Πήγαμε στην πρεμιέρα της παράστασης του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και της Ελπίδας στο θέατρο Μπέλλος
Διαβάζεις τον τίτλο «Η Ελπίδα και ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος βρίσκονται στην τοποθεσία Πλάκα» και σου έρχεται στο μυαλό… status στα social media. Κι όμως, έτσι βαφτίστηκαν οι παραστάσεις που φιλοξενούνται στο ανακαινισμένο θέατρο Μπέλλος.
Το πρόγραμμα στοχεύει σε αναβίωση του κλίματος των μπουάτ. Δεν υπήρχε καλύτερη οικοδέσποινα από την Ελπίδα, με οδηγό τον πολυπράγμονα συνθέτη Γιάννη Χριστοδουλόπουλο. Με την τεχνολογία πάντως του mapping είδαμε έως και τη Ρένα Μόρφη να εμφανίζεται και να ερμηνεύει ντουέτο με τον Χριστοδουλόπουλο την «Πτήση 201» της Λένας Πλάτωνος και της Μαριανίνας Κριεζή.
Κι ενώ στην αρχή ο συνθέτης κάθισε στο πιάνο και ερμήνευσε ο ίδιος τα πλέον αναγνωρίσιμα τραγούδια του, η παράσταση νομίζω ότι σκοπίμως τράβηξε σε διάρκεια μόνο και μόνο για να ευχαριστηθεί το κοινό ακόμη πιο πολύ την επικείμενη εμφάνιση της Ελπίδας, η οποία τελικά αποθεώθηκε.
Με διαχρονικές επιτυχίες
Ακούσαμε τραγούδια του νέου κύματος, το «Γαρίφαλο στ’ αυτί», τα «Ελα ήλιε μου» και «Ανθρωπε αγάπα», ο «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής», το «Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει», το παραδοσιακό «Ανεστάκι» και πολλά πολλά άλλα διαχρονικά ελληνικά κομμάτια δίπλα σ’ αυτά που ο Χριστοδουλόπουλος έγραψε για τις πιο ετερόκλητες φωνές του ελληνικού τραγουδιού. Από την Τσανακλίδου και τον Πάριο μέχρι τον Δάκη και την Πέγκυ Ζήνα, φανερώνοντας πως πρόκειται για ένα συνθέτη-πολυεργαλείο ή και «χαμαιλέοντα» σε ό,τι αφορά τους ερμηνευτές του, κάτι που δεν αποτελεί καθόλου μομφή.
Τα στεγανά, άλλωστε, έχουν καταρριφθεί προ πολλού και δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστοδουλόπουλος αυτόν τον καιρό συνεργάζεται με την Αντζελα Δημητρίου.
Η δε Ελπίδα αποτελεί υπόδειγμα ερμηνευτικής αρτιότητας, εφόσον δεν «έκαψε» τη φωνή της και την «προφύλαξε» ώστε να μπορεί σήμερα να σε κάνει να χαίρεσαι που την ακούς να τραγουδάει. Και δεν εννοώ ότι είπε απλώς καλά τα τραγούδια της, δηλαδή τα διεκπεραίωσε. Η Ελπίδα έδωσε ρέστα με ολόσωστες φωνητικές κορόνες όπου απαιτούνταν από τη δομή των συνθέσεων. Μουσικότητα, χροιά που παραμένει νεανική και γλυκιά, δύναμη απ’ την ψυχή και απ’ τα πνευμόνια μέχρι το τραγούδι ν’ ανέβει στον λαιμό και να βγει απ’ τα χείλη.
Απολαύσαμε όλες τις μεγάλες επιτυχίες της: από τον «Σωκράτη» που εκπροσώπησε τη χώρα μας στη Eurovision το 1979 μέχρι το «Οπως σε θέλω» του αδερφού της, Κώστα Καράλη, από το 1987. Και, φυσικά, την «Ντισκοτέκ» του Κώστα Τουρνά με τον Χριστοδουλόπουλο σε ρόλο ράπερ να αποδίδει τους στίχους που προστέθηκαν τότε από τα Ημισκούμπρια.
Κάποια στιγμή που το μικρόφωνο της Ελπίδας την πρόδωσε, εκείνη αποφάσισε να τραγουδήσει α καπέλα χωρίς να διακόψει το τραγούδι. «Τι την έχουμε τη φωνή;» σχολίασε καταχειροκροτούμενη, για να επιστρατεύσει αμέσως μετά το χιούμορ της: «Πάει, την ψώνισα». Μα είναι να μην την ψωνίσει ένας τραγουδιστής, εδώ που τα λέμε, άμα ξεκίνησε στα τέλη του 1960 και εν έτει 2022 οι απώλειες στη φωνή του να είναι αμελητέες;
Νέες φωνές, νέα τραγούδια
Εμφανίστηκαν ακόμη η νέα τραγουδίστρια Ματίνα Πάντζαλη (είπε εξαιρετικά το «Μια πίστα από φώσφορο») και η Εφη Λεωνίδα στην ηλεκτρική κιθάρα και στο μπουζούκι. Μπουζούκι έπαιξε και ο άκρως επικοινωνιακός –στα όρια του σόουμαν– Γιάννης Χριστοδουλόπουλος όταν έπαιξε και τραγούδησε ένα ποτ πουρί κλασικών λαϊκών του Τσιτσάνη, του Μούτση κ.ά.
Αυτό έγινε στο δεύτερο μέρος του προγράμματος και μετά, όταν το κέφι είχε ανάψει και οι φωνές του κοινού είχαν γίνει ένα με των τραγουδιστών. Ακούσαμε και το ολοκαίνουργιο τραγούδι που ο συνθέτης έγραψε για τη φωνή της Ελπίδας. Μια μπαλάντα κοινωνικού περιεχομένου με τίτλο «Υπάρχει Ελπίδα», που μιλάει με αισιοδοξία για όλα τα δεινά που ζει η χώρα μας από το 2014 κι έπειτα και το οποίο μοιράζονται οι δυο τους ερμηνευτικά.
Εν κατακλείδι, αν περάσετε μια βόλτα από το θέατρο Μπέλλος, οι μεγαλύτεροι έως και θα δακρύσετε γιατί θα θυμηθείτε τα νιάτα σας κάποτε στα πέριξ της Πλάκας. Οι νεότεροι απλώς θα καταλάβουν για ποιο λόγο οι γονείς ή και οι παππούδες τους συχνά πυκνά λένε το τετριμμένο μα και τόσο αληθινό: «Δεν βγαίνουν τέτοια τραγούδια και τραγουδιστές σήμερα».
Η Ελπίδα θα βρίσκεται εκεί όλες τις Τετάρτες του χειμώνα για να μας συνδέει με το πιο ένδοξο παρελθόν του ελληνικού τραγουδιού.
