Οδοιπορικό στην εγκαταλειμμένη από την κυβέρνηση Μητσοτάκη περιοχή. Πέντε μήνες μετά τις πλημμύρες η εικόνα παραμένει ίδια: χωματερές, δυσοσμία, γκρεμισμένα κι έρημα σπίτια και απόγνωση
Η εικόνα της Θεσσαλίας δεν μιλά απλώς από μόνη της, αλλά βγάζει κραυγή οργής και αγωνίας για το αβέβαιο αύριο. Παρότι πέρασαν πέντε μήνες από την πρωτοφανή κακοκαιρία που έπληξε δεκάδες χωριά, η αδιαφορία της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται να δυσχεράνει την ήδη δυσμενή θέση στην οποία βρίσκονται χιλιάδες πλημμυροπαθείς.
Οι εικόνες που αντικρίζει κανείς κόβουν την ανάσα. Η δυσωδία από τους τόνους των σκουπιδιών που στοιβάζονται σε αυτοσχέδιες χωματερές έξω από χωριά δεν σου επιτρέπει να σταθείς. Η εικόνα από τα γκρέμια είναι απόκοσμη. Αν δεν το δεις με τα μάτια σου, δεν μπορείς να πιστέψεις πως ο Θεσσαλικός κάμπος είναι πνιγμένος, γεμάτος από χωριά-φάντασμα. Χωριά που πριν από λίγους μήνες έσφυζαν από ζωή αλλά σήμερα έχουν μείνει έρμαια της αδιαφορίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
«Το κράτος μάς παράτησε»
Πρώτη στάση το Κουλούρι Λάρισας. Στην αυλή της Ουρανίας Κανάκη εδώ και πέντε μήνες δεν έχει πατήσει κανείς. Το μισό σπίτι της κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και εκείνη σήμερα ζει στο υπόλοιπο που παραμένει όρθιο. Αυτό που ζητά είναι να φτιαχτεί το λουτρό στο σπίτι της ώστε να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς.
Δείτε επίσης: Κουρέτας κατά κυβέρνησης Μητσοτάκη: Η Θεσσαλία δεν είναι πείραμα, αλλά η ζωή μας
«Πέντε μήνες είναι έτσι. Ολα έπεσαν στο πίσω μέρος του σπιτιού: μπάνιο, κουζίνα, όλα. Κανένας δεν ήρθε να μαζέψει τα χαλάσματα. Μου είπαν να μη μείνω μέσα αλλά πού να μείνω; Δεν έχω πού αλλού να πάω. Για λίγο καιρό έμενα στον αδερφό μου, αλλά πόσο; Αναγκάστηκα να ξαναγυρίσω» λέει εμφανώς καταβεβλημένη.
Προχωρώντας μόλις λίγα μέτρα πιο κάτω βρήκαμε τη Σοφία Τσιάρα, το μισό σπίτι της οποίας επίσης γκρεμίστηκε. Αναγκάζεται να μένει δίπλα στα χαλάσματα της παλιάς της ζωής και να μαγειρεύει όπως όπως σε μια αποθήκη.
«Μας παράτησαν, δεν μας προσέχουν καθόλου. Κανένας δεν ήρθε να μας πει κάτι ούτε να μαζέψει όλα αυτά τα χαλάσματα στα οποία αναγκαζόμαστε να ζούμε. Το σπίτι είναι κίτρινο αλλά εμείς μένουμε μέσα. Σπίτι πώς να νοικιάσουμε; Με τα 320 ευρώ της σύνταξης; Αναγκάζομαι να μαγειρεύω μέσα στην αποθήκη με πετρογκάζι. Είχαμε το σπίτι μας, τη νοικοκυροσύνη μας και μας κατάντησαν έτσι. Ζούμε μέσα στην υγρασία, δεν είναι ζωή αυτή. Αυτό που μας λυπεί είναι πως κανείς δεν νοιάζεται για μας» καταγγέλλει η Σ. Τσιάρα, δείχνοντάς μας για άλλη μια φορά το μέγεθος της καταστροφής αλλά και πώς ένα ευρωπαϊκό κράτος αντιμετωπίζει τους φορολογούμενους πολίτες του.
Ο Δημήτρης Τριανταφύλλου λίγο πιο κάτω μας ανοίγει το δικό του σπίτι, το οποίο η επιτροπή χαρακτήρισε κόκκινο. Μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Εδώ όμως οι λέξεις δεν αρκούν να περιγράψουν πώς κατάντησε η ζωή στην Ελλάδα του 2024.
