Μια ιστορία από το θέατρο: Πώς οι συναντήσεις με τον ανατρεπτικό καλλιτέχνη έγιναν έργο που αφηγείται πολλές μικρές ιστορίες από τη ζωή του.
Ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος μοιράζεται την προσωπική του «ιστορία» με το σύμπαν του Αντι Γουόρχολ –που τον γοήτευσε από πιτσιρίκι– με αφορμή τη θεατρική παράσταση που σκηνοθετεί και ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ενα βιωματικό κολάζ από θραύσματα που αντλήθηκαν μέσα από τα ημερολόγια και τις συνεντεύξεις του ανατρεπτικού καλλιτέχνη, ένα έργο που αφηγείται τελικά πολλές μικρές ιστορίες από τη ζωή του. Person ή persona;
«O Γουόρχολ με συνάντησε σε ηλικία 13 ετών. Μια αφίσα από το ΜοΜΑ με τα επαναλαμβανόμενα πορτοκαλί πορτρέτα της Μέριλιν εμφανίστηκε στο σπίτι και μαγνήτισε την προσοχή μου. Αυτή η εικόνα έμελλε να είναι η πύλη προς αυτόν τον αινιγματικό τύπο με την ασημένια περούκα και το λευκοπαθικό δέρμα. Ποιο μυαλό συνέθεσε μια τέτοια φιγούρα; Τι εξυπηρετούσε; Και, κυρίως, τι έκρυβε πίσω από αυτήν;
Προφανώς η πρώτη επαφή με τα έργα του σε σαγηνεύει. Πόσο θράσος! Αφετηρία της ποπ σύγχρονης αισθητικής μας, είτε σου αρέσει είτε όχι, σε κάνει να σαστίζεις. Πρωτοπόρος, άνοιξε τον δρόμο σε πολλαπλά πεδία των εικαστικών και παραστατικών τεχνών με μια ρηξικέλευθη λογική που μπορείς να θαυμάσεις ή να σαρκάσεις. Σίγουρα όμως δεν μπορείς να αμφισβητήσεις την επιδραστικότητά του. Ομως για μένα, κατά την προσπάθειά μου να αποκρυπτογραφήσω την τέχνη του, μου αποκαλύφθηκε μια τεράστια προσωπικότητα. ΤΕΡΑΣτια. Τρομακτική, λαίμαργη και κατάκοπη. Εξαντλημένη στην αγωνία της για αποδοχή και συμπερίληψη. Ποιος άνθρωπος ζει όλη του τη ζωή φορώντας ένα κοστούμι; Αδιανόητη μοναξιά.
Για πολλά χρόνια μπήκα στη διαδικασία να ακολουθώ τις εκθέσεις του ανά τον κόσμο, να διαβάζω τα ημερολόγιά του και να ακούω το συγκρότημά του, τους Velvet Underground – When you think the night has seen your mind, that inside you’re twisted and unkind, let me stand to show that you are blind, please put down your hands, cause i see you. Οταν όμως βρέθηκα στο Λονδίνο προσπαθώντας να διαχειριστώ τη δική μου “μοναξιά”, τότε αληθινά συνδέθηκα μαζί του. Αρχικά τρόμαξα, στη συνέχεια ψωνίστηκα (έχω εγώ τόσα κοινά με τον πρωτεργάτη της pop art;) και στη συνέχεια προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα. Είμαστε όλοι μόνοι και φοβισμένοι. Το χρώμα όμως βοηθάει. Η δημιουργία θεραπεύει. Και η επαφή είναι το μόνο βάλσαμο.
Ο Γουόρχολ δεν έφυγε ευτυχισμένος. Παρά τη συναρπαστική του ζωή δεν βίωσε πληρότητα. Αφησε πίσω του όμως κάτι οριακά χριστιανικό (ο ίδιος άλλωστε παράδοξα θρήσκος): ένα παράδειγμα. Μία σταύρωση. Φώτισε τη ζωή όσων νιώθουν στο περιθώριο, ο καθένας για τον δικό του λόγο. Οι δαίμονες δεν κάνουν διακρίσεις. Ομως κοιτώντας πίσω από τα τεράστια γυαλιά, κατάματα και θαρραλέα, το σκοτάδι μπορεί και γίνεται ήλιος και ο Γουόρχολ γίνεται απλά Αντι».
INFO
Από 2/10, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Ερμηνεία: Μιλτιάδης Φιορέντζης, Δευτέρα και Τρίτη, 21.15
