Μερικές σημειώσεις για τον β’ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών:
-Ποτέ ίσως δεν υπήρξε τόσο ελπιδοφόρος Δήμαρχος για την Αθήνα. Γιατί γνωρίζει το αντικείμενο όσο λίγοι, οι σπουδές του και η επιστημονική του διαδρομή είναι ακριβώς πάνω σε αυτό που χρειάζεται αυτή η πολύπαθη πόλη.
-Ας προσέξουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ τι πανηγυρίζουν και πώς πανηγυρίζουν. Διότι δεκάδες άνθρωποι που πείσαμε φίλους, οικογένειες, γνωστούς να στηρίξουν Χάρη Δούκα (κάποιοι από τον α’ γύρο κιόλας), δεν το κάναμε επειδή γίναμε ή θα γίνουμε ποτέ ΠΑΣΟΚ, αλλά επειδή από εκεί είδαμε να έρχεται η δυνατότητα της νίκης.
-Έχουμε την πρώτη απόδειξη πολιτικού ενστίκτου εκ μέρους του Στέφανου Κασσελάκη. Γρήγορα, καίρια και χωρίς ανταλλάγματα έσπευσε να στηρίξει «κάθε προοδευτικό υποψήφιο» ήδη πριν από τον πρώτο γύρο των εκλογών. Έβαλε τον μεγάλο στόχο πάνω από τον μικροκομματικό και το πιστώνεται.
-Υπήρξε μία κινητοποίηση του προοδευτικού κόσμου που διαπερνά τα κόμματα. Φυσικά, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν ό,τι προοδευτικό υπήρξε σε δήμους και περιφέρειες -πράσινο, κόκκινο, ροζ, ανένταχτο-, όμως και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν ροζ και κόκκινο, και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ (κόντρα στην πάγια κομματική γραμμή «πας μη ΚΚΕ βάρβαρος») ψήφισαν πράσινο και ροζ. Αλλιώς δε βγαίνουν αριθμητικά οι χθεσινές μεγάλες ανατροπές.
-Το τρίμηνο καλοκαιρινό «πραξικόπημα» Αχτσιόγλου – Τζανακόπουλου ήταν καταστροφικό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν είχαν ακυρώσει όλες τις προσωπικές επιλογές Τσίπρα για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε εκλέξει (και) με τα δικά του χρώματα δήμαρχο σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Περιστέρι. Και το μήνυμα των εκλογών θα ήταν ροζ με πράσινους κόκκους, όχι πράσινο με ροζ κόκκους όπως σήμερα.
Όπως και να ‘χει, είναι φανερό πια ότι αυτή η φράξια υπήρξε μικρή και μικρόψυχη – γι’ αυτό της αξίζει η απαξίωση που ζει σήμερα.
-Υπάρχει ένα ηχηρό μήνυμα προς τα προοδευτικά κόμματα, από τη βάση προς την κορυφή: Μιλήστε, συζητήστε, συνεργαστείτε. Θα φύγει ο Μητσοτάκης, αν είστε μαζί.
Αυτή η διάθεση συνεργασίας δεν υπήρχε πάντα. Όταν ο Τσίπρας -βλέποντας απελπιστικά μόνος μπροστά- μιλούσε για συνεργασίες, έτρωγε πόρτα από παντού.
Όμως αυτό το τετράμηνο υπήρξε καταλυτικό. Γιατί εκτός από ένα καθαρό και ένα σάπιο κομμάτι στο ΠΑΣΟΚ, ανακαλύψαμε ότι υπάρχει ένα υγιές και ένα άρρωστο κομμάτι και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και μία διάθεση του κόσμου να απαλλαγεί από τους μεγάλους ασθενείς.
Αυτή τη στιγμή, ένας ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ομπρέλες και ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς σημιτίλες φαντάζει το αύριο αυτής της χώρας.
Θέλουν δε θέλουν οι ηγεσίες, μία μορφή ένωσης θα συμβεί. Διότι αν δε συνεργαστούν οι ηγεσίες, θα υπάρξει απορρόφηση του ενός χώρου από τον άλλο. Και ποιος θα κερδίσει; Ο πιο ανοιχτός, δεκτικός, θετικός.
Αυτή τη στιγμή έχεις έναν Κασσελάκη που λέει «όλες οι προοδευτικές δυνάμεις μαζί» και έναν Ανδρουλάκη που λέει «νίκησε το ΠΑΣΟΚ». Δε χρειάζεται να σας πω προς τα πού θα πάνε οι προοδευτικοί ψηφοφόροι, αν και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαλλαγεί από τους ανθρώπους – ανοιχτές πληγές του.
