Από τη µεταπολίτευση και µετά, δηλαδή ουσιαστικά την πρώτη κανονική περίοδο δηµοκρατίας της νεότερης Ελλάδας, ποτέ άλλοτε δεν γνωρίσαµε τέτοια κυριαρχία των οικονοµικών ελίτ επί της πολιτικής εξουσίας όση –ειδικά σήµερα– µε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο Καραµανλής είχε το πάνω χέρι και αποφάσιζε χωρίς να δίνει λόγο στους µεγάλους επιχειρηµατίες. Προχώρησε και σε κρατικοποιήσεις (Εµπορική Τράπεζα και Ολυµπιακή Αεροπορία) «κατηγορούµενος» για σοσιαλµανία. Μάλιστα, στις αρχές της θητείας του το 1974 ανακοίνωσε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ που αδιαφορούσε για την εξέλιξη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε ο Ανδρέας Παπανδρέου, απόλυτα κυρίαρχος λόγω πολιτικής επάρκειας και λαϊκής στήριξης. Μάλιστα, στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ πριν και µετά την άνοδό του στην εξουσία δέσποζε το σύνθηµα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»! Κρατικοποίησε για ορισµένο χρόνο παραπαίουσες µεγάλες βιοµηχανίες, εφαρµόζοντας ένα σχέδιο ανασυγκρότησης επιχειρήσεων, όπως η ΑΓΕΤ Ηρακλής, η Αθηναϊκή Χαρτονοποιία, η Πειραϊκή Πατραϊκή, τα Ναυπηγεία Σκαραµαγκά, Ελευσίνας, Σύρου, η Κεραφίνα, η ΠΥΡΚΑΛ, η ΛΑΡΚΟ και άλλες. Κάποιες σώθηκαν, κάποιες άλλες έπεσαν θύµατα της αποβιοµηχάνισης. Στην πρώτη θητεία ο Ανδρ. Παπανδρέου ήταν κυρίαρχος. Μετά άνοιξαν τρύπες. Ο ανοιχτός εκβιασµός των εκδοτών στη διεκδίκηση των πρώτων αδειών για την ιδιωτική τηλεόραση δηµιούργησε µέτωπο, που µε αφορµή το σκάνδαλο Κοσκωτά πέτυχε και ήταν η πρώτη εισβολή των επιχειρηµατικών ελίτ στην πολιτική εξουσία. Και στη συνέχεια έγινε το έλα να δεις.
Οταν µετά τον Σηµίτη ανέλαβε πρωθυπουργός ο Κώστας Καραµανλής, µε έκπληξη διαπίστωσε ότι πλέον κουµάντο κάνουν άλλοι. Και είπε σε ένα γεύµα στου Μπαϊρακτάρη το περίφηµο: «∆εν µπορούν πέντε νταβατζήδες να κάνουν κουµάντο στη χώρα». Ο Σηµίτης παραχώρησε όλο το ολυµπιακό πρόγραµµα στους µεγάλους των κατασκευών για να εξασφαλίσει προστασία. Αυτοί το σχεδίασαν, τεντώνοντας το κόστος για µεγαλύτερα κέρδη, µε αποτέλεσµα τα περισσότερα ολυµπιακά έργα µετά να µην έχουν καµία (!) χρήση. Αυτός άνοιξε την πόρτα του ΟΤΕ στους Γερµανούς φίλους του, των ΕΛΠΕ στον Λάτση και των τραπεζών σε επενδυτικά κερδοσκοπικά κεφάλαια. Και τι έκανε ο Κ. Καραµανλής για τους νταβατζήδες; Εδωσε την αρµοδιότητα στον Γιώργο Σουφλιά να τους διαχειριστεί, ώστε να µη χρεώνεται προσωπικά τις ευθύνες.
Η περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ιδιαίτερη, καθώς το έργο της κυβέρνησης ήταν µονοθεµατικό, η έξοδος της χώρας από τα µνηµόνια, κάτι που βόλευε τις ελίτ, αφού η πρώτη φορά Αριστερά θα χρεωνόταν τις δύσκολες µέρες και µετά, εύκολα, αυτοί θα µπορούσαν να κλείσουν την αριστερή παρένθεση µε τόσο αφελείς αντιπάλους, όπως και έκαναν.
