Αλλη μια φορά η επικαιρότητα διαψεύδει το επίσημο αφήγημα της Δύσης σε σχέση με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Η Μέρκελ δήλωσε απερίφραστα ότι όταν η Γερμανία, η Γαλλία και η Ουκρανία υπέγραψαν τις συμφωνίες του Μινσκ το 2015 που παραχωρούσαν καθεστώς αυτονομίας εντός της Ουκρανίας στους ρωσόφωνους των αυτονομιστικών δημοκρατιών του Ντονμπάς το έκαναν μόνο με στόχο να κερδίσουν χρόνο για τον εξοπλισμό της Ουκρανίας ενόψει του πολέμου.
Αυτή η ομολογία μαζί με τα άλλα δεδομένα (ηρωοποίηση ρατσιστών συνεργατών των Γερμανών, απονομιμοποίηση της ρωσικής γλώσσας κ.λπ.) δείχνουν ότι η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλοϊκή με «καλούς Ουκρανούς και δυτικούς και κακούς Ρώσους» όσο μας την παρουσιάζουν.
Με δύο λόγια, η Μέρκελ μας λέει ότι ενώ η Δύση θα μπορούσε να προωθήσει την ειρήνη, από την αρχή είχε τον πόλεμο ως ορίζοντα – αν όχι και ως στόχο της πολιτικής της, όπως και οι ουκρανικές κυβερνήσεις.
Η Ευρώπη θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να ξεκαθαρίσει στους Ουκρανούς ότι παραβίαση της συμφωνίας θα απέκλειε κάθε συνεργασία μαζί τους στο μέλλον και θα ανάγκαζε τους Ουκρανούς να τηρήσουν τη συμφωνία που είχαν υπογράψει. Τότε οι φανατικοί νεοναζιστές θα ήταν οι μόνοι που θα προτιμούσαν τον πόλεμο μέχρις εσχάτων δίχως την οικονομική βοήθεια της Ευρώπης και μόνο με τη στρατιωτική βοήθεια των Αμερικανών.
Η Ευρώπη όμως προτίμησε να υποταχτεί στα πολεμοχαρή σχέδια των Αμερικανών νεοσυντηρητικών που είχαν το πάνω χέρι στην Ουάσινγκτον σε ό,τι αφορά την Ευρασία.
Είναι απορίας άξιο γιατί η Μέρκελ τελικά κάνει αυτή την ομολογία που θίγει το εξωραϊστικό αφήγημα της Δύσης.
Ισως ένας λόγος να είναι ότι έχει γίνει φανερό πια ότι το σαμποτάρισμα του αγωγού Nord Stream 2 που θα έδινε φτηνό αέριο στη γερμανική βιομηχανία έγινε από τους Αμερικανούς, όπως το αποδεικνύει έρευνα του έγκριτου δημοσιογράφου (βραβευμένου και με Πούλιτζερ) Σέιμουρ Χερς. Η Μέρκελ τώρα που δεν είναι πια πρωθυπουργός ίσως ήθελε να εκδικηθεί για το πισώπλατο χτύπημα της Αμερικής στη γερμανική βιομηχανία.
Αλλωστε και στην ίδια τη Γερμανία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού εναντιώνεται στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία και θέλει να ασκηθούν πιέσεις για εκεχειρία και συζητήσεις!
Τα δυτικά Μέσα προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλάκι την ομολογία Μέρκελ, όμως αυτή βάζει την ευρωπαϊκή Αριστερά μπροστά σε δίλημμα. Ή θα κάνει ότι δεν τρέχει τίποτε, θα συνεχίσει να κατηγορεί μονομερώς τους Ρώσους για τον πόλεμο και έτσι θα γίνει συνένοχος στην ακόμη στενότερη και ασφυκτικότερη επιβολή της αμερικανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη καθώς και στον κίνδυνο να πάμε για πυρηνική σύγκρουση. Ή θα αναθεωρήσει τη στάση της, θα καταγγείλει τη φιλοπόλεμη στρατηγική της Δύσης τουλάχιστον όσο καταγγέλλει τη ρωσική επιθετικότητα και θα ακολουθήσει την τεράστια πλειονότητα των προοδευτικών δυνάμεων του κόσμου, όπως τις αριστερές δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής μαζί με τον πρόεδρο του Μεξικού Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, που απαιτούν άμεση εκεχειρία που θα επιτρέψει την επανάληψη διαλόγου για ειρηνική επίλυση της κρίσης ή έστω πάγωμα του πολέμου. Αλλιώς θα συνεχίζουν να πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι και να καταστρέφονται όλες οι υποδομές της χώρας.
Ο λαός της χώρας μας με τις εμπειρίες από εμφυλίους και πραξικοπήματα δεν χάφτει τόσο εύκολα το επίσημο αφήγημα της Δύσης και σίγουρα θα υποστηρίξει μια θαρραλέα τοποθέτηση για την ειρήνη αντίστοιχη με αυτήν του Μεξικού.
Ακόμη και ο πάπας που καταδίκασε τη ρωσική εισβολή αναρωτήθηκε μήπως τα «γαβγίσματα του ΝΑΤΟ» είχαν και αυτά κάποια ευθύνη για τη σύγκρουση και δήλωσε απερίφραστα ότι σε τέτοιες καταστάσεις η πώληση όπλων στους εμπόλεμους αποτελεί έγκλημα, προτείνοντας να μεσολαβήσει για εκεχειρία το συντομότερο.
Οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν καθήκον να μη φυγομαχήσουν σε ένα τόσο καυτό θέμα όσο ο πόλεμος και η ειρήνη και να πάρουν πρωτοβουλία για αλλαγή πλεύσης της ευρωπαϊκής Αριστεράς και αλλαγή στάσης της Ελλάδας, η οποία από στήριγμα της πολεμοχαρούς πορείας του ΝΑΤΟ που έγινε με τον Μητσοτάκη πρέπει να γίνει παράγοντας ειρήνης και αποφυγής γενικευμένου πολέμου με κίνδυνο πυρηνικής καταστροφής της ανθρωπότητας.
*Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος είναι συνταξιούχος επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot