Χτες βράδυ, δύο μέρες πριν από τη συναυλία της στο Ηρώδειο, η Laurie Anderson βρέθηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης όπου συνομίλησε με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση (η συζήτηση είχε αρχικά προγραμματιστεί να γίνει με τον Paul Holdengräber ο οποίος βγήκε θετικός στον κορωνοϊό). Χαμηλών τόνων, ευφυής με νεοϋορκέζικο χιούμορ και καίριες παρατηρήσεις για την εποχή μας, η Laurie Anderson ξεδίπλωσε μια προσωπικότητα που είναι πολύ δύσκολο να μπει σε στεγανά. Συνθέτρια και περφόρμερ της ηλεκτρονικής μουσικής, τραγουδίστρια, ποιήτρια, εικαστικός, αλλά πάνω απ’ όλα πρωτοπόρος έχει αφήσει ιστορία με το αντισυμβατικό έργο της το οποίο παραπέμπει κυρίως σε πολιτικό μανιφέστο.
H διεθνής πορεία της ξεκίνησε τoν Οκτώβριο του 1981 με το περίφημο hit «O Superman», εμπνευσμένο από μια άρια του Jules Massenet – μέχρι τότε ήταν γνωστή στους κύκλους των διανοούμενων της Νέας Υόρκης. Σαράντα ένα χρόνια μετά παραμένει στην κορυφή της αβανγκάρντ. Η ίδια προτιμά να συστήνεται ως αφηγήτρια ιστοριών από τις οποίες δεν λείπει ποτέ η ματιά στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση της εκάστοτε εποχής.
Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου ξεκίνησε τη συζήτηση ρωτώντας την πώς της φαίνεται που βρίσκεται στην Αθήνα. «Ο Παρθενώνας φαίνεται τόσο μικρός από το παράθυρό μου στο ξενοδοχείο…» απάντησε εκείνη και η κουβέντα πέρασε στο μέγεθος των κτιρίων των ΗΠΑ σε σχέση με εκείνο των ανθρώπων με τη Laurie Anderson να εξηγεί ότι οι πολίτες της χώρας της βιώνουν βαθιά απογοήτευση. Μίλησε για τη γενιά της, η οποία είχε στόχο την παύση του πολέμου. «Είχαμε τα δικά μας ρούχα, τα δικά μας βιβλία, τη δική μας σκέψη, τώρα τα παιδιά ζουν στην εποχή που ορίζεται από τις μεγάλες εταιρίες και μάρκες».
«Συμβαίνουν πολύ δυσάρεστα πράγματα στον κόσμο και αν προσποιείσαι ότι δεν συμβαίνουν είσαι ηλίθιος. Από την άλλη είναι σημαντικό να βρίσκεσαι κοντά στον εαυτό σου. Να μην γίνεις σαν αυτό που βλέπεις». Αν θα έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στην αλήθεια και την ομορφιά θα επέλεγε την ομορφιά, όπως είπε χαρακτηριστικά.
Στα θέματα της κουβέντας ήταν μεταξύ άλλων ο βουδισμός, τα όπλα και οι εκτρώσεις, η ελευθερία και ο θάνατος «Για κάποιους τα όπλα σημαίνουν ελευθερία και για άλλους θάνατο, αντίστοιχα συμβαίνει και με το θέμα των εκτρώσεων». Χαρακτήρισε την ελευθερία ως την κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει φόβος. Για την απώλεια είπε ότι είναι συνθήκη η οποία παρά τον αρνητικό χαρακτήρα της, σου δίνει ώθηση να καταλάβεις ποιος είσαι και τι θέλεις από τη ζωή. Αργότερα, μίλησε για σημαντικούς ανθρώπους της ζωής της που έχουν φύγει από τη ζωή, όπως ο πολύ καλός της φίλος William S. Burroughs και ο Lou Reed, ο οποίος υπήρξε σύζυγός της.
Η Laurie Anderson, μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της γενιάς της, εξακολουθεί για τόσες δεκαετίες να παραμένει στην επικαιρότητα, διότι διατηρεί μέχρι σήμερα έναν τρόπο σκέψης στον οποίο τίποτα δεν γίνεται αντιληπτό ως παγιωμένη κατάσταση. Ίσως τελικά το μεγαλύτερο ταλέντο της να είναι η διαρκής αμφισβήτηση όσων συνηθίζουμε να θεωρούμε δεδομένα.
