Στον Βόρειο Έβρο, μια υπαξιωματικός του Στρατού Ξηράς μεγαλώνει μόνη της δύο ανήλικα παιδιά, τοποθετημένη μακριά από τον τόπο συμφερόντων της, χωρίς καμία στήριξη από την υπηρεσία – και κυρίως χωρίς φωνή.
Η κραυγή απόγνωσης δεν ήρθε από τα χείλη της, αλλά από τα χρώματα των παιδιών της. Μια ζωγραφιά που έστειλαν στον παππού τους λίγο πριν φύγει από τη ζωή – ή, καλύτερα, στην πολιτεία που τους απομάκρυνε– λέει τα πάντα.
«Αγαπημένε μου παππού, είμαι πολύ στεναχωρημένη εδώ που φέρανε τη μαμά. Θέλουμε να γυρίσουμε κοντά σας. Σ’ αγαπώ.»
Το σχέδιο αποτυπώνει ένα σπίτι. Στο επάνω παράθυρο, ένα κοριτσάκι φωνάζει κλαίγοντας «παππού». Στο κάτω, η μητέρα – πιθανότατα η ίδια η υπαξιωματικός – φωνάζει «μπαμπά» και ένα αγοράκι δίπλα της φωνάζει ξανά «παππού». Ο παππούς δεν υπάρχει πια – έφυγε απο τη ζωή. Η ζωγραφιά είναι ένας θρήνος αποχωρισμού και ένα τεκμήριο ψυχικού πόνου. Δεν είναι απλώς παιδική έκφραση – είναι έκκληση σωτηρίας.
Μια ζωή σε κενό υπηρεσιακής ευθύνης
Η υπαξιωματικός, η οποία είχε υπηρετήσει και παλαιότερα στον Έβρο, έχει υποβάλει δύο αναφορές ζητώντας, λόγω των προβλημάτων της, κατ’ εξαίρεση μετάθεση στον τόπο συμφερόντων και κατοικίας της μητέρας της και του πρώην συζύγου της και πατέρα των παιδιών της. Καμία απάντηση. Ζήτησε ακρόαση από τον Διευθυντή Πεζικού. Της είπαν «θα εξεταστεί». Δεν εξετάστηκε ποτέ. Ζήτησε ακρόαση από τον Αρχηγό του ΓΕΣ. Το αίτημα «κόπηκε» προτού φτάσει στο γραφείο του.
Ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει δύο παιδιά σε περιοχή χωρίς υποδομές, χωρίς ΚΔΑΠ, χωρίς επαρκή σχολεία, με το πλησιέστερο νοσοκομείο 45 λεπτά μακριά. Κάθε φορά που αρρωσταίνουν, παίρνει άδεια. Δεν υπάρχει κανείς να τη βοηθήσει. Και το χειρότερο; Ούτε κανείς να την ακούσει.
Αντί να της παρασχεθεί στήριξη, η υπηρεσία κάνει ότι δεν βλέπει. Χρησιμοποιεί γραφειοκρατικά προσχήματα για να κρυφτεί πίσω από την αδιαφορία. Ακόμα και το αίτημά της για βοήθημα από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού απορρίφθηκε – με το επιχείρημα ότι δεν αφορά λόγους υγείας.
Κι όμως: η ίδια έχει χαρακτηριστεί ευάλωτος οφειλέτης από το ελληνικό κράτος, καθώς έχει φορτωθεί απρόσμενα χρέη. Το Δημόσιο έχει αναγνωρίσει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και χρήζει ειδικής προστασίας. Όμως η υπηρεσία της όχι μόνο δεν τη στηρίζει – την τιμωρεί σιωπηλά.
Ένα σύστημα που ευνοεί τους «ημέτερους» και συνθλίβει τους αδύναμους
Η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτικών υπηρετεί στα σύνορα μεγάλο μέρος της ζωής της. Το καθήκον το γνωρίζουν και το τιμούν. Όμως όλοι γνωρίζουν και κάτι άλλο: το αόρατο σύστημα εύνοιας και εξαίρεσης.
Πολύ συχνά, παρατηρείται το φαινόμενο να τοποθετούνται στελέχη στον τόπο συμφερόντων τους με «μέσο», εντείνοντας τα κενά που υπάρχουν στις ακριτικές μονάδες. Και τα κενά αυτά καλύπτονται όχι με αξιοκρατία, αλλά με διοικητικά θύματα: ανθρώπους που δεν έχουν «πλάτες», που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, που θεωρούνται «εύκολα διαχειρίσιμοι».
Η υπαξιωματικός αυτή δεν είναι εξαίρεση. Είναι παράδειγμα στοχοποίησης μέσω σιωπής. Αντί να την προστατεύσουν για τα τεκμηριωμένα προβλήματά της, την άφησαν να φθαρεί, να εξαντληθεί, να λυγίσει.
Αυτό είναι το «νέο μοντέλο Δένδια»
Η περίπτωσή της δεν είναι τυχαία. Είναι προϊόν μιας ευρύτερης πολιτικής επιλογής. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας, με τη ρητορική περί «μεταρρύθμισης» και «Ατζέντας 2030» , έχει μετατρέψει τη διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστειρωμένο, λογιστικό μηχανισμό, όπου η ανθρώπινη ανάγκη είναι εμπόδιο και όχι προτεραιότητα.
Από το 2019, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εφαρμόζει πολιτική αναδιάταξης του στρατεύματος με κριτήρια αυστηρά πειθαρχικά και ενίοτε εκδικητικά. Η «μέριμνα υπέρ του προσωπικού» έχει μετατραπεί σε λέξεις για να διακοσμεί τις ομιλίες, χωρίς καμία εφαρμογή στην πράξη.
Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όχι σε εκθέσεις – τα ζωγραφίζουν τα παιδιά.
Το documentonews.gr φέρνει στη δημοσιότητα την περίπτωση αυτής της γυναίκας, η οποία δεν είναι μοναδική. Υπάρχουν πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Σκοπός μας είναι σπάσει η σιωπή που στηρίζει το σύστημα το οποίο προστατεύει τους «ημέτερους» και εξοντώνει τους αδύναμους. Γιατί πίσω από κάθε “διοικητική απόφαση”, υπάρχει μια οικογένεια που υποφέρει. Και ένα παιδί που γράφει:
«Εδώ που φέρανε τη μαμά, δεν είμαστε καλά.»
Διαβάστε επίσης:
Βιβλίο: Ο Σταύρος Παναγιωτίδης και η κατάρριψη των μύθων
Ηλεκτροσόκ τα χρέη για το ρεύμα – Κυβερνητικά σχέδια για mega επενδύσεις στην πλάτη της κοινωνίας