Υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας. Υπάρχει όμως και ένα άλλο τεκμήριο. Της βλακείας. Γι’ αυτό ο καθένας μας μπορεί να μιλήσει με μια μεγαλύτερη βεβαιότητα, χωρίς να χρειάζεται να αποφανθούν τα δικαστήρια.
Πριν από πολλά χρόνια, όταν ο Αλέξης Γεωργούλης ήταν «στα ντουζένια» του με το «Είσαι το ταίρι μου», του είχα πάρει μία συνέντευξη για το περιοδικό με το οποίο συνεργαζόμουν. Τέτοιο κενό, τέτοια έλλειψη περιεχομένου δύσκολα μπορώ να θυμηθώ σε άλλη συνέντευξη. Δεν είχε τίποτα να πει – δεν είχα τίποτα να γράψω. Ένα πολύ ωραίο παιδί, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τίποτα.
Ήταν τόση η δυσκολία συνεννόησης, που όταν -ύστερα από κάποια χρόνια- το περιοδικό μού ξαναζήτησε να του πάρω συνέντευξη, παρακάλεσα να την πάρει κάποιος άλλος.
Όταν είδα ότι κατέβαινε υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, δε θα πω ψέματα, το πρώτο που είπα μέσα μου ήταν «κανέναν άλλο δε βρήκανε;». Ύστερα σκέφτηκα ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην εξέλιξη, στην αυτοβελτίωση, μπορεί να άλλαξε, μπορεί όντως να ενδιαφέρεται για τα κοινά, τον πολιτισμό, τα δικαιώματα των καλλιτεχνών κλπ…
Όταν εξελέγη με τόσες χιλιάδες ψήφους, ενώ επιστήμονες, καθηγητές, υποψήφιοι με δράση και προσφορά έμειναν απ’ έξω, είπα πάλι μέσα μου: «Είδες, οι μεγάλες μάζες είναι όλες ίδιες. Τι ψηφοφόροι της ΝΔ, τι του ΣΥΡΙΖΑ… Όποιον ξέρουν από την τηλεόραση ψηφίζουν».
Κι εδώ θέλω να σταθώ, γιατί τα άλλα θα τα βρει η δικαιοσύνη και γιατί -επίσης- προσωπικά είμαι εκ προοιμίου με το θύμα και όχι με τον φερόμενο ως θύτη.
Θέλω να σταθώ λοιπόν στο ότι με τον τρόπο που εκλέγονται οι Ευρωβουλευτές, έχουμε στείλει στη Βουλή από ουγκ μέχρι εγκληματίες – όπως έχει ήδη αποδειχθεί διακομματικά. Από Λαγούς και Ζαγοράκηδες μέχρι Σπυράκη, Καϊλή και Γεωργούλη. Και, στην καλύτερη περίπτωση, στέλνουμε πρόσωπα γνωστά από την τηλεόραση ή κομματικούς δεινόσαυρους που βρίσκονται λίγο πριν από την αποστρατεία.
Μια χούφτα Ευρωβουλευτές έχει η Ελλάδα. Δε χρειάζεται να στέλνει ούτε το κατακάθι της ούτε τις τηλεπερσόνες της. Δεν είναι Eurovision η Ευρωβουλή – αν και ομολογουμένως στη Eurovision έχουμε κάνει καλύτερες επιλογές.
Ας επιλέγει, λοιπόν, το κάθε κόμμα τούς πραγματικά άξιους που επιθυμεί να το εκπροσωπήσουν σε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό θεσμό και ας κρατήσουμε τα ρεζίλια μας, την αμορφωσιά μας και τη βουγιουκλακική μας ψήφο για το εγχώριο κοινοβούλιο.
Επιστροφή στη λίστα λοιπόν για τις Ευρωεκλογές, και ας κρατήσει ο καθένας τον… σταυρό που κουβαλάει για τις βουλευτικές εκλογές. Αν και μία πραγματικά γενναία κίνηση θα ήταν η κατάργηση του σταυρού προτίμησης και στις εθνικές εκλογές. Θα γλιτώναμε από κάποια σούργελα, θα στέλναμε και δέκα σοβαρούς ανθρώπους στη βουλή, που η ιδιοσυγκρασία τους δεν τους επιτρέπει να μπουν στο κυνήγι του ρουσφετιού και του σταυρού για μια έδρα.