Κανένας δεν έχει μεριμνήσει να μαζευτεί όλο αυτό το χάος, ενώ ο Δ. Τριανταφύλλου ακόμη περιμένει την αποζημίωση ενοικίου. «Ολο αυτό που βλέπετε είναι ένα σπίτι και το μισό έχει πέσει. Εμείς συνεχίζουμε να ζούμε μέσα γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πήραμε την αποζημίωση για την οικοσκευή αλλά για τα ενοίκια δεν έχουμε πάρει κάτι. Κάναμε τα χαρτιά αλλά δεν ξέρουμε τίποτε. Ακόμη περιμένουμε» σημειώνει και απαντώντας στην ερώτησή μας ποιος ενδιαφέρθηκε για εκείνους ή για να καταγράψει τις ανάγκες τους απάντησε στο Documento: «Μηδέν, κανένας».
Δείτε επίσης: Πλημμύρες Θεσσαλία: «4 μήνες χωρίς τηλέφωνο, περιμένουμε αποζημιώσεις» – Τι είπαν οι κάτοικοι στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ
Ενα δυο χιλιόμετρα μακριά κατευθυνόμενοι στα αναχώματα συναντήσαμε τον Μάριο Δήμα, πολιτικό μηχανικό, γιο οικογένειας κτηνοτρόφων που ζει 2 χλμ. έξω από το Κουλούρι. «Οσοι είχαμε ζώα τα χάσαμε, ενώ πολλοί τα μαζέψαμε μόνοι μας» λέει στο Documento. «Αποζημιώσεις δόθηκαν από τον ΕΛΓΑ πριν από δύο μήνες. Πήραμε προκαταβολή 85 ευρώ το πρόβατο ενώ το πραγματικό κόστος είναι 250 ευρώ. Χάσαμε ζωοτροφές 10.000 ευρώ. Μόλις πριν από ενάμιση μήνα ήρθαν και τα κατέγραψαν. Χρήματα για ζωοτροφές και εξοπλισμό δεν έχουμε πάρει ακόμη, το μόνο που πήραμε ήταν προκαταβολή για το ζωικό κεφάλαιο. Πέντε μήνες μετά το κράτος δεν είναι δίπλα μας. Ο,τι κάναμε το κάναμε με δικά μας έξοδα» καταλήγει ο Μ. Δήμας.
Τα χωριά-φάντασμα της Καρδίτσας
Η δεύτερη μέρα της περιοδείας ήταν αφιερωμένη στην Καρδίτσα και στα χωριά της που έχουν ερημώσει και μέρος τους είναι ακόμη πνιγμένο στη λάσπη. Οι άνθρωποι θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια και στη ζωή τους, αφού σήμερα ζουν σκορπισμένοι από δω κι από εκεί. Ωστόσο για τον Κυρ. Μητσοτάκη είναι σαν να μην υπάρχουν πια.
Πηγαίνοντας προς το μέρος όπου κάποτε χτυπούσε η καρδιά της Καρδίτσας περνάμε από το χωριό Ιτέα. Λίγο προτού μπούμε συναντήσαμε μια απέραντη χωματερή από μπάζα, ενώ μέσα στο χωριό είδαμε γκρεμισμένα σπίτια. Φτάνοντας στον Παλαμά Καρδίτσας άλλη μια αυτοσχέδια χωματερή με ό,τι απέμεινε από τις περιουσίες των κατοίκων καθιστά την περιοχή τεράστια υγειονομική βόμβα. Η ατμόσφαιρα μυρίζει σαπίλα. Είναι αδύνατο να σταθείς για πολλή ώρα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται όμως να μετακινήσει τους τόνους σκουπιδιών που εκτός των άλλων προσελκύουν τρωκτικά και κουνούπια.
Μπαίνοντας στον Παλαμά συναντήσαμε τον Κώστα Μαραγκό, που μας περιέγραψε πώς μοιάζει η ζωή τους σήμερα. «Εδώ δεν έχουν μαζέψει ακόμη τα σκουπίδια, θα είχαν μαζέψει τα χαλάσματα;» αναρωτιέται περικλείοντας σε μόνο μία φράση τη στάση του κράτους. Με τη βοήθειά του περιηγηθήκαμε στο χωριό και ακούσαμε ιστορίες ανθρώπων που σώθηκαν χάρη στη βοήθεια και την αλληλεγγύη του κόσμου. Το σίγουρο είναι ότι για το κράτος αυτά τα χωριά δεν υπάρχουν.
