Στη στήλη New Entries αναζητούμε καθετί νέο που παίζει στις πόλεις μας. Ανακαλύπτουμε τα μικρά καλλιτεχνικά διαμάντια και τους αφήνουμε να μας αυτοσυστηθούν. Μαθαίνουμε ποιοι είναι, πώς ξεκίνησαν, τι αγαπούν και τι αγαπούν να μισούν…
Είμαι η… Μαρία Μπαταγιάννη.
Η μέρα που σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός…: Όταν ήμουν 9 χρόνων μέσα στο Β1, πήγαινα με τη γιαγιά μου στο Καλαμάκι για μπάνιο. Είχα σηκωθεί στη μέση του λεωφορείου και έλεγα την ιστορία της Εσμεράλδας και του Κουασιμόδου από την Παναγία των Παρισίων στους επιβάτες.
Η πρώτη μου (ερασιτεχνική) παράσταση…: Ήταν στο Λύκειο στα πλαίσια του μαθήματος της θεατρολογίας, η παράσταση “Να ζει το Μεσολόγγι” σε επιμέλεια του Γεώργιου Σέργη.
Η πρώτη μου (επαγγελματική) παράσταση…: Ήταν η οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη “Η κόρη της καταιγίδος” το 2013, σε σκηνοθεσία του Αλεξάνδρου Ευκλείδη και μουσική διεύθυνση του Χαράλαμπου Γωγιού, στο δημοτικό θέατρο Πειραιά.
Ο/η δάσκαλος/α (υποκριτικής) που ευγνωμονώ…: Όλοι οι καθηγητές μου από την δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου είναι σημαντικοί για εμένα, έχω κρατήσει από τον καθένα τους ξεχωριστά πράγματα, όπως ο σεβασμός κι η αγάπη για τη δουλειά και την τέχνη του ηθοποιού και για το συνάδελφο.
Αγαπημένοι ηθοποιοί… Έχουμε αξιόλογους Έλληνες ηθοποιούς, ενδεικτικά αναφέρω τη Λυδία Φωτοπούλου, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τον Γιώργο Γάλλο. Από τις ξένες γυναίκες ηθοποιούς οι αγαπημένες μου είναι η Κate Winslet και η αγαπημένη όλων, Meryl Streep!
Ανεπανάληπτη ατάκα… από το «Ματωμένο γάμο» του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα της νύφης…: “Στα πόδια σου θα κοιμηθώ να βλέπω το όνειρό σου.
Γυμνή, τον κάμπο θα κοιτώ, σαν σκύλα γιατί σκύλα είμαι όταν στα μάτια σε θωρώ και η ομορφάδα σου με καίει.”
Αλησμόνητη θεατρική παράσταση/ταινία… Από θεατρικές παραστάσεις: Οι Βάκχες του Άρη Μπινιάρη, η «Γκόλφω» του Καραθάνου. Από ταινίες: “Οι Ώρες”, “The Truman show”.
Σινεμά ή θέατρο…; Και τα δύο. Στο σινεμά γιατί είναι μαγική η συνύπαρξη ολόκληρου συνεργείου, ηθοποιών, σκηνοθετών, μηχανών. Αυτό το ζουμ της κάμερας σε μία χειρονομία, ένα βλέμμα… η δύναμη της εικόνας να πει μία ιστορία.
Αντίστοιχα, στο θέατρο, η συνύπαρξη με το κοινό στο εδώ και στο τώρα, το μοίρασμα μιας ιστορίας που μας αφορά και που κοινός τόπος συνάντησης για να ειπωθεί είναι η αίθουσα του θεάτρου, οι θεατές κι ένας θίασος. Όταν τα φώτα σβήσουν κι ανάψουν, μέχρι και στο blackout ένας κόσμος θα έχει περάσει μπροστά από τα μάτια του θεατή και ύστερα μαζί του θα χαθεί μέχρι την επόμενη παράσταση.
Όταν υποδύομαι ένα ρόλο… εμπιστεύομαι το ένστικτο μου, τη στιγμή, τα μάτια του συνομιλητή μου, και το κείμενο είναι πάντα ο οδηγός μου.
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός… θα ήμουν ιστορικός τέχνης στο Λούβρο και θα ζούσα σε μία σοφίτα στη Μονμάρτη.
Στον ελεύθερο χρόνο μου… ακούω δυνατά Jazz και μαγειρεύω αυτοσχέδιες συνταγές.
Ονειρεύομαι …να ζήσω τη ζωή μου όπως την έχω φανταστεί, με όσους και όσα έχω θελήσει πιο πολύ από ποτέ.
Αγαπώ…να τραγουδώ για την αγάπη.
Σιχαίνομαι…το πρωινό ξύπνημα!
Η πολιτική… του καταστήματός μας είναι «γυναίκες ενωμένες ποτέ νικημένες» και δεν θα περάσει η οποιαδήποτε μορφή φασισμού.
Τη θρησκεία… την αντιλαμβάνομαι ως την αγάπη για το συνάνθρωπο, την προσευχή για τον αδύναμο και την πίστη στο αδύνατο.
Info Θα με δείτε στο “Σουέλ” σε κείμενο και σκηνοθεσία Θοδωρή Τσαπακίδη, στο θέατρο 104 κάθε Σαββατοκύριακο και μέχρι τις 5 Μαρτίου, ραντεβού στις 9:15 μ.μ.
