Οκέι, δεν ήταν ανάγκη να έρθει καλπάζουσα η γηριατρική και η new age παρλαπίπα για να ξεθωριάσει το ιδεολόγημα της σπινταρισμένης νιότης, το live fast die young. Η μεγαλειώδης ιστορία του ροκ εν ρολ αποδεικνύει ότι το ζητούμενο δεν είναι η σύντομη ζωή αλλά η αντοχή των υλικών, ότι θα σεργιανίσουμε τον χρόνο παραμένοντας διάκονοι της δημιουργικότητας και όχι παρίες της παραίτησης, κι ότι απλώς μια μέρα, σε όσο γίνεται πιο μεγάλη ηλικία, θα έλθει η κοίμησις, όπως υπέροχα το λέει η παράδοση.
Oχι από τη γελοία ματαιοδοξία που προμοτάρουν οι βαρόνοι της κρυογονικής, αλλά από τη στραφταλιστή επιμονή στο να τραγουδάμε το τραγούδι που ξεγελάει τον χρόνο, στο να εμμένουμε στην κατάφαση, αρνούμενοι παρωχημένα σλόγκαν και πεισιθάνατες διακηρύξεις.
Ναι, το πνεύμα του ροκ εν ρολ είναι τελικά συνώνυμο με την παρατεταμένη παιδική ηλικία, με το πνεύμα του παιχνιδιού, του homo ludens, του παίζοντος ανθρώπου, όπως ήδη από το 1938 (!) επισημαίνει στο φιλοσοφικοϊστορικό πόνημα «Homo Ludens» ο Ολλανδός στοχαστής Γιόχαν Χάιζινγκα.
Καίτοι συγκλονιστήκαμε από τους φλεγόμενους πιτσιρικάδες της απείθειας –τους θρυλικούς εικοσιεφτάρηδες Τζίμι Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν, Τζιμ Μόρισον–, παρότι ερωτοτροπήσαμε με κάποιες θελκτικά επικίνδυνες καταστάσεις, αν και λάμπει ακόμη μέσα μας το άστρο του Ρεμπώ, του Λοτρεαμόν και του Μοντιλιάνι, προτιμήσαμε στην κρίσιμη διασταύρωση ν’ αρχίσουμε να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας στους γερόλυκους, σ’ αυτούς που υφίστανται και ανθίστανται.
Ο Μπομπ Ντίλαν δεν σταματάει τη never ending tour και αισίως κλείνει τον Μάιο τα 83, ενώ παραλλήλως ζωγραφίζει, φιλοτεχνεί γλυπτά, παράγει ουίσκι και συνθέτει ύμνους.
Ο Τζον Κέιλ, φέτος στα 81 του, μας παίρνει τα μυαλά με τον αβανγκάρντ ποπ δίσκο του «Mercy» ενώ μάγεψε τον κόσμο το καλοκαίρι στο Ηρώδειο.
Οι Rolling Stones συμπλήρωσαν έξι δεκαετίες αδιάλειπτης παρουσίας και μόλις κυκλοφόρησαν το πανίσχυρο άλμπουμ «Hackney diamonds» που κάνει το αίμα να κυλάει πιο γρήγορα στις φλέβες.
Ο Γουίλιαμ Χ. Γκας συνέχιζε να εργάζεται συνθέτοντας ένα θεωρητικό βιβλίο για το μπαρόκ στα 93 του, έχοντας ήδη γράψει αριστουργηματικά δοκίμια και κρυστάλλινα μυθιστορήματα, ανάμεσά τους το κορυφαίο «Τούνελ».
Ο Τόμας Πίντσον και ο Ντον ΝτεΛίλο, οι αδιαμφισβήτητοι τσάμπιον του μοντερνισμού, εξακολουθούν να γράφουν αμφότεροι στα 86 τους.
