Με επισκέφθηκε ο εαυτός μου από το (κοντινό) παρελθόν.
Μου έστειλε ένας φίλος το κείμενο που έγραφα εδώ στο Documento στις 7/1/2023, με τίτλο «Η τελευταία ευκαιρία». Τώρα που το ξαναδιαβάζω, σαν κραυγή ήταν, σαν ύστατη έκκληση. Απλώς φώναζα πάνω σε τοίχο…
Παραθέτω τα βασικά σημεία του κειμένου:
Θυμηθείτε άλλες αντίστοιχες περιόδους: Το τέλος της διεφθαρμένης οκταετίας Σημίτη, που όλοι περίμεναν τον Καραμανλή. Το τέλος της πενταετίας της τεμπελιάς Καραμανλή, που όλοι ήταν βέβαιοι για την ήττα του. Για να μη θυμηθώ ιστορικές εποχές, που όλοι μετρούσαν μία μία τις μέρες μέχρι την πτώση της διεφθαρμένης οπερέτας του πατρός Μητσοτάκη και την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Λυπάμαι που χαλάω το συριζαϊκό όνειρο, αλλά τώρα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο Τσίπρας δεν είναι 100% εν αναμονή πρωθυπουργός και ο Μητσοτάκης δεν είναι 100% απερχόμενος. Και το γεγονός αυτό είναι σίγουρα μία μεγάλη επιτυχία της Δεξιάς και μια μεγάλη αποτυχία της Αριστεράς.
Ένα είναι το βαθύ πρόβλημα: Η εμπεδωμένη -από τη συστημική προπαγάνδα- αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια ενός μεγάλου μέρους πολιτών.
Είναι αναξιόπιστο το κόμμα που έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια; Είναι αναξιόπιστο το κόμμα που άφησε στα δημόσια ταμεία 37 δισ. – για πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας; Είναι αναξιόπιστο το κόμμα που επί των ημερών του κανένα Ορούτς Ρέις δεν περιδιάβαζε το Αιγαίο – συγγνώμη, το turkaegean του Άδωνη;
Κι όμως, όπου γυρίσεις, θα δεις δυσαρέσκεια για τον Μητσοτάκη, αλλά και ένα έντονο βλέμμα δυσπιστίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αναφέρω φράσεις που έχω ακούσει ο ίδιος ή μου έχουν αναφέρει φίλοι:
«Αυτοί μπορεί να κλέβουν αλλά έχουν σπουδάσει για να κυβερνούν».
«Και ποιους να φέρουμε, αυτούς που έκλεισαν τις τράπεζες; Που πούλησαν τη Μακεδονία; Που έκαναν το όχι ναι;».
«Και δηλαδή ο Τσίπρας τι θα έκανε, θα καταργούσε τον πόλεμο στην Ουκρανία ή τον Κορωνοϊό μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο;».
Αυτά ξέρετε τι δείχνουν; Ότι η πολιτική και μιντιακή καταιγίδα της Νέας Δημοκρατίας «σπιλώστε τον ΣΥΡΙΖΑ» έχει επικρατήσει κατά κόρον στην ελληνική κοινωνία. Όχι τις μέρες που κυβερνούσε αλλά και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά. Η ρετσινιά κόλλησε και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να κάνει τίποτα για να την ξεκολλήσει από πάνω του.
Έκοψαν οι ΝΔ – ΠΑΣΟΚ 12 φορές τις συντάξεις; Τη 13η περικοπή του ΣΥΡΙΖΑ θυμούνται.
Συνάντησε ο Τσίπρας τρεις πλανητάρχες; Μαδουραίος είναι που βλέπει τριτοκοσμικούς, ενώ ο Κυριάκος, που τον αποφεύγουν όλοι οι σοβαροί Ευρωπαίοι ηγέτες για να μη στιγματιστούν από την επαφή με τον ωτακουστή, «έχει διεθνές κύρος, μιλάει και στο Κογκρέσο».
Φτάνουν οι Τούρκοι μέχρι το Σούνιο; «Πάλι καλά που δεν κυβερνά ο Τσίπρας, στον Πειραιά θα έφταναν».
Πώς κατάφεραν τέτοιοι αμόρφωτοι να περάσουν για μορφωμένοι, τέτοιοι βλαχοδήμαρχοι να περάσουν για τεχνοκράτες, τέτοιοι κλεφτοκοτάδες να περάσουν για κύριοι, θα είναι κάτι που θα διδάσκεται στις σχολές Πολιτικής Επικοινωνίας.
Πάντως το κατάφεραν.
Δε γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή αν οι λοβοτομημένοι από την προπαγάνδα είναι περισσότεροι από τους σκεπτόμενους πολίτες – αυτό θα το δείξουν τα αποτελέσματα των εκλογών. Αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι οι εκλογές που έρχονται δε θα είναι περίπατος, ενώ θα έπρεπε να είναι περίπατος Δημοκρατίας.
Κανένα κόμμα δεν πολεμήθηκε όσο ο ΣΥΡΙΖΑ, κανένας πρωθυπουργός (πλην του Ανδρέα) δε σπιλώθηκε όσο ο Τσίπρας. Μεθοδικά, διεξοδικά, εμμονικά. Αλλά και κανένα κόμμα δεν απέτυχε τόσο πολύ να αντικρούσει τη λάσπη.
Τώρα, στον δρόμο προς τις εκλογές, με τη δημοσιότητα και την πολιτική διαφήμιση, είναι η τελευταία επικοινωνιακή ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ.
*Σήμερα, 6/7/2023, μετά τον επικοινωνιακό και στρατηγικό όλεθρο που ακολούθησε, το κείμενο μοιάζει βαθιά ειρωνικό. Κι όμως. Επτά μήνες πριν, όλα θα μπορούσαν να είχαν γίνει αλλιώς.
