Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μου έρχεται με μαθηματική ακρίβεια στο μυαλό το πασίγνωστο πείραμα με τα μυρμήγκια που, όταν ζεσταίνεται ο δοκιμαστικός σωλήνας, αρχίζουν και τρώγονται (με ή χωρίς εισαγωγικά) μεταξύ τους.
Όπου «μυρμήγκια» βάλτε άνθρωποι και όπου «δοκιμαστικός σωλήνας» βάλτε δρόμοι, μετακινήσεις ή ακόμα καλύτερα: τα πολύπαθα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Είναι αυτή η στιγμή του χρόνου όπου άπαντες τρώγονται στους δρόμους για κάτι. Για κάτι που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν. Απλά έχουν νεύρα. Νεύρα όταν πάνε για δουλειά (λογικό), νεύρα όταν φεύγουν από τη δουλειά, νεύρα όταν πάνε βόλτα, νεύρα όταν πάνε για ύπνο. Μία χώρα νεύρα. Αν είσαι οδηγός, έπαιξες το χαρτί σου -όπως εσύ πιστεύεις- και πορεύεσαι. Με μηχανή, νερό και προσοχή ή με αυτοκίνητο, air condition και υπομονή. Ξα σου, που λέμε και στην Κρήτη.
Βέβαια, δεν ισχύει το ίδιο για όλους εκείνους που επιλέγουν (ή και όχι) να κινηθούν με τα ταλαίπωρα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της πρωτεύουσας. Αν είναι η ρουτίνα σου, πιθανότατα έχεις ήδη συνηθίσει σε μία σειρά από παράλογα, κανονικοποιώντας απίθανες παραμέτρους που μόνο σε μετακινήσεις ευρωπαϊκής χώρας δεν παραπέμπουν. Για λόγους οικονομίας χρόνου, προσπερνώ τη συχνότητα των δρομολογίων, που εκτός από φαινόμενο τεσσάρων εποχών (και όχι μόνο του καλοκαιριού) είναι και αποδεδειγμένα άλυτο ζήτημα, διαχρονικότατο. Νυν και αεί. Η επιτομή της κανονικοποίησης των μετακινήσεων επιπέδου μπανανίας.
Επανερχόμαστε λοιπόν στο «καυτό» ζήτημα των ημερών: τη θερμοκρασία που ολοένα και ανεβαίνει και όλα αυτά τα γνωστά που λένε οι μετεωρολόγοι. Αλλά κυρίως οι γιατροί: Η επικίνδυνη ακτινοβολία, η ακραία ζέστη που είναι επιβλαβής για τον οργανισμό και τα πολύ σοβαρά ζητήματα που εκθέτουν σε κίνδυνο τους πάντες ειδικά τις ευπαθείς ομάδες.
Αυτές λοιπόν οι ευπαθείς (και μη) ομάδες, πρέπει να μετακινηθούν σε μία ευρωπαϊκή χώρα που λέγεται Ελλάδα όπου, πέρα από τα πλείστα όσα προβλήματα, έρχεται αντιμέτωπη εσχάτως και με την αφρικανική σκόνη. Ναι, αυτή που, και απολύτως υγιής να είσαι, δεν μπορείς να πάρεις ανάσα ενώ οι πνευμονολόγοι λένε πόσο επικίνδυνη είναι. Ναι, γιατί, τω όντι, είναι.
Όταν λοιπόν έχει καύσωνα, 40 βαθμούς και σκόνη, θα ήθελες πάρα πολύ να κάτσεις σπίτι σου, ακόμα και αν στο τέλος του μήνα θα πληρώσεις 500 ευρώ παραπάνω στη ΔΕΗ. Άλλη μία κανονικοποίηση. Της ακρίβειας. Αφού πρώτα επιχειρήθηκε να «εξαφανιστεί» και μετά κανονικοποιήθηκε πλήρως μέσω της… διεθνοποίησης επί των ημερών της παρούσας κυβέρνησης. Ακόμα και όταν η Αθήνα είναι «καμίνι» λοιπόν κάποιοι πρέπει να μετακινηθούν. Να πάνε από τη δουλειά μέχρι (οι ευπαθείς ομάδες) στον γιατρό τους γιατί έχουν προγραμματισμένο ραντεβού ή για κάτι έκτακτο που συνέβη.
Εκεί λοιπόν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τη Λερναία Ύδρα των μετακινήσεων καθώς τη στιγμή που οι εν Ελλάδι καύσωνες αυξάνονται, ο κλιματισμός στα ΜΜΜ μάλλον μειώνεται. Σίγουρα δεν αυξάνεται. Αν επιλέξεις λεωφορείο, λογικά το καλύτερο που σου εύχονται όλοι είναι: «καλή τύχη». Αν πάλι επιλέξεις τα Μέσα Σταθερής τροχιάς, το μετρό ή τον ηλεκτρικό δηλαδή, νιώθεις πως κυνηγάς το λαχείο. «Ένας στους δυο κερδίζει», που έλεγε και εκείνη η παλιά διαφήμιση. Ένα στα δύο να έχει κλιματισμό. Εκτός και αν πηγαίνει (ή έρχεται) από το Αεροδρόμιο. Εκεί, τα πράγματα αλλάζουν: Ο τουρίστας στην Ελλάδα 2.0 πρέπει να νιώσει την «εξαιρετική ποιότητα ζωής» και να φτάσει φρέσκος από το «Ελευθέριος Βενιζέλος» στο κέντρο. Με τον κλιματισμό του, άνετος σαν άνεμος. Αν λοιπόν μένεις στη νοητή ευθεία του Αεροδρομίου είσαι αυτός ο ένας στους δύο που λέγαμε παραπάνω.
Αντίθετα, αν είσαι ο δύσμοιρος εργαζόμενος των 700 ευρώ (αφού πανηγυρίσεις για τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό που πλέον αρκεί για να πληρώσεις ένα ολόκληρο ενοίκιο, να μπεις σε σπίτι και εκεί να… πεινάσεις με την ησυσία σου), μπορείς να στοιβαχτείς με τους υπόλοιπους «υπηκόους» στον ασφυκτικά γεμάτο συρμό, χωρίς κλιματισμό, εξωτερική θερμοκρασία 40 βαθμούς και ανθρώπους ακόμα και να λιποθυμούν.
Κλιματιστικά που λειτουργούν, υπολειτουργούν, δεν λειτουργούν ή απλά δεν υπάρχουν γιατί -φίλη μου και φίλε μου- έπεσες σε συρμό παλιότερης γενιάς. Λες και οι παλαιότεροι συρμοί, όταν παραγγέλθηκαν, προορίζονταν για το μετρό της Φινλανδίας…
Υπάρχει χειρότερο; Ναι, υπάρχει: Να είσαι ο εργαζόμενος στα Μέσα Μεταφοράς. Αλλά αν επιθυμεί κανείς την αναζήτηση ευθυνών ας ξεκινήσει από το αρμόδιο υπουργείο: Εκείνο των Μεταφορών.
Ως τότε: Βεντάλια, στριμωξίδι και… καλό ταξίδι.
Διαβάστε επίσης
Ανασχηματισμός: Υπουργοποιήθηκαν 4 μέλη της εξεταστικής για τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών
Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 87-82: «Πράσινος» πρωταθλητής διά πυρός και σιδήρου (Videos)
Ραγδαίες εξελίξεις: Οι όροι Πούτιν για άμεση κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία
