Εχοντας προφανώς «πάρει τα πάνω του» από την ανέλπιστη εκλογική επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας, ο Κώστας Μπακογιάννης φαίνεται να έχει απολέσει την αίσθηση του πολιτικού μέτρου. Και καθώς σε αυτές τις περιπτώσεις η «προσγείωση» είναι δύσκολη, ο Μεγάλος Περίπατος ήταν απλό επικοινωνιακό λάθος…
Για την ακρίβεια, ένα λάθος πολλών εκατομμυρίων ευρώ με τα οποία θα μπορούσαν να καλυφθούν αμέτρητες συντάξεις στο κεντρικό κράτος, να μειωθούν τα δημοτικά τέλη ή να γίνουν ουσιαστικά έργα στις γειτονιές και αρκετά άλλα δημιουργικά πράγματα.
Στην περίπτωση αυτή ωστόσο δεν έχουμε μόνο την κατασπατάληση πόρων για ένα έργο που ήταν αχρείαστο αφού η Πανεπιστημίου είναι μια ιστορική, όμορφη και λειτουργική λεωφόρος. Εχουμε μια τεράστια δαπάνη που συνέβαλε στη χειροτέρευση της ποιότητας ζωής στην Αθήνα.
Αρκεί κάποιος να κυκλοφορήσει με το αυτοκίνητό του στο κέντρο για να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση τις ώρες αιχμής είναι τεράστια και μάλιστα αμφίδρομη τόσο από το ύψος της λεωφόρου Συγγρού όσο και από την οδό Ρηγίλλης. Το νοσηρό φαινόμενο εκτείνεται περαιτέρω σε κάθετες οδούς και παράγει ως δευτερογενές αποτέλεσμα ενισχυμένη ατμοσφαιρική ρύπανση σε περίοδο κλιματικής αλλαγής.
Σε κάθε περίπτωση η ακολουθία των συνεπειών είναι ατελείωτη.
Μία εξ αυτών αφορά τις καθυστερήσεις οχημάτων έκτακτων αναγκών, όπως ασθενοφόρα ή πυροσβεστικά. Μια άλλη έχει να κάνει με τον υπόλοιπο Περίπατο, δηλαδή τη «φραγή» της λεωφόρου Βασιλίσσης Ολγας που επιβαρύνει την Αρδηττού και δυσκολεύει την πρόσβαση στους κατοίκους της Πλάκας σε συνδυασμό με τον αντίστοιχο περιορισμό της Ερμού και τις ανάλογες επιπτώσεις στο Μοναστηράκι.
Ανεξήγητης εμπνεύσεως είναι ωστόσο η περίπτωση των φοινίκων και των πλατάνων. Καθίσταται αρκετά δύσκολο να γίνει αντιληπτό το νόημα που είχε η επιλογή των φοινίκων που αντικαθίστανται βεβιασμένα λόγω προεκλογικής περιόδου με πλατάνια σε συνθήκες καύσωνα που δεν ενδείκνυνται για τα δέντρα.
Αλήθεια, πόσο σημαντικότερο θα ήταν να είχαν επιλεγεί αναπλάσεις σε δρόμους και γειτονιές όπου πραγματικά υπάρχει ανάγκη; Πόσο θα άλλαζε η εικόνα με μια Ιερά Οδό-μουσείο, μια πράσινη Λιοσίων, μια σύγχρονη Καβάλας. μια αναβαθμισμένη Αχαρνών, Πατησίων, Λένορμαν ή Πανόρμου;
Αξίζει να σημειωθεί ότι μικρό μέρος της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο δεν αντιστάθηκε στο εν λόγω έργο όσο θα έπρεπε, παρασυρόμενο προφανώς από μελέτες, δήθεν οράματα, ίσως και από την «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας».
Ολα αυτά προκαλούν απογοήτευση και θυμό. Η Αθήνα δεν είναι επιτραπέζιο παιχνίδι ούτε πολιτικών γόνων ούτε κανενός. Αποφάσεις για ανεύθυνες σπατάλες που δεν σέβονται τους πολίτες και τα χρήματά τους θα κριθούν όπως τους αξίζει. Από την άλλη πλευρά, καινοτόμες ιδέες όπως αυτές που επεξεργάζομαι με τους συνεργάτες μου εδώ και χρόνια για την Αθήνα ενδεχομένως να μην υλοποιηθούν εξαιτίας της πολιτικής αλαζονείας ενός δημάρχου που θεωρεί την πόλη μας ιδιοκτησία του και αλλοιώνει τη φυσιογνωμία της.
Το τι μέλλει γενέσθαι με το νέο πρόβλημα που δημιούργησαν οι «άριστοι» θα εξαρτηθεί πλέον από την τόλμη των αντιπάλων του Κώστα Μπακογιάννη στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές.
Ο Γιώργος Π. Αποστολόπουλος είναι δημοτικός σύμβουλος Δήμου Αθηναίων, μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Κινήματος Αλλαγής
