Η σημερινή κυβέρνηση, ακολουθώντας την πεπατημένη όλων των προκατόχων της, προβάλλει ένα αφήγημα οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας. Οπως και όλοι οι προηγούμενοι, υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια στα λαϊκά στρώματα, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας (και προνομιακά των διαπλεκόμενων με αυτήν μερίδων της) και υπακούει πειθήνια στους ξένους πάτρονες. Το αφήγημα αυτό βασίζεται στη ραγδαία αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης και των άμεσων ξένων επενδύσεων και στη βελτίωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (μέσω της αύξησης της ανταγωνιστικότητας). Ετσι υποτίθεται ότι θα υπερκαλυφτεί η ουσιαστικά διψήφια υποχώρηση του ΑΕΠ (που συγκαλύφτηκε με στατιστικές αλχημείες σε μονοψήφιο νούμερο).
Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει
Η αύξηση των άμεσων ξένων επενδύσεων είναι μη σημαντική, ασταθής και περιορίζεται σε σκανδαλώδεις και διαπλεκόμενες εκποιήσεις των «ασημικών» της δημόσιας περιουσίας έναντι πινακίου φακής. Χαρακτηριστική η προβεβλημένη ιστορία του Ελληνικού, για το οποίο ο όμιλος Λάτση δεν βάζει δεκάρα από την τσέπη του. Επιπλέον, οι ξένες επενδύσεις κατευθύνονται στους «παραδοσιακούς» τομείς της έγγειας ιδοκτησίας και του τουρισμού, που απλώς αναπαράγουν το στρεβλό παραγωγικό υπόδειγμα του ελληνικού καπιταλισμού. Οσο για τα περιβόητα «χρυσά κουτάλια» του Ταμείου Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης της ΕΕ, αυτά ακόμη να φανούν ενώ –λόγω του ουκρανικού– το μέλλον τους δεν είναι ιδιαίτερα λαμπρό.
Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας –το υποκριτικό επιχείρημα της ελληνικής ολιγαρχίας για τη συμπίεση των μισθών– ύστερα από περισσότερα από δέκα χρόνια περιοριστικών και αντιλαϊκών πολιτικών παραμένει κακόγουστο αστείο. Το προβληματικό παραγωγικό υπόδειγμα κάνει την οικονομία μόνιμα δέσμια εισαγωγών πρώτων υλών και ενδιάμεσων εισροών και αδύναμη να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της.
Η ιδιωτική κατανάλωση παραπαίει λόγω της αύξησης των εισοδηματικών ανισοτήτων και της φτώχειας των λαϊκών στρωμάτων. Η σημερινή κυβέρνηση προσπάθησε βίαια να την αυξήσει πιέζοντας να ξοδευτούν οι αυξημένες αποταμιεύσεις λόγω της πανδημικής καραντίνας. «Κλείστηκε το μάτι» στις επιχειρήσεις για να αρχίσουν αυξήσεις τιμών επικαλούμενες υπαρκτές και ανύπαρκτες διαταραχές στις διεθνείς αλυσίδες παραγωγής και εφοδιασμού. Ετσι, πριν από τα ουκρανικά εμφανίστηκε ένας πληθωρισμός κερδών που οφειλόταν στην αύξηση των επιχειρηματικών περιθωρίων κέρδους. Η Σκύλλα του πληθωρισμού κερδών συνοδεύτηκε από τη Χάρυβδη της με κυβερνητική κάλυψη συστηματικής ληστείας των καταθέσεων από το τραπεζικό καρτέλ μέσω των αρνητικών επιτοκίων.
Το επιστέγασμα αυτού του χάρτινου πύργου είναι η χρηματοδότηση ουσιαστικά προεκλογικών προϋπολογισμών (παρά την επανειλημμένη κυβερνητική αδυναμία υλοποίησης εκλογικού αιφνιδιασμού) μέσω της γιγάντωσης του εξωτερικού χρέους και με την πλήρη ανοχή των πάλαι ποτέ άτεγκτων Ευρωπαίων και Αμερικανών πατρόνων. Τα μέχρι σήμερα χαμηλά επιτόκια αποτέλεσαν το «λεφτόδεντρο» μιας κυβέρνησης που εκλέχτηκε καταγγέλλοντάς το σε όλους τους τόνους. Παράλληλα, προβλήθηκε ένα κυριολεκτικά παραμυθένιο πρόγραμμα ραγδαίας αποκλιμάκωσης του λόγου χρέους προς ΑΕΠ μέσω μιας «βίαιης» (sic!) ανάπτυξης που φυσικά δεν ήρθε και ούτε μπορούσε να έρθει.
Σήμερα το κυβερνητικό αφήγημα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Το ουκρανικό πυροδότησε μακροχρόνια συσσωρευμένες αντιφάσεις του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος και του ιδιαίτερα σάπιου οικοδομήματος της ΕΕ. Και φυσικά όταν τρέμουν γίγαντες τότε μπανανίες όπως η ελληνική συγκλονίζονται. Ο πληθωρισμός ενισχύεται από τα ενεργειακά κόστη, βοηθούμενος από την απίθανης βλακείας αλλά και βαθύτατης διαπλοκής «βίαιη απολιγνιτοποίηση» και το ξεπούλημα της ΔΕΗ (που εγκαινίασε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ) και προχωρά σε επίπεδα αδιανόητα για τις φαιδρές κυβερνητικές και ευρωενωσιακές προβλέψεις. Τα επιτόκια προβλέπεται να πάρουν την ανιούσα γρηγορότερα του επισήμως δηλωμένου. Και αντίστοιχα οι προοπτικές της οικονομίας επιδεινώνονται ραγδαία και γελοιοποιούν τις κυβερνητικές και ευρωενωσιακές προβλέψεις.
Η κυβέρνηση ελπίζει να ξεπεράσει τις συμπληγάδες βασιζόμενη στην αδυναμία της συστημικής αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κ.λπ.). Ξεχνά, όμως, μες στην αλαζονεία της εξουσίας ότι οι λαοί ενίοτε ξυπνούν και τότε οι εξελίξεις μπαίνουν σε αχαρτογράφητα για το σύστημα νερά.
