Τσεκουρώνοντας τη δημοκρατία

Τρία χρόνια τώρα ο Κασιδιάρης µέσα από τις… αυστηρές φυλακές ∆οµοκού κάνει κανονικότατα µια µακρά προεκλογική εκστρατεία: βγάζει λογύδρια µίσους, τα πλασάρει στα κοινωνικά δίκτυα, συνοµιλεί µε τους παρατρεχάµενους και τους ραβδούχους του. Εφτασε µάλιστα να συµµετάσχει και σε… συνέδριο µε 150 άλλα άτοµα του ιδίου φυράµατος. Και όλα αυτά χωρίς να ιδρώσει το αυτί των «επιτελικών».

Και έχει µικρή σηµασία εάν την πρώτη ευθύνη την έχει αυτό το µπουµπούκι ο Θεοδωρικάκος, που δεν «άκουσε» τίποτε καθώς είναι ιδιαίτερα απασχοληµένος µε τις τακτικές επιθέσεις του στην Αριστερά ώστε να δείξει ότι ακόµη κι αν πέρασε από αυτήν, κατέληξε αρκετά ακροσυντηρητικός ώστε το τωρινό κοινό του να µπορεί να τον σταυρώνει χωρίς τύψεις.

Υπάρχει όµως και εκείνη η ρηµάδα η πολιτική ευθύνη την οποία κανείς από τους µετόχους και τους υπαλλήλους της «Μαξίµου ΑΕ» δεν µπορεί να αρνηθεί, όσο κι αν κρύβονται –µε τη βοήθεια διάφορων τηλεπαρουσιαστών– πίσω από το δάχτυλό τους και παριστάνουν όλοι, από τον καθηγητή… Συνταγµατικού ∆ικαίου Γεραπετρίτη µέχρι τον πρώην διευθυντή του ΣΕΒ Σκέρτσο και τον τηλεσχολιαστή Αδωνη Γεωργιάδη, τους αυθεντικούς δηµοκράτες.

Πολιτικά, λοιπόν, εκτός από την ανοχή όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στις αντιδηµοκρατικές πρακτικές του Κασιδιάρη, η ακραία συντηρητική οµάδα Μητσοτάκη χρεώνεται και τις πολιτικές που προώθησε αυτό το διάστηµα στην προσπάθειά της να «τελειώσει η µεταπολίτευση», δηλαδή να καταργηθούν τα δηµοκρατικά κεκτηµένα, να εξοστρακιστούν τα δικαιώµατα και να γίνει κανόνας το «δίκιο» των µεγάλων συµφερόντων, οι ρυθµίσεις µε «ονοµατεπώνυµο» και οι διακρίσεις υπέρ των «κολλητών» τους.

Εάν σε αυτά προσθέσουµε το µίσος για τον «άλλο» που κανονάρχησε όλες τις κινήσεις του Μαξίµου, τη βία και την καταστολή εναντίον όλων όσοι διεκδίκησαν ακόµη και τα πιο στοιχειώδη δικαιώµατα, τις καθηµερινές διακρίσεις που γίνονται κανόνας και τη µάχη της επιβίωσης που γίνεται όλο και δυσκολότερη, σκιαγραφείται ολοκάθαρα το πλαίσιο που δηµιούργησαν και το οποίο τρέφει τις φασιστικές κινήσεις.

Και γι’ αυτό το πλαίσιο, της ελλειµµατικής δηµοκρατίας, του διχασµού και της καταστολής, εργάστηκαν συστηµατικά. Γιατί πέρα από την πάρτη τους, το µόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βρίσκονται οι πολίτες και η Αριστερά στο περιθώριο των εξελίξεων.

Σκοπίµως λοιπόν στην προσπάθειά τους να µαζέψουν αδέσποτους «Κασιδιάρηδες» δεν δίνουν δεκάρα για το σύνταγµα και στοιχίζονται πίσω από εµφυλιοπολεµικές σηµαίες. Και σκοπίµως επίσης την αντιµετώπιση των νεοφασιστών ανέλαβε εργολαβικά ο… αναντάµ µπαµπαντάµ ακροδεξιός Βορίδης.

Είναι απολύτως σόλοικο βέβαια να απευθύνεται σε δηµοκρατικές δυνάµεις µιλώντας για «κοινό στρατηγικό στόχο» απέναντι στις ναζιστικές συµµορίες ένας οπαδός του Παπαδόπουλου που πρωτοέγινε γνωστός ως επικεφαλής συµµοριών της ακροδεξιάς. Αλλά είναι γνήσια µητσοτακικό και σηµάδι των καιρών µας.

Αφού ο πρωθυπουργός των µετακλητών και των απευθείας αναθέσεων δηλώνει «µεταρρυθµιστής», γιατί να µη δηλώνει… δηµοκράτης ο τσεκουροφόρος;

Ετικέτες