Αφήνοντας πίσω μας τον Παλαμά, προσεγγίσαμε τη Μεταμόρφωση Καρδίτσας. Εκεί ο χρόνος πραγματικά έχει παγώσει. Δεν βρέθηκε ούτε ένας κάτοικος να μας μιλήσει, αφού το κάποτε γεμάτο ζωή χωριό είναι πλήρως ακατοίκητο. Πολλά σπίτια έχουν απλωμένα χαλιά και ανοιχτά παράθυρα, δημιουργώντας σου την εντύπωση ότι κάποιος θα σε χαιρετήσει. Πλησιάζοντας όμως ακόμη και η παραμικρή ελπίδα να συναντήσεις άνθρωπο χάνεται ανάμεσα στα μπάζα που κοσμούν τις αυλές των σπιτιών, τις φωτογραφίες και τις εικόνες των αγίων που βλέπεις πεσμένες στο πάτωμα. Ολα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς η ζωή και η ελπίδα κάποιου καταλήγουν να κείτονται λασπωμένες και πεταμένες στο πάτωμα ενός μισογκρεμισμένου σπιτιού. Αποχαιρετώντας τη Μεταμόρφωση και οδηγώντας δύο χιλιόμετρα παραπέρα φτάσαμε στον Βλοχό. Εκεί έχουν απομείνει δύο τρεις οικογένειες που είχαν την τύχη να ζουν σε όροφο. Ολα τα μαγαζιά της πλατείας του χωριού έχουν ερημώσει, ενώ πολλά σημεία καλύπτονται από λιμνάζοντα νερά. Μιλώντας με τον Δημήτρη Καρτσάνα, τον Κώστα Τσιάπουλα και τον Απόστολο Μακρή, ιδιοκτήτες σπιτιών στον Βλοχό, αποκτήσαμε πλήρη εικόνα για την κατάσταση αλλά και τα αιτήματά τους σχετικά με τη μοίρα του χωριού τους.
Με αμφιβόλου νομιμότητας τρόπους τούς ζητείται να υπογράψουν υπεύθυνες δηλώσεις με τις οποίες θα αποδέχονται να μεταστεγαστούν σε ένα σημείο του χωριού Παλαμάς, χωρίς όμως να γίνουν απαλλοτριώσεις. Σε αυτό το σχέδιο 115 οικογένειες αντιδρούν και ζητούν βήμα για να ακουστούν. Οπως μας ανέφεραν, ο πρώην πρόεδρος της κοινότητας, μέσω μιας άτυπης τηλεφωνικής ψηφοφορίας που έκανε και προσπάθησε μετέπειτα να τη νομιμοποιήσει σε γενική συνέλευση του χωριού, επιχειρεί να τους πείσει για τη μετεγκατάσταση. Το πρόβλημα των ίδιων είναι ότι δεν γνωρίζουν ούτε τους όρους αλλά ούτε τους λόγους για τους οποίους έχουν επιλεχθεί το χωριό τους και η Μεταμόρφωση ενώ άλλα όμορα χωριά, όπως ο Κοσκινάς και η Μαραθέα, που επίσης πλημμύρισαν, δεν εντάσσονται στο εν λόγω σχέδιο. «Γιατί διαλέξανε εμάς, γιατί μας πάνε στον Παλαμά που πλημμύρισε εξίσου» αναρωτιούνται.
Εικόνα εγκατάλειψης και μαρασμού
Τρίτη στάση του οδοιπορικού μας τα Τρίκαλα. Στα Μεγάλα Καλύβια συναντήσαμε τον Δημήτρη Κάβουρα, πρόεδρο της Επιτροπής Πλημμυροπαθών, τη Βασιλική Παπαδημητρίου, κάτοικο και μέλος της εθελοντικής οργάνωσης Help Hellas, αλλά και πληθώρα κατοίκων που μας έδειξαν βήμα βήμα όλα τα θέματα του χωριού, ξεκινώντας από το γεγονός ότι το ΚΕΠ δεν έχει σύνδεση στο διαδίκτυο, ενώ πολλοί κάτοικοι δεν έχουν ακόμη τηλέφωνο και ίντερνετ. Το κερασάκι όμως στην τούρτα είναι πως οι λογαριασμοί τούς έρχονται κανονικά. Τα πεσμένα σπίτια στα Μεγάλα Καλύβια είναι αμέτρητα. Το σπίτι της κ. Σταυρούλας βγήκε το μισό κίτρινο και το μισό κόκκινο. «Το σπίτι μου είναι γκρεμισμένο, το βλέπετε, εγώ ζω στο κοντέινερ. Πήρα τις αποζημιώσεις αλλά πείτε μου εσείς τι να κάνω με αυτά τα χρήματα. Θα μου φτάσουν για να μαζέψω τα μπάζα και να πληρώσω τον πολιτικό μηχανικό. Πρέπει και να ζήσω» αναφέρει.
Ακόμη μία περίπτωση στο χωριό ο κ. Γιώργος, ο οποίος, όπως λέει, δεν έχει καμιά ιδέα πόσο καιρό θα παραμείνει στο κοντέινερ των 24 τ.μ. όπου ζει. Για να μπεις στον χώρο όπου διαμένει τα πόδια σου βουλιάζουν στις λάσπες που έχει η αυλή του. Παρόμοια κατάσταση φυσικά συναντήσαμε σε πολλά ακόμη σπίτια του χωριού. Λίγα χιλιόμετρα μακριά ο πρόεδρος του χωριού Αγίας Κυριακής Χρήστος Παπαευθυμίου μας βοήθησε να περιηγηθούμε στο Γλίνος αλλά και στο δικό του χωριό, την Αγία Κυριακή, το οποίο είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από τα προηγούμενα. Εχει ερημώσει, ενώ ακόμη υπάρχουν σπίτια τα οποία δεν έχουν καθαριστεί. Οι πόρτες τους είναι ανοιχτές και μπορείς να δεις την ξεραμένη λάσπη που έχει καλύψει τα πάντα. Η αίσθηση που σου αφήνει η εικόνα της εγκατάλειψης είναι ότι οι ένοικοι του σπιτιού έπρεπε μέσα στη μέρα να φύγουν εκτάκτως και απλώς δεν ξαναγύρισαν, γεγονός που αποδεικνύουν μέχρι και τα πιάτα στον νεροχύτη της κουζίνας ή το φλιτζάνι του καφέ πάνω στο τραπεζάκι.
Δείτε επίσης: Βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους οι πλημμυροπαθείς αγρότες στη Θεσσαλία
Ο πρόεδρος του χωριού περιγράφει στο Documento: «Η επόμενη μέρα είναι δύσκολη στην περιοχή μας. Ενα χωριό ζωντανό με 300 μόνιμους κατοίκους, που τώρα ζήτημα να είναι 100. Εγκατέλειψαν τα σπίτια τους γιατί άλλα είναι μη κατοικήσιμα και άλλα έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Οι πληγές που άφησε ο Ντάνιελ δεν λένε να κλείσουν. Επειτα από πέντε μήνες προσπαθούμε να βάλουμε μια σειρά, αλλά και εξαιτίας της γραφειοκρατίας δυσκολευόμαστε αρκετά. Πολλοί δεν έχουν πάρει ακόμη την πρώτη δόση αρωγής ούτε για τα χωράφια τους ή τα ζώα τους ούτε για τα σπίτια τους. Για τα γκρεμισμένα σπίτια δεν έχουμε κάποια επίσημη ενημέρωση. Ενα χωριό που αποτελείται κυρίως από αγρότες και κτηνοτρόφους νέους ανθρώπους είναι κρίμα να χαθεί. Δεν θέλουμε να φύγει από την επαρχία ο κόσμος, αυτό θα σήμαινε καταστροφή. Εκλεισαν σπίτια από τη μια στιγμή στην άλλη, πρέπει να βρεθεί λύση να φτιαχτούν από την αρχή. Είναι ο κόπος μιας ζωής που κρατά από τους προπαππούδες μας, δεν γίνεται να πάει χαμένος».
Διαβάστε επίσης: Το υπουργείο Περιβάλλοντος παραδέχεται ότι έχουν αφήσει χωρίς ρεύμα 93 πλημμυροπαθείς αγρότες στη Θεσσαλία
Τρέμουν στην κυβέρνηση μήπως οι Ελληνες αγρότες αντιδράσουν όπως οι Γερμανοί – Ο φόβος του Αυγενάκη
Αγρότες: Βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους για την κοροϊδία με τις επιδοτήσεις
Αχιλλέας Μπέος: Εισαγγελική παρέμβαση για την προτροπή να… χαστουκίζουν οικολόγους
Αγρότες: Αποφασίζουν τις επόμενες κινήσεις – Πανελλαδική σύσκεψη στη Λάρισα με το βλέμμα στην Αθήνα
