Κανείς δεν μπορεί στην παρούσα φάση να είναι μέσα στο μυαλό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ή του Κυριάκου Μητσοτάκη ώστε να γνωρίζει αν συμφωνήθηκε κάτι στο Βερολίνο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τι ακριβώς συμφωνήθηκε, αν χάλασε αυτή η συμφωνία στο μεσοδιάστημα ή αν όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες είναι μέρος ενός σχεδίου με προκαθορισμένο αποτέλεσμα.
Ωστόσο μπορούν να εξαχθούν μερικά χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτον, ότι η Τουρκία έσπευσε από την πρώτη στιγμή να εκμεταλλευτεί τον χώρο ανατολικότερα του 28ου μεσημβρινού που της άφησε το ελληνοαιγυπτιακό μνημόνιο. Δεύτερον, ότι η Αθήνα και το Μαξίμου έχουν αποφασίσει ότι θα χειριστούν την κρίση με πολιτικά – διπλωματικά μέσα.
Τα όσα ακολούθησαν είναι εσωτερικής κατανάλωσης και έτσι πρέπει να κρίνονται.
Το επόμενο κρίσιμο ερώτημα είναι αν μέχρι το τέλος Αυγούστου ο Ερντογάν θα στείλει το «Ορούτς Ρέις» νότια της Κρήτης και εντός της περιοχής του τουρκολιβυκού μνημονίου που τέμνεται με το ελληνοαιγυπτιακό.
Σε αυτή την περίπτωση ο Τούρκος πρόεδρος θα βάλει πραγματικά δύσκολα στον Ελληνα πρωθυπουργό.
Μέχρι τότε θα πρέπει να απαντηθούν πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα.
Οπως για παράδειγμα γιατί επιλέχθηκε η συμφωνία με την Αίγυπτο και όχι η αύξηση των χωρικών μας υδάτων νοτίως της Κρήτης, που θα ακύρωνε και αυτή το τουρκολιβυκό μνημόνιο, ή οι απευθείας συνομιλίες με την Αγκυρα τις οποίες τώρα ζητάμε; Σταμάτησε η Αθήνα, και γιατί, –την τελευταία στιγμή, όπως λένε κάποιοι– την αγορά των δύο γαλλικών φρεγατών, βγάζοντας από το παιχνίδι τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν αρκετά ενεργός και ξαφνικά εξαφανίστηκε από το προσκήνιο για να εμφανιστεί πάλι την προηγούμενη Τετάρτη; Υπήρξε εμπλοκή Γερμανών και Αμερικανών, τι είδους και προς ποια κατεύθυνση;
Και, τέλος, και προφανώς σπουδαιότερο, αν υπήρξε συμφωνία στο Βερολίνο –όπως ισχυρίζονται οι Τούρκοι–, ποιο ήταν το περιεχόμενό της και γιατί φτάσαμε στη σημερινή κρίση;