Στη συνέχεια ντόπιοι και ξένοι επιχειρηµατίες βοήθησαν τη φαµίλια Μητσοτάκη να καταλάβει όλες (!) τις εξουσίες και ως «φίλοι και προστάτες» αγοράζουν κρατικά περιουσιακά στοιχεία συγκροτώντας σκληρά κερδοσκοπικά καρτέλ χωρίς κανείς να τους ενοχλεί. Η κλεπτοκρατία απογειώθηκε και η λεηλασία στις κρατικές δαπάνες µε απευθείας αναθέσεις εκτινάχθηκε. Η δηµοκρατία καταλύθηκε και η ανεξάρτητη ∆ικαιοσύνη υποδουλώθηκε. Τεράστιας έκτασης σκάνδαλα, όπως της Novartis, των υποκλοπών, του εγκλήµατος στα Τέµπη, «µπαζώνονται» προκλητικά. Η δηµόσια παιδεία και η υγεία διαλύονται προς όφελος του άπληστου ιδιωτικού τοµέα. Μέχρι και το σύνταγµα δεν δίστασαν να παρακάµψουν για να εγκρίνουν την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ. Εχεις χρήµατα, ζεις, δεν έχεις, πούλα το χωράφι, ειδικά τώρα που µέχρι δύο στρέµµατα δεν είναι οικοδοµήσιµο.
Το φαινόµενο αυτό, ειδικά µετά το 2000, δεν είναι µόνο ελληνικό. Στην Ευρώπη χώρες µε µεγάλη δηµοκρατική παράδοση έπεσαν θύµατα της οικονοµικής ισχύος. Τρανό παράδειγµα η Γαλλία, όπου οι ελίτ, κυριολεκτικά, κατασκεύασαν για ηγέτη µια µαριονέτα, όπως αποδείχτηκε ο Εµανουέλ Μακρόν. Για να το πετύχουν µάλιστα διέλυσαν τις παραδοσιακές δυνάµεις, όπως το κεντροδεξιό γκωλικό κόµµα και τους Σοσιαλιστές. Ηγεσίες τύπου Μιτεράν ή Ντελόρ στην Κοµισιόν είναι πλέον ανάµνηση.
Παρόµοια ήταν η εξέλιξη και στη Γερµανία. Πάνε οι εποχές Μπραντ, Σµιτ και Κολ. Ακόµη και η Ανγκελα Μέρκελ διατήρησε µεγάλο κοµµάτι ελέγχου της εξουσίας. Πλέον νέες µαριονέτες φυτεύονται στην καγκελαρία. Αγνοούν προκλητικά τις εξελίξεις και τους συσχετισµούς του 21ου αιώνα και την επισφαλή θέση της Ευρώπης στον νέο δυναµικά αναπτυσσόµενο κόσµο. Το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο ρεύµα, σε συνεργασία µε τις ελίτ, οι οποίες απέκτησαν όπως και στην Ελλάδα τον πλήρη έλεγχο της ενηµέρωσης – χειραγώγησης, κυριάρχησε και στην ΕΕ, στην οποία οι περισσότερες κυβερνήσεις ακολούθησαν το «κόµµα του πολέµου» που ήλεγχε απόλυτα την κυβέρνηση Μπάιντεν, και επιµένει σε αυτοκτονικές οικονοµικές αποφάσεις χωρίς να βλέπει τις συνέπειες στη νέα τάξη πραγµάτων όπως την επιβάλλει ο Τραµπ.
Τουλάχιστον εκεί υπάρχουν ακόµη κάποιες χώρες όπου η ∆ικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Στη Γαλλία τιµωρήθηκαν µε ποινές φυλάκισης ένας πρώην πρόεδρος, όπως ο Σαρκοζί, για παράνοµη χρηµατοδότηση προεκλογικής εκστρατείας, ένας πρώην πρωθυπουργός, όπως ο Φιγιόν, για διορισµό αργοµισθίας σε σύζυγο και γιο, ενώ έχασε το δικαίωµα του εκλέγεσθαι η Μαρίν Λεπέν για λογιστικό παράπτωµα. Εκτός πολιτικής µάλιστα τέθηκε και ο νεαρός τότε καγκελάριος της Αυστρίας Σεµπάστιαν Κουρτς για συµµετοχή σε πειραγµένη δηµοσκόπηση! Κατηγορίες που εδώ θα προκαλούσαν γέλια. ∆ικαίως, αφού πράγµατι είµαστε για γέλια.
Διαβάστε επίσης
Περιστέρι: Λήστεψε δύο πρακτορεία τυχερών παιχνιδιών μέσα σε 25 λεπτά – Απέσπασε 2200 ευρώ
Τραμπ: Ανακοινώνει 100% δασμούς στις ταινίες που παράγονται στο εξωτερικό