Τα αποτελέσματα των εκλογών, δεν δημιουργούν συζητήσεις μόνο περί των πολιτικών συμπερασμάτων. Ενεργοποιούν παρασκήνια, μίση, πάθη και το αναγκαίο κακό της πολιτικής, την καμαρίλα. Οι δηλώσεις έγιναν, οι κάμερες έκλεισαν, οι κάρτες των εκλογικών αποτελεσμάτων αποθηκεύτηκαν. Ξεκίνησαν πλέον να κινούνται οι κομματικές τεκτονικές πλάκες από την ενέργεια που παράγουν όχι και τόσο ευγενικές προθέσεις. Η εκδίκηση και η φιλοδοξία. Οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν μπροστά τους έναν άλλο χάρτη, στον οποίο τα σύνορα και τα όρια τοποθετούν άλλοι από αυτούς. Κομψά θα το αποκαλούσαμε «οι εξελίξεις».
Ο Μητσοτάκης. Έχει να αντιμετωπίσει από τη μια τα απόνερα από την ήττα των αποτελεσμάτων του β’ γύρου των εκλογών (δεν ηττήθηκαν μόνο οι επιλογές του αλλά ηγετίσκοι Μητσοτακικού τύπου) και από την άλλη το τσουνάμι της Οικογένειας. Δεν μιλάμε γι’ αυτό που φαίνεται ως ξήλωμα του πουλόβερ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίζει οικογενειακές κατηγορίες για έλλειψη στήριξης στον Κώστα Μπακογιάννη. Το επόμενο διάστημα θα βρεθούμε απέναντι σε «Οικογενειακές Ιστορίες» σκληρού τύπου. Βλέπετε εκτός των κατηγοριών της προδοσίας, υπάρχει και το τι θα επιλέξει ως πολιτική καριέρα για το όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ο Κώστας Μπακογιάννης. Η ενδοοικογενειακή βουβή αντιπαράθεση θα εκφραστεί και στο κόμμα μετά τη σαφές πλέον εκλογικό μήνυμα ότι έρχονται χειρότερες μέρες για τον Μητσοτάκη.
Ο Ανδρουλάκης. Του ταιριάζει το τραγούδι «και αν γελάω είναι ψέμα». Οι δηλώσεις του για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ κρύβουν από πίσω μεγάλη ανησυχία. Οι εκλογές ανέδειξαν μια σειρά από προσωπικότητες του ΠΑΣΟΚ στην τοπική αυτοδιοίκηση, οι οποίες είναι εμφανώς πιο συγκροτημένες, λαμπερές και πολιτικοποιημένες από τον αρχηγό του κόμματος. Εμφανίστηκαν λίγο πριν τις εκλογές και με προσωπική κυρίως μάχη, επικράτησαν, κάνοντας ταυτόχρονα τον Ανδρουλάκη να φαίνεται βγαλμένος από Τοπική Οργάνωση του κόμματος την εποχή του Κουτσόγιωργα. Άλλο ΠΑΣΟΚ εκφράζουν αυτοί, των κοινωνικών συμμαχιών και της πολιτικής και άλλο εκφράζει ο Ανδρουλάκης που καλύπτει το πολιτικό του έλλειμμα με αποκλεισμό στελεχών και επιθέσεις σε δημοσιογράφους. Η νίκη του νέου δήμαρχου της Αθήνας, Χάρη Δούκα, έχει προκαλέσει ένα βάσιμο ερώτημα: γιατί και αυτός και αλλά στελέχη με πέρασμα στον κόσμο είναι εκτός κεντρικής σκηνής τόσο καιρό και το ΠΑΣΟΚ έχει καταντήσει το τρίγωνο των Βερμούδων Ανδρουλάκη-Λοβέρδου- Καϊλή; Μπορεί ο Ανδρουλάκης να μην αντιμετωπίσει άμεσα πρόβλημα αμφισβήτησης αλλά είναι καταδικασμένος να δείχνει όλο και λιγότερος.
Ο Κασσελάκης. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει να λύσει την εξίσωση του παλτού. Τι θα κάνει με όλα αυτά τα παλτά στο κόμμα (του;) για τα οποία οι αυτοδιοικητικές εκλογές απέδειξαν ότι δεν είναι άξιοι να εκλέξουν έναν Δήμαρχο; Το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δεν μπόρεσε να υποδείξει μια υποψηφιότητα την οποία θα επιλέξει ο κόσμος για να διοικήσει την τοπική κοινωνία. Αποδείχθηκε δηλαδή ότι άλλοι όροι και λόγοι, πέραν της σχέσης με την κοινωνία έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνών και τώρα δεύτερο κόμμα. Την ίδια ώρα, ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, επιβράβευσε τοπικά ευρύτερες συμμαχίες για να ηττηθούν οι επιλογές Μητσοτάκη. Τα στελέχη του όμως έχουν τη δικιά τους επετηρίδα και τα δικά τους προβλήματα εσωτερικής καύσης. Λίγες μέρες μετά την θεαματική εκλογή του, ο Κασσελάκης δείχνει εγκλωβισμένος στον εσωκομματικό μικρόκοσμο ενώ για μια ακόμη φορά, επιλέγεται η λύση των επιτροπών και των ομάδων προβληματισμού ως επίλυση κοινωνικών προβλημάτων. Τα «παλτά» του Κασσελάκη, μπορεί να είναι ανίκανα σε πολλά, αλλά έχουν μια βασική ικανότητα: ψαλιδίζουν όποιον θέλει και μπορεί κάτι άλλο, στα μέτρα των εσωκομματικών συσχετισμών.
Οι αρχηγοί των κομμάτων έχουν μπει σε λειτουργία πτήσης μετά τις εκλογές. Η καμαρίλα έχει το ρόλο της στις πολιτικές εξελίξεις και παρά την αρνητική λειτουργία της, δείχνει ότι κάτι συμβαίνει πολιτικά. Δεν θα πλήξουμε πάντως.
