνικό τραγούδι. Ξεκίνησα να λέω το “Όλα σε θυμίζουν” και κάποια στιγμή κατέβασα το μικρόφωνο γιατί άκουσα όλο το μαγαζί να τραγουδάει τους στίχους. Μαγικές στιγμές!».
Έχει τραγουδήσει επίσης σε ελληνικό κοινό στη Ρωσία, τον Καναδά και την Αμερική. Το περασμένο καλοκαίρι πήρε μέρος στο Greek Festival της Καλιφόρνιας. «Οι Ελληνες του εξωτερικού είναι πολύ θερμό κοινό. Συγκινούνται πολύ εύκολα, γιατί τους λείπει η Ελλάδα και τα τραγούδια της ξενιτιάς μιλάνε απευθείας στην καρδιά τους», λέει λίγο καιρό προτού ξαναφύγει για περιοδεία στην Αμερική με τη Γλυκερία, για την οποία μιλάει με ενθουσιασμό. «Ηταν όνειρο για μένα να βρεθώ μαζί της επί σκηνής», λέει και περιγράφει τον τρόπο που την αγκάλιασε και τη στήριξε. Αναφέρεται στη συνεργασία της με τη Μαριώ, τον Δημήτρη Κοντογιάννη, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, τον Μανώλη Μητσιά, τον Κώστα Μπαλαχούτη και τον Δημήτρη Μπάση με τον οποίο συνεργάζονται αυτή την εποχή. «Τους εκτιμώ όχι μόνο σε καλλιτεχνικό αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο. Καθένας από αυτούς έχει κάνει κινήσεις που με έχουν σκλαβώσει».
Συζητάμε για τη συμμετοχή της στο talent show «Rising star». «Η τηλεόραση σου δίνει βήμα. Για μένα ήταν μια εμπειρία που μου έμαθε πολλά, γιατί εκεί ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και πάτησα στα πόδια μου. Ηταν ένα στοίχημα που κέρδισα», λέει. Κουβεντιάζουμε για την κρίση στον τομέα της δισκογραφίας. «Προσπαθούμε να βρούμε διεξόδους, άλλες διαδρομές και τρόπους για να αντιμετωπίσουμε αυτό το φαινόμενο. Υπάρχει φως όμως», λέει.
Τη ρωτάω ποιο είναι το όνειρό της για το μέλλον. «Θέλω να βάλω το δικό μου λιθαράκι σε αυτό που λέγεται λαϊκό τραγούδι».
