ΟΛιγνάδης ως πρόσωπο δεν έχει να μας πει και πολλά. Βιαστής ανηλίκων σε μια κοινωνία που παράγει και τέτοιους, αν δεν ήταν αυτό που είναι θα έβρισκε φιλοξενία στα ΜΜΕ για μερικές μέρες, θα περιέγραφαν τη φρίκη των πράξεών του, θα έδειχναν προφίλ και ανφάς τη φάτσα του και θα τον ξεχνούσαμε σε κάποια φυλακή. Αν δεν ήταν αυτός που είναι… Ο Λιγνάδης όμως είναι αυτός που είναι. Και επειδή είναι αυτός που είναι θα δούμε, αν κοιτάξουμε στον καθρέφτη του, πολλά για πολλούς από εκείνους που κρατούν τις τύχες της χώρας και της κοινωνίας στα χέρια τους, ασκώντας εξουσία με διακηρύξεις πνεύματος και ηθικής. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.
Ο Λιγνάδης είναι λοιπόν αναπόσπαστο μέλος της ελίτ του χρήματος, του πολιτισμού και της πολιτικής. Φίλος του Μητσοτάκη, φίλος της Μαρέβας, φίλος της Μενδώνη, φίλος ουκ ολίγων από κείνους που παίζουν με τις offshore, όπως εμείς παίζουμε με τα κινητά. Διορίστηκε διευθυντής του Εθνικού με άνωθεν παρέμβαση και με παραβίαση όλων των διαδικασιών, υμνήθηκε για το πατριωτικό του φρόνημα, συγκίνησε πολλές ψυχές με τον ασπασμό του στον πλαστικό Παρθενώνα, φωτογραφήθηκε με το πρωθυπουργικό ζεύγος που οικειοποιήθηκε στρατιωτικό ελικόπτερο για να μη λείψει από την παράστασή του, ήπιε το απεριτίφ του στα πιο καλά σπίτια της πιο καλής κοινωνίας.
Ολα αυτά τα φωτεινά τον βοηθούσαν να διαπράττει τα σκοτεινά που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας. Η καλή κοινωνία τον κάλυπτε, τον χάιδευε, τον συναναστρεφόταν, δίνοντας κάλυψη στο έρεβος των πράξεών του με θύματα ανηλίκους. Μεγάλα ΜΜΕ τον κάλυψαν ακόμη κι όταν άρχισε να έρχεται στο φως το ποιόν του σκηνοθέτη χωρίς όνομα. Η υπουργός του και ο πρωθυπουργός τον κάλυπταν μέχρι που η μπόχα τούς υποχρέωσε να τον ξεφορτωθούν. Δημοσίως τουλάχιστον. Και το ερώτημα αν όλοι αυτοί ήξεραν τα «άλλα» του αλλού, παρακαλώ. Ενας κόσμος που καλιγώνει ψύλλο να μην ξέρει ποιον έχει φίλο; Ηξεραν βέβαια και πιθανότατα θεωρούσαν in τις «αταξίες» του.
Ο Γεωργιάδης των βιασμών. Οι υπουργοί των «αδιευκρίνιστων». Η Αντουανέτα του Βολταίρου. Το κύκλωμα του Φουρθιώτη. Οι ελεύθεροι δολοφόνοι του Ζακ και του Γρηγορόπουλου. Ο Βαξεβάνης υπόκοσμος. Η Μάγδα Φύσσα κακοποιημένη. Το Πολυτεχνείο μύθος από τον αρμόδιο για τα πανεπιστήμια υπουργό. Ο ζόφος του Μητσοτάκη πάνω από τη χώρα, πάνω από τα δικαστικά έδρανα, πάνω από την ενημέρωση, πάνω από καθέναν από μας που ακόμη χρησιμοποιεί το μυαλό του όχι για να χαζεύει το «Survivor» αλλά για να επιβιώσει ελεύθερη η σκέψη του σε ένα καθεστώς που αυτό είναι έγκλημα των εγκλημάτων. Απορείτε ακόμη που ο Λιγνάδης κυκλοφορεί ελεύθερος;
