Η µετάβαση του κ. Ζελένσκι στο Βίλνιους της Λιθουανίας θύµιζε την έλευση του Ιησού στα Ιεροσόλυµα. Εντάξει, υπάρχουν διαφορές: ο δεύτερος ήταν Θεός, ο πρώτος δεν είναι παρά ηθοποιός που ενίοτε υποδύεται τον Θεό. Οπως και να ’χει, όµως, η υποδοχή του Ζελένσκι ήταν θριαµβευτική και εορταστική – έµοιαζε µε τα Ιεροσόλυµα και τα στενά τους στρωµένα µε βάγια…
Μιλώντας σε ενθουσιώδες πλήθος –γύρω στα 2.000 άτοµα– ο πρόεδρος της Ουκρανίας δήλωσε µε στόµφο ότι χάρη στη χώρα του η Ευρώπη σώθηκε: «…δεν θα υπάρξουν πάλι εκτοπίσεις από τα Βαλτικά κράτη στη Σιβηρία» δήλωσε, «δεν θα υπάρξει νέα διανοµή της Πολωνίας, δεν θα υπάρξει πάλι εξευτελισµός της Ουγγαρίας, δεν θα υπάρξουν άρµατα µάχης στην Πράγα, δεν θα υπάρξει χειµερινός πόλεµος στη Φινλανδία, δεν θα υπάρξει εκ νέου κατοχή της Ευρώπης». Από πλευράς Ιστορίας µάλλον περί αχταρµά πρόκειται, αλλά ας µείνουµε στα σηµερινά. Με λίγα λόγια, η Ουκρανία έσωσε την Ευρώπη, πιθανόν και τον κόσµο ολόκληρο, από τη ρωσική επιθετικότητα και ως εκ τούτου οι Ευρωπαίοι, και πιο ειδικά οι σύµµαχοι στο ΝΑΤΟ, της χρωστούν ακόµη πολλά – «τα πάντα» εννοούσε, πράγµα που οι οξυδερκείς δηµοσιογράφοι επισήµαναν.
Μετά ήρθε η προσγείωση. Οπως ο Ιησούς που λίγες ηµέρες µετά τη θριαµβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυµα βρέθηκε να δικάζεται από γραµµατείς και φαρισαίους, έτσι και ο Ζελένσκι βρέθηκε µόνος και έρηµος –µε την αταίριαστη στην περίσταση στολή του να ξεχωρίζει– στα σαλόνια της νατοϊκής σύσκεψης. Ο λόγος ήταν απλός: έπειτα από ένα µήνα ουκρανικής αντεπίθεσης και πολλές χιλιάδες θύµατα στα πεδία των µαχών αποδείχθηκε αυτό που όλοι υποψιάζονταν: η Ουκρανία δεν µπορεί να κερδίσει τον πόλεµο µε τη Ρωσία. Τι να τον κάνεις έναν υποδυόµενο τον Θεό που δεν µπορεί να πετύχει τίποτε από όσα ο Θεός µπορεί να πετύχει;
Από την αρχή έγινε σαφές ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει µέλος του ΝΑΤΟ. Αυτό προκάλεσε αντιδράσεις. Ο Ζελένσκι κατήγγειλε την «αναποφασιστικότητα» και την «αδυναµία» του ΝΑΤΟ, ο δισταγµός του οποίου για την ένταξη της Ουκρανίας ενθαρρύνει, σύµφωνα µε τον ίδιο, τη ρωσική «τροµοκρατία» εναντίον της χώρας του. Η πολύ ευέλικτη στην κατανόηση των «συµµαχικών» επιθυµιών και τάσεων ηµετέρα «Καθηµερινή» πρόσθεσε το «σύµφωνα µε τον ίδιο». Αφήστε τον να λέει, µε άλλα λόγια – η χρησιµότητά του κάπου εδώ τελειώνει. Ισως µάλιστα λίγο αργότερα τον στείλουν και σε κανένα Γολγοθά.
Για την ελληνική αποστολή στη σύνοδο του ΝΑΤΟ µε τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη επικεφαλής οι εξελίξεις αυτές θα έπρεπε να προβληµατίσουν σοβαρά. Τυχόν νίκη, µερική ή ολική, της Ρωσίας δεν λύνει το πρόβληµα του ΝΑΤΟ – το αναβαθµίζει. Η ανάσχεση της ρωσικής ισχύος γίνεται ζωτική ανάγκη και προτεραιότητα. Η Τουρκία βρίσκεται στην πρώτη σειρά των χωρών που θα κληθούν –όπως τον παλιό καιρό– να συµβάλουν στον περιορισµό της ρωσικής ισχύος. Αρα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ∆ύσης η Τουρκία γίνεται υπερπολύτιµος εταίρος και αναντικατάστατος σύµµαχος. Αυτό σηµαίνει ότι θα πάρει από τη ∆ύση ό,τι επιθυµεί.
Ακριβώς ετούτη την ώρα επέλεξε το Μέγαρο Μαξίµου να επιλύσει ελληνοτουρκικές «διαφορές» κάτω από την αιγίδα των ΗΠΑ! Και η ώρα αταίριαστη και ο κουµπάρος ελάχιστα ουδέτερος! Αµήν.
*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τµήµα Πολιτικών Επιστηµών του ΑΠΘ
