Σοσιαλιστές, οικολόγοι, κομμουνιστές και το κόμμα Μελανσόν προχώρησαν σε συμμαχία-ανάχωμα στην άνοδο της ακροδεξιάς ενόψει των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία
Μπουρλότο στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας έβαλε ένα ντόμινο πυκνών γεγονότων την εβδομάδα μετά τις ευρωεκλογές. Ο Εμανουέλ Μακρόν μπροστά στην ταπεινωτική ήττα του κόμματός του «πάτησε το κουμπί», οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές και ποντάροντας τη μοίρα της ίδιας της Βουλής σε ένα στοίχημα που αποσκοπεί στο να αποδυναμώσει την ακροδεξιά παλίρροια πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2027.
Μετά την «εθνική τραγωδία», όπως χαρακτήρισαν τα διεθνή ΜΜΕ τη νίκη (32%) του Εθνικού Συναγερμού (RN) της Μαρίν Λεπέν με επικεφαλής τον Ζορντάν Μπαρντελά, οι διεργασίες στα γαλλικά κόμματα προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα στην ακροδεξιά είναι πυρετώδεις. Ενώ ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί να οικοδομήσει έναν αντιακροδεξιό συνασπισμό καλώντας σε συσπείρωση όσους λένε «όχι στα άκρα» και ενώ στο Παρίσι και σε άλλες μεγάλες πόλεις πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις κατά της ακροδεξιάς, εγένετο το νέο Front Populaire (Λαϊκό Μέτωπο) στη γαλλική Αριστερά.
Ωριμο τέκνο της ανάγκης
Τα αριστερά κόμματα της Γαλλίας μετά την άνοδο της ακροδεξιάς κατάφεραν να θέσουν σε χρόνο-ρεκόρ τα θεμέλια μιας νέας συμμαχίας στο πρότυπο του Λαϊκού Μετώπου που δημιουργήθηκε από ριζοσπάστες κεντροαριστερούς, σοσιαλιστές και κομμουνιστές τη δεκαετία του 1930, για ενιαία υποψηφιότητα ενόψει των εκλογών που θα διεξαχθούν σε δύο γύρους, στις 30 Ιουνίου και 7 Ιουλίου.
Από τη συμμαχία του 1934, που οδήγησε στη νίκη της Ενωμένης Αριστεράς το 1936 απέναντι στην άνοδο του φασισμού –τότε που η Αριστερά ενώθηκε απέναντι στον κίνδυνο παρά τις βαθιές διαφορές στους κόλπους της– έπειτα από μια μοναδική για εκείνη την εποχή συλλογική κινητοποίηση που απέφερε μερικές καθοριστικές κατακτήσεις, τις οποίες θεσμοθέτησε η κυβέρνηση του Λεόν Μπλουμ, όπως τις 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα και τις καλοκαιρινές διακοπές μετ’ αποδοχών, δεν ήταν ποτέ τόσο άμεση η έκκληση για ένα νέο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία όσο αυτόν τον Ιούνιο. Μετά την ανακοίνωση των πρόωρων εκλογών η Αριστερά δίνει –ή τουλάχιστον προσπαθεί να δώσει– τη λύση απέναντι στην άνοδο του RN χωρίς ενδιάμεσο τον Μακρόν, τον οποίο φαίνεται ότι «τιμώρησαν» στην κάλπη οι ψηφοφόροι, απογοητευμένοι από τον χειρισμό μιας σειράς κρίσεων κατά τη διακυβέρνησή του. Oι εκπρόσωποι των τεσσάρων βασικών ρευμάτων της Αριστεράς –της Ανυπότακτης Γαλλίας του Ζαν-Λικ Μελανσόν, των σοσιαλιστών, των οικολόγων και των κομμουνιστών– συμφώνησαν έπειτα από ώρες διαπραγματεύσεων να κινηθούν βάσει της αρχής «η ισχύς εν τη ενώσει» δίνοντας τα χέρια για τη δημιουργία ενός σύγχρονου Λαϊκού Μετώπου. Ο εβραϊκής καταγωγής πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ραφαέλ Γκλικσμάν, ο οποίος έχει διατελέσει σύμβουλος του πρώην προέδρου της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι και αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών της Ουκρανίας, αρνήθηκε αρχικά να συνεργαστεί με τον Μελανσόν καθώς του καταλόγιζε «αντισημιτισμό» για την υποστήριξη των Παλαιστινίων στον πόλεμο στη Γάζα. Τελικά, όλες οι δυνάμεις έφτασαν σε οριστική συμφωνία με κοινό πρόγραμμα στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.