Ο Λόρενς Φερλινγκέτι διανύει δημιουργικά όλον τον 20ό αιώνα και, αφού ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο της μπιτ γενιάς City Lights Books και το ομότιτλο βιβλιοπωλείο, γιορτάζει τα εκατοστά γενέθλιά του κυκλοφορώντας το μυθιστόρημα «Little boy» (2019) και σβήνει το κερί της ζωής δύο χρόνια αργότερα.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης, δεν σταμάτησε να εκδίδει ποιητικές συλλογές, τόμους με δοκίμια και πεζογραφήματα, να απαγγέλλει δημοσίως και να ζωγραφίζει μέχρι την τελευταία του πνοή, λίγο πριν να κλείσει τα εκατό.
Ο Νικανόρ Πάρα γιορτάζει τα εκατό του απαγγέλλοντας σε κάποιο μπαρ και δεν στέργει ν’ αφήσει τα γραπτά και τη ζωή παρά τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2018.
Ο Γιόνας Μέκας ξυπνάει στις 23 Ιανουαρίου του 2019, εργάζεται δώδεκα ώρες, πίνοντας στα διαλείμματα κόκκινο κρασί και τρώγοντας βραστή πατάτα, ακούγοντας τζαζ και Γρηγόρη Μπιθικώτση που τον λάτρευε και το βράδυ κλείνει γαλήνια τα μάτια του, έχοντας κλείσει 96 χρόνια βίου και πολιτείας.
Ο Μανουέλ ντε Ολιβέιρα σπάει όλα τα ρεκόρ της ροκ εν ρολ δημιουργικής μακροβιότητας, καθόσον εκοιμήθη στα 106 χρόνια του, έχοντας συμπληρώσει 85 (!) χρόνια θητείας στον κινηματογράφο.
Τα γεγονότα και οι αριθμοί μίλησαν. Και η κατακλείδα είναι ότι δεν πρέπει να λησμονούμε: το σύνθημα των φασιστών του Φράνκο ήταν το αποτρόπαιο «¡Viva la muerte!» ενώ, χίλιες φορές απεναντίας, το «¡Viva la vida!» ασπάστηκαν οι επαναστάτες και οι αντάρτες, το ζωγράφισε η θαυμαστή Φρίντα Κάλο (ήταν, μάλιστα, το τελευταίο της έργο), το τραγούδησαν οι Coldplay και παραμένει η λαμπερά αισιόδοξη πρόποσή μας!
FaceControl
Είναι ωραίο να είσαι δημιουργικός. Είναι ωραίο να σκηνοθετείς μικρού μήκους ταινίες και είναι ωραίο να έχουν τους τίτλους «Φλεβάρης» και «Καμφορά» και «Πλατεία Ομονοίας» και «Ακίνητο κυπαρίσσι». Είναι ωραίο να έχεις γράψει το θεατρικό έργο «Ταπεινά ελατήρια». Είναι ωραίο να ωθείς, μαζί με μια λαμπρή παρέα, έναν διόλου θεατρόφιλο σαν εμένα να σπάει κάποιο ρεκόρ βλέποντας στο θέατρο Σφενδόνη την καλώς συγκερασμένη παράσταση «Αφιέρωση» οχτώ φορές και να αναμένει αναμμένος να τη δει άλλες τόσες. Είναι ωραίο να σκαρφίζεσαι φράσεις όπως: «Βρίσκομαι στο πουθενά. Εδώ δεν χρειάζονται τσιρότα», «Μα δεν αρκεί, δεν διαρκεί», «Η φαντασία καλπάζει και το σώμα θρυμματίζεται». Είναι ωραίο να υπογράφεις το κοκτέιλ Μπέρνχαρντ– Μπέκετ– Μπάροουζ, αυτό το λαμπίκο πεζογράφημα «Εκείνος που δεν κόμπιαζε ποτέ» (εκδ. Αλεξάνδρεια). Είναι ωραίο να είσαι γεννημένος το 1978. Είναι ωραίο να σε λένε Αντρέα Κοντόπουλο. Είναι ωραίο να σε φωτογραφίζει η Εβίτα Σκουρλέτη.
