Μέχρι τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης – και σύσσωμο το ακροδεξιό πολιτικό προσωπικό, το επιχειρηματικό κατεστημένο και τα αργυρώνητα μίντια– λειτουργούσαν σαν το καρτούν Homer Simpson που έλεγε: «Αν κάτι πάει στραβά στη δουλειά, ρίξ’ το στον τύπο που δεν μιλάει καλά αγγλικά».
Αφού ο πρωθυπουργός καταλόγισε στον Αλέξη Τσίπρα από το προπατορικό αμάρτημα, τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, το σχίσμα των Εκκλησιών, τη βύθιση του «Τιτανικού», τον τορπιλισμό της «Ελλης», τη δολοφονία του Τζον Κένεντι, την κατάρρευση της Goldman Sachs μέχρι τον θάνατο του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ (ο οποίος μάλιστα δεν κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους και δημοσία δαπάνη), ο τύπος που ευθύνεται για τα πάντα και «δεν μιλούσε καλά αγγλικά» τελικά παραιτήθηκε.
Τώρα, χωρίς ένα εξιλαστήριο θύμα και συνάμα μαύρο πρόβατο, τι να σε κάνουμε, χριστιανέ μου;
«Και τώρα», που λέει και ο ποιητής, «τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους»; Και κυρίως εσύ δηλαδή, αφού εσύ ήσουν που ξιφουλκούσες κι έλεγες ότι η χώρα χρειάζεται ισχυρό πρωθυπουργό με αυτοδύναμη κυβέρνηση, με σχεδιασμό και πρόγραμμα ανά τομέα λειτουργίας του κράτους, με επιτελική γνώση και τεχνοκρατική επάρκεια που να διακρίνεται για την «αριστεία» της.
Αφού κέρδισες το ΛΟΤΤΟ, το ΤΖΟΚΕΡ, το ΠΡΟΤΟ και το ΚΙΝΟ και τίναξες την μπάνκα στον αέρα μάς αποκαλύφθηκες παρατηρητής, σχολιαστής και –εγκληματικά αδικαιολόγητος– δικαιολογητής των προβλεπόμενων και σχεδόν προαναγγελθέντων φυσικών καταστροφών και των επιπτώσεών τους στις ζωές μας.
Ωστόσο, ουδεμία αντικειμενική ή πολιτική ευθύνη αναλαμβάνετε εσύ και το σινάφι σου, γιατί –λέτε– έχετε στείλει το 112 περισσότερες από 112 χιλιάδες φορές.
Σε τι ακριβώς βοήθησε η αναβάθμιση της Πολιτικής Προστασίας από Γενική Γραμματεία σε υπουργείο Κλιματικής Κρίσης & Πολιτικής Προστασίας;
Εάν δεχτούμε (ως υπόθεση εργασίας) τους ισχυρισμούς σου ότι για την κόλαση χωρίς τέλος που βιώνουμε τα τελευταία καλοκαίρια – και ειδικότερα το φετινό– ευθύνεται η κλιματική κρίση, οι ισχυροί άνεμοι με τις αιφνίδιες αλλαγές της κατεύθυνσής τους, το «πυρονέφος της νύχτας», το ανάγλυφο των ορεινών όγκων, το εξαιρετικά δύσβατο των δασικών εκτάσεων, οι διακινητές, οι μετανάστες, οι Ρομά, οι Τούρκοι και οι Ρώσοι πράκτορες, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι η κυβέρνησή σου έχει κάνει πάνω από το «ανθρωπίνως δυνατόν», ότι για κάθε καταστροφή που ελλιπέστατα αντιμετώπισες υπάρχει πάντα η δυνατότητα μιας ακόμη μεγαλύτερης συμφοράς και ότι δικαιολογημένα επιδιώκεις το «Ωσαννά» αντί του «Αρον άρον, σταύρωσον αυτόν».
Η «λογική» σου λέει ότι όσα ζούμε είναι κάτι σαν πεπρωμένο του τόπου, το οποίο ως γνωστόν «φυγείν αδύνατον» ή όπως έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Αμβρόσιος Μπιρς: «Πεπρωμένο: η πρόφαση ενός τυράννου για το έγκλημα και η δικαιολογία ενός χαζού για την αποτυχία».