Πάντως η ίδια «συνταγή» είχε αποδώσει καρπούς πριν από δύο χρόνια. Στις εκλογές του 2022 η γαλλική Αριστερά ενώθηκε κάτω από το λάβαρο της Νέας Οικολογικής και Κοινωνικής Λαϊκής Ενωσης (NUPES) αποσπώντας 22% στην κάλπη και κατατάχθηκε τρίτη επιτυγχάνοντας την εκλογή 151 βουλευτών στην Εθνοσυνέλευση. Ωστόσο λόγω εσωτερικών διαφωνιών η συμμαχία τελικά διαλύθηκε.
Ριψοκίνδυνη κίνηση
Το αποτέλεσμα της κάλπης φαίνεται πως εξόργισε τον Μακρόν, ο οποίος διαθέτει μόλις δύο εβδομάδες για να δουλέψει πάνω στο ριψοκίνδυνο σχέδιό του. Επέκρινε την απόφαση των υπόλοιπων αριστερών κομμάτων να έρθουν σε συμφωνία με την Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν, την οποία έχει κατηγορήσει για αντισημιτισμό και αντικοινοβουλευτισμό, ενώ παράλληλα δείχνει ότι επιχειρεί να σαμποτάρει το όλο εγχείρημά τους τονίζοντας τη διάσταση απόψεων που υπάρχει μεταξύ τους σε θέματα όπως η ενέργεια και η οικονομία.
Ο Γάλλος πρόεδρος χρησιμοποιεί συχνά μια φράση πίσω από κλειστές πόρτες με υπουργούς και συμβούλους: «Il faut prendre son risque» (πρέπει να είσαι διατεθειμένος να πάρεις ρίσκα). Ετσι και τώρα έβαλε ένα τολμηρό στοίχημα, το οποίο αν δεν πετύχει, θα μπορούσε να τον αναγκάσει σε πολιτική «συγκατοίκηση» –όπως στις εκλογές του 1997 με τους Σιράκ και Ζοσπέν–, με πρόεδρο τον ίδιο και πρωθυπουργό τον Μπαρντελά.
Στην προσπάθειά του ωστόσο να ανακόψει την επέλαση της ακροδεξιάς εγείρονται φόβοι ότι η ριψοκίνδυνη κίνησή του θα μπορούσε να φέρει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα και αυτό γιατί η Δεξιά κάνει κινήσεις συσπείρωσης εναντίον του. Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων μεταξύ του επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών (LR) Ερίκ Σιοτί με το RN και την Ανακατάληψη (R!) του Ερίκ Ζεμούρ, είναι βέβαιο ότι πλησιάζοντας προς τις εκλογές το δεξιό στρατόπεδο θα κάνει και αυτό ό,τι καλύτερο μπορεί για να αυξήσει περαιτέρω τα ποσοστά του.
Μια πιο μακιαβελική προσέγγιση επιχειρεί να εξηγήσει την απόφαση Μακρόν ως προσπάθεια να αποδυναμώσει την ακροδεξιά δίνοντάς της εξουσία. Επί της ουσίας, πιστεύεται ότι ο Μακρόν στοχεύει στην αποτυχία του RN μέσα από την πρωθυπουργία πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2027, θέλοντας να περιορίσει τον κίνδυνο μιας πιθανής ανάληψης της προεδρίας από τη Λεπέν. Για άλλους, η στρατηγική του θα μπορούσε ακόμη και να αποδώσει άμεσα καρπούς, καθώς τα υψηλά ποσοστά του RN στην ΕΕ είναι πιθανό να μην επαναληφθούν στις εθνικές κάλπες, όπου η προσέλευση είναι συνήθως μεγαλύτερη.
Διαβάστε επίσης: G7: Σύγκρουση Μελόνι – Μακρόν για το δικαίωμα στην άμβλωση
G7: Ο Μπάιντεν πάλι «χάνεται στο κενό» – Το video που κάνει το γύρο του κόσμου
Κολομβία: Προσφέρει ιατρική περίθαλψη σε παιδιά που έχουν τραυματιστεί στη Γάζα
