Πρώτη αλήθεια: Ζούμε σε παγκόσμιο επίπεδο την κορύφωση μιας νεοφιλελεύθερης επέλασης, η οποία οδηγεί αναπόδραστα στην ενδυνάμωση ακροδεξιών και νεοναζιστικών σχημάτων τα οποία, παρέχοντας τα αναγκαία πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στο σύστημα εξουσίας, συμμετέχουν ή ακόμη και αναλαμβάνουν την κυβερνητική εξουσία σε όλο και περισσότερες χώρες.
Δεύτερη αλήθεια: Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και μέχρι σήμερα βρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση. Το γεγονός αυτό προφανώς δεν οφείλεται στο «τέλος των ιδεολογιών» όπως διακήρυξε πριν από περίπου τρεις δεκαετίες ο Φράνσις Φουκουγιάμα (την οποία διακήρυξη ο ίδιος ανακάλεσε), αλλά στο γεγονός ότι το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο σύστημα δεν παράγει πια την ιδεολογία του μέσω των κομμάτων που πολιτικά το εκπροσωπούν, αