Σάββατο απόγευμα στο καφενείο της Βουλής. Μια μικρή παρέα βουλευτών (λόγω Covid-19) συζητά για τους πλειστηριασμούς. Ο ένας λέει ότι «εσείς καταργήσατε τον νόμο Κατσέλη τον Φεβρουάριο του 2019». Ο άλλος απαντά «ναι, αλλά έναν μήνα μετά φέραμε τον νόμο Φλαμπουράρη, που αν συγκριθεί με τον Πτωχευτικό που φέρατε σήμερα είναι Βίβλος».
Ο τρίτος παρεμβαίνει υπό μορφή ερώτησης λέγοντας «γίνονταν ή δεν γίνονταν τελικά πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας φτωχών ανθρώπων το 2017 και το 2018;», για να λάβει απάντηση πως δεν μπορεί να γίνονταν αφού τότε υπήρχε γι’ αυτούς τους ανθρώπους η προστασία του νόμου Κατσέλη, «συνεπώς είναι το λιγότερο περίεργο γιατί δεν έσπευσαν να τύχουν των ευεργετικών διατάξεών του». Τώρα θα μου πείτε γιατί ο Doctor σας μεταφέρει αυτούσιο τον ως άνω διάλογο. Μα για να πάρουμε όλοι μαζί μια γεύση του προβληματισμού των βουλευτών μας και ταυτόχρονα του γνωστού παιχνιδιού μεταξύ τους «φταις εσύ, όχι φταις εσύ»! Για την ουσία πάντως να σας πω ότι η κατάργηση του νόμου αυτού που έγινε νόμος του κράτους τον Σεπτέμβριο του 2010 (αν θυμάμαι καλά) ήταν πάγια επιθυμία της τότε τρόικας και νυν θεσμών και φυσικά των τραπεζιτών στην ημεδαπή.
