Έχουν περάσει 34 χρόνια από την ημέρα όπου ο Γκίντερ Σαμπόφσκι, μέλος του Πολιτμπιρό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας, μίλησε σε συνέντευξη Τύπου για τα νέα δικαιώματα κυκλοφορίας των ανατολικογερμανών πολιτών. Λίγο αργότερα χιλιάδες κάτοικοι του Ανατολικού Βερολίνου συνέρρευσαν προς τα φυλάκια αναγκάζοντας τους έκπληκτους φρουρούς να σηκώσουν τις μπάρες που διχοτομούσαν το Βερολίνο.
Το καλοκαίρι του 1961 η κρίση μεταξύ Ανατολής και Δύσης κλιμακώθηκε με αποτέλεσμα την νύχτα της 12ης προς 13η Αυγούστου οι Ανατολικογερμανοί να απομονώσουν την περιοχή του Δυτικού Βερολίνου από την Ανατολική Γερμανία.
Η κυβέρνηση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας άρχισε να χτίζει το τείχος του Βερολίνου ή αλλιώς, το «Antifascistischer Schutzwall» για την «προστασία της ειρήνης». Οι Βερολινέζοι ξύπνησαν σε μία διαιρεμένη πόλη.
Λίγους μήνες πριν ο Σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσόφ, σε συνάντηση που είχε με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζον Φ. Κένεντι, επέμενε το Βερολίνο να μετατραπεί σε ελεύθερη πόλη φέροντας ως επιχείρημα την αυξανόμενη ροή ανθρώπων προς την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.
Το τείχος ήταν γεγονός και πολλοί ήταν εκείνοι που έχασαν τη ζωή τους τα επόμενα χρόνια στην προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο. Το «φυλάκιο Τσάρλι» υπήρξε το μοναδικό σημείο επικοινωνίας μεταξύ των δύο τομέων της πόλης.
Ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Φίτζεραλντ Κένεντι, σε ομιλία του το 1963 μπροστά στο τείχος, καταγγέλλοντας τους Σοβιετικούς είπε τη φράση «Ich bin ein Berliner» (είμαι και Βερολινέζος).
Με την άνοδο του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης, το 1986 άρχισε η εποχή της περεστρόικα που σκοπό είχε τον εκδημοκρατισμό του καθεστώτος.
Στις 9 Νοεμβρίου 1989, είτε ως λεκτική αστοχία είτε ως ένα καλά οργανωμένο σχέδιο το «τείχος της ντροπής» γκρεμίζεται και μαζί με αυτό ένα από τα κυρίαρχα σύμβολα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.
