Πολλές οι συζητήσεις των τελευταίων ημερών που καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: «Ο κόσμος έχει αλλάξει. Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και μόνο. Για ποιο κοινωνικό όραμα μας μιλάς;».
Η αλήθεια είναι πως η ακραία βιωματική εμπειρία της πανδημίας και του συνακόλουθου εγκλεισμού είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά: ήταν καθολική και αρκούντως τραυματική. Για όλους μας. Ο βαθμός των συνεπειών ποικίλει βέβαια από άτομο σε άτομο, όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι όλοι μας επηρεαστήκαμε. Θέλοντας και μη κλειστήκαμε στον εαυτό μας, απωλέσαμε την κοινωνικότητά μας, η έξοδός μας από το σπίτι γινόταν κατόπιν άδειας και με απόλυτη επιφυλακτικότητα, η ατομική μας ευθύνη ήταν να περιχαρακώσουμε τον εαυτό μας αποτελεσματικά ώστε να μην αποτελεί αυτός κίνδυνο για το διπλανό μας. Επιδοθήκαμε σε δραστηριότητες ατομικές, αποκλείστηκε βίαια από τη ζωή μας ο φίλος, ο συνάδελφος, ο συγγενής.
Ο αντίκτυπος όλων των προαναφερθέντων είναι πλέον απόλυτα εμφανής στο καθημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι μιας και οι μοναχικές αυτές συνήθειες που αποκτήσαμε δε μπορεί παρά να έχουν αφήσει τα κατάλοιπά τους. Η επιβαλλόμενη σωματική απομόνωση κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οδήγησε μοιραία μεγάλο μέρος του πληθυσμού και στην κοινωνική αποστασιοποίηση, κατάσταση η οποία για πολλούς διατηρείται και σήμερα. Ο ατομικισμός, που ούτως ή άλλως ήταν επικρατών ως βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, θέριεψε, κυριάρχησε στην καθημερινότητά μας.
Εάν προσθέσουμε και το φόβο, το έτερο κυρίαρχο στοιχείο της περιόδου του κορονοϊού, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως μόνοι και φοβισμένοι, δεν τολμάμε να διεκδικήσουμε το καλύτερο. Αρκούμαστε στα λίγα, πολλοί από εμάς στα ελάχιστα, αρκεί αυτά να είναι σχετικά σίγουρα. Όταν μάλιστα τα όσα μας έχουν παραχωρηθεί, συχνά ωσάν να ήμασταν επαίτες, εξωραΐζονται καθημερινά από τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τότε μάλλον πρέπει να είμαστε κι ευχαριστημένοι. Δε βγαίνει ο μήνας, πηγαίνουμε σούπερ μάρκετ και κλαίμε, αλλά δε βαριέσαι βρε αδερφέ, ακόμα κι έτσι τουλάχιστον βάζουμε κάτι στο στομάχι μας.
Ε λοιπόν όχι. Χρειαζόμαστε προοπτική. Δεν μας αρκούν τα επιδόματα, δεν ονειρευόμαστε μια ζωή στημένη στον τοίχο από τον φόβο και την αβεβαιότητα.
Ας τολμήσουμε να κερδίσουμε αυτά που μας αξίζουν και αυτά σίγουρα δεν είναι τα κάθε είδους pass. Με αυτά το βέβαιο είναι ότι πουθενά δεν πας. Θέλουμε μια κοινωνία με Εργασία για όλους, με αύξηση των εισοδημάτων τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, με ισχυρό σύστημα δημόσιας Υγείας, με καθολική δωρεάν Παιδεία, με κανόνες στην αγορά και καταπολέμηση της ακρίβειας, με πάταξη της αισχροκέρδειας και της φοροδιαφυγής, με προσιτή στέγη για όλες και όλους. Απαιτούμε Δικαιοσύνη πρώτα από όλα στη Δικαιοσύνη αλλά και παντού. Απαιτούμε αντικειμενική ενημέρωση ως βασικό μας δικαίωμα. Απαιτούμε να είναι ο Δήμος ο κυρίαρχος. Δήμος σημαίνει «οι πολλοί» και αυτοί πρέπει να είναι οι κραταιοί.
Απαιτούμε ουσιαστική Δημοκρατία.
Είναι κρίσιμο να αντιληφθούμε ότι και μπορούμε και οφείλουμε να διεκδικήσουμε περισσότερα. Υπερνικώντας το φόβο και αψηφώντας τις απειλές που τελευταία εκφράζονται πλέον απροκάλυπτα, να τολμήσουμε να σκεφτούμε με όρους συλλογικούς, τοποθετώντας εαυτόν στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ομάδας ανθρώπων που μάχεται για το κοινό καλό. Γιατί αυτό είμαστε, όντα κοινωνικά και πολιτικά και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μας από τα άλλα ζώα. Οφείλουμε λοιπόν να πράττουμε και ως τέτοια.
Σε λίγες ώρες καλούμαστε να ορίσουμε με την ψήφο μας τη νέα κυβέρνηση της χώρας μας. Ψηφίζουμε για την πορεία του ΣΥΝΟΛΟΥ των πολιτών της ΧΩΡΑΣ και όχι για το ποιος θα κάνει κουμάντο στο σπίτι μας, ούτε ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση της πολυκατοικίας μας. Η συμμετοχή μας στην υπέρτατη αυτή δημοκρατική διαδικασία στόχο έχει να συναποφασίσουμε τι μέλλον θέλουμε για εμάς και τα παιδιά μας. Ας υπολογίσουμε επομένως ποιες είναι οι συντεταγμένες που θέλουμε και πάνω στις οποίες θα πορευτούμε συνολικά ως κράτος. Ας συμφωνήσουμε στο ότι τα συμφέροντα τα οποία πρέπει να εξυπηρετηθούν είναι συλλογικά, δεν είναι ατομικά. Ας προσέλθουμε στις κάλπες αναλογιζόμενοι τα οφέλη που θα έχουν οι πολλοί, η ομάδα, το σύνολο των πολιτών της Ελλάδας και όχι με βάση αποκλειστικά το προσωπικό μας, βραχυπρόθεσμο τις περισσότερες φορές, κέρδος. Γιατί ως γνωστόν όταν είναι καλά ο γείτονας και ο γείτονας του γείτονα, είμαι κι εγώ ακόμα πιο καλά, ζούμε όλοι καλύτερα.
Ας επιδοκιμάσουμε λοιπόν με την ψήφο μας τον αγώνα για μια δίκαιη, δημοκρατική κοινωνία, μια κοινωνία με ισότητα, αλληλεγγύη, αξιοκρατία, διαφάνεια και εν τέλει δικαίωμα στην ευημερία για όλες και όλους.
Να είμαστε σίγουροι ότι αξίζουμε πολλά περισσότερα και σαφώς πολύ καλύτερα.
Να είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε τη δύναμη να τα διεκδικήσουμε.
Να απεγκλωβιστούμε απ’ ότι μας φοβίζει.
Ας ψηφίσουμε με γνώμονα Αξίες και Αρχές.
Ας δώσουμε στην ατομική μας ευθύνη πρόσημο θετικό αυτή τη φορά.
Ας ψηφίσουμε με την καρδιά μας.
