Στα ρηχά των Πρεσπών με χλαμύδα, στα βαθιά του Αιγαίου με πιτζάμες, είπε ο Τσίπρας στη Βουλή για τους ούλτρα εθνικόφρονες και σούπερ πατριώτες της Δεξιάς.
Και επιβεβαιώθηκε προτού περάσει καλά καλά μια μέρα, όταν είδαμε τον Αντώνη Σαμαρά να προσέρχεται στην κάλπη με τις μεταξωτές του πιτζάμες σε χρώμα ανυπερθέτως γαλανόλευκο και τα ανάλαφρα πασουμάκια που διευκολύνουν τις κωλοτούμπες για να ψηφίσει τη συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Ξεχνώντας και προφανώς θέλοντας να ξεχάσουμε κι εμείς όσα έλεγε μόλις προχτές με το πιο αρειμάνιο ύφος –ακόμη φορούσε τη χλαμύδα ο έρμος– για το πόσο απαράδεκτη είναι μια τέτοια ακριβώς συμφωνία.
Ο Σαμαράς με πιτζάμες, μάλιστα. Ο άνθρωπος που έκλινε την προδοσία σε όλες τις πτώσεις όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στα πράγματα και ασκούσε εξωτερική πολιτική. Ο πολιτικός που έκανε την εθνικοφροσύνη σημαία, δρεπανηφόρο και σπαθί δολοφονίας χαρακτήρα των πολιτικών του αντιπάλων. Ο άγριος πατριώτης που ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του καταλογίζοντας στον τότε πρωθυπουργό εθνική μειοδοσία. Ο ρήτορας των συλλαλητηρίων, ο προστάτης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της ακόμη πιο ελληνικής ΑΟΖ, ο γενναίος των γενναίων που δεν δίσταζε να κατέβει στο πεζοδρόμιο μαζί με τον Μιχαλολιάκο για να υπηρετήσει τα πεπρωμένα του έθνους.
Και δεν ντρέπεται καθόλου να μαζεύει τις σφαλιάρες. Τον πέταξε από την υποψηφιότητα για την Κομισιόν ο Κυριάκος, κλείνοντας πονηρά το μάτι στη δεξιά της Δεξιάς. Τον πέταξε και από την υποψηφιότητα για την προεδρία της Δημοκρατίας, κλείνοντας το μάτι στην αριστερά της Δεξιάς. Κι αφού τον έστυψε, τώρα τον παραδίνει στον εθνικό χλευασμό σαν έναν πολιτευτή χωρίς αρχές και χωρίς αρχ@#ια. Τον διακωμωδεί ως γηραλέο και τελειωμένο πατριώτη της πιτζάμας. Για να απολαμβάνει η Οικογένεια που τον κυνήγησε όσο καμιά άλλη τον πιο κατάλληλο για την αισθητική της θρίαμβο: ο λύκος που δάγκωσε το χέρι του προγόνου να έχει καταντήσει φιρφιρίκος στο σαλόνι του απογόνου.
Οποιονδήποτε άλλο στη θέση του μπορεί και να τον συμπονούσε ο φιλεύσπλαχνος λαός. Αλλά όχι αυτόν. Αυτός τελειώνει την πολιτική του καριέρα μέσα σε σαρκασμό και οργή. Σαρκασμό από εκείνους που έχουν υποστεί τις εθνικιστικές του επιθέσεις και τις συκοφαντικές του εκστρατείες. Και οργή από εκείνους που πίστεψαν ότι τα εθνικά του ιδεώδη, σωστά ή λάθος, ισοφαρίζουν τα πολιτικά του βορβορώδη. Εχει πάντως πολιτικό ενδιαφέρον η εξέλιξη του ανθρώπου που απειλούσε διαφόρους –τον Τσίπρα κατά προτίμηση– ότι θα τους πάει αίμα. Διότι όταν τον πηγαίνει όχι αίμα αλλά γέλιο ένας Μητσοτάκης εισπράττουν οι πάντες δύο μηνύματα. Το πρώτο, οι Μητσοτάκηδες δεν συγχωρούν. Και το δεύτερο, οι Σαμαράδες δεν συγχωρούνται.
