Λίγες ώρες προτού ανακοινωθεί η αποχώρηση των βουλευτών από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ γράφτηκαν μερικές σκέψεις στο πλαίσιο του newsletter του Documento.
Θα διαφωνήσω με τη συντριπτική πλειοψηφία που εκτιμά ότι οι διασπάσεις προκαλούν δεινά. Ναι, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους τότε, αναμειγνύονται προσωπικά θέματα, φιλοδοξίες και πολιτική αντιπαλότητα. Θυμηθείτε στην Τασκένδη τη δεκαετία του 1950 να κόβουν αυτιά με δαγκωματιές ή να χάνουν δουλειές.
Παρά ταύτα οι διασπάσεις είναι λυτρωτικές. Τα διαζύγια είναι απαραίτητη λύση όταν πλέον μαζί δεν κάνουν. Μάλιστα συμφωνώ με την άποψη ότι η διάσπαση μπορεί να είναι δημιουργική καθώς αυτός που μένει ή αυτός που φεύγει μπορεί να πείσει καλύτερα και να πάει καλύτερα. Η ενότητα δεν είναι αντικειμενικά αυτοσκοπός.
Ο Κασσελάκης
Την περασμένη Δευτέρα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά για μερικές στιγμές τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη. Είδαμε έναν πολιτικό «του λαού», απλό, προσιτό, επικοινωνιακό όπως ένα στέλεχος σκύβει να αφουγκραστεί πραγματικά τα προβλήματα των εργαζομένων του.
Προσηνής, δεκτικός και καλός ακροατής. Άκουγε τα πάντα, τα διαμόρφωνε στο μυαλό του και απαντούσε με τον δικό του τρόπο. Η αντίληψή του είναι απλή, στα όρια του απλοϊκού, όπως οι δηλώσεις του για «νοικοκύρεμα». Εκφράστηκε άλλωστε για τα μακρόσυρτα κείμενα-πουμαρό. Μοιάζει να χτίζει την πολιτική του καριέρα με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Πραγματικά πιστεύει πως μπορεί να το καταφέρει αγνοώντας ότι πίσω από κάθε πολιτική άποψη ή δράση κρύβονται δαιδαλώδεις και σύνθετες διεργασίες. Ο ίδιος δηλώνει ότι στηρίζεται στην πλειοψηφία των μελών / ψηφοφόρων αλλά οι διεργασίες ήταν, είναι και θα είναι δυναμικές.
Φέρεται και σκέφτεται όπως ο καθένας στην καθημερινότητά του. Αυτό τον καθιστά αμέσως αγαπητό στα λαϊκά στρώματα και πιθανόν στη νεολαία που απεχθάνεται κομφορμισμούς και ξύλινα λόγια. Η ριζοσπαστική πολιτικοποίηση όμως στη σημερινή δίσεκτη εποχή είναι ραγδαία –δείτε τα πολυπληθή νεανικά μπλοκ των αναρχικών στην πορεία του Πολυτεχνείου– ενώ παράλληλα δημιουργούνται αντίρροπα φαινόμενα καθώς δεν μπορεί με τον λόγο του να εκφράσει τους «ψαγμένους» οι οποίοι αποζητούν ανάλογη απεύθυνση και δράση.
Με λίγα λόγια, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως το ιδανικό άνοιγμα στον χώρο του Κέντρου που αποζητούσε η ηγεσία εδώ και καιρό. Κερδίζει εκεί και χάνει στα αριστερά του όμως. Χάνει επίσης και από τη ναρκισσιστική συμπεριφορά του, έχοντας τον αέρα του «επιτυχημένου», αλλά του πολιτικά «αφελούς». Το ισοζύγιο και ο πολιτικός λόγος είναι τα ζητούμενα.
Η αποχώρηση
Ήδη αποχώρησε η «ομάδα Αχτσιόγλου» σήμερα. Η διαρροή βουλευτών, στελεχών, μελών και ψηφοφόρων είναι μεγάλη για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν στηριζόταν τόσο στον οργανωτικό χαρακτήρα της πολιτικής δικτύωσής του – άλλωστε η ΛΑΕ που αποχώρησε μαζικά ήταν ο οργανωτικός πνεύμονας μέχρι τότε του κόμματος. Αιτία διαζυγίου είναι η αποστροφή στον κυβερνητισμό και η πολιτική «σούπα».
Ποιος όμως θα συνταχτεί με αυτούς που κυβέρνησαν στο όνομα της διάσωσης της χώρας εφαρμόζοντας τον βασικό κορμό του μνημονίου, που χρησίμευσε στον Μητσοτάκη να εφαρμόσει μια πολιτική που για πολλούς καταστρέψει τη χώρα; Πόση επίδραση είχε το παράλληλο πρόγραμμα των επιδομάτων και δεν εκφράστηκε στην κάλπη του 2019; Δύο εμβληματικές προσωπικότητες, οι πρώην υπουργοί Ευκλείδης Τσακαλώτος και Έφη Αχτσιόγλου, έχουν συνδεθεί με δύο παράγωγα της μνημονιακής εποχής που προκάλεσαν αντιδράσεις, το διαβόητο «μαξιλάρι» του υπερβάλλοντος ελλείμματος από τη στυγνή φορολογία, και τον εργασιακό νόμο. Ο άλλος διαβόητος νόμος, το συνταξιοδοτικό Κατρούγκαλου, έλυσε ζητήματα που δεν θα μπορούσε να τα αγγίξει άλλη συντηρητική κυβέρνηση.
Εξ αρχής λοιπόν υπονομεύεται η απεύθυνσή τους στα πλήθη, στα οποία δεν έχουν στραφεί μέχρι τώρα που έχει ενσκήψει η νεοφιλελύθερη λαίλαπα. Ιδέες προφανώς και έχουν και είναι ωραίες, αλλά πρέπει να τις εκθέσουν και τις ζυμώσουν.
Το πρόβλημα είναι ότι βρέθηκαν στη θέση του ΠαΣοΚ όταν υιοθέτησε τον νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονισμό και δεν μπορούσε να διαφοροποιηθεί πολιτικά από τη ΝΔ χάνοντας τελικά το 2004. Δικαιολογώντας την κυβερνητική πολιτική του έσπρωχνε τους ψηφοφόρους του στην αυθεντική εκδοχή της ΝΔ. Γι’ αυτό και τόσοι σημιτοκράτορες διοικούν σήμερα με τον Μητσοτάκη χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και πολλοί κάνουν διαδρομές μεταξύ των κομμάτων όπως η Ζέφη Δημαδάμα ή ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίσουν όλες οι φατρίες του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον λειτουργεί εναντίον τους και η κυβερνητική πρακτική που φρόντισαν να διογκώσουν στα όρια του σκανδάλου τα συστημικά μέσα.
Και καταλήγουμε: «Εμείς τι θα ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές που έρχονται;» είπε σε μια παρέα μια πολύ καλή φίλη που ψήφισε Αχτσιόγλου και μετά Κασσελάκη στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές. Τις απαντήσεις σχεδόν πάντα τις δίνει η ίδια η ζωή.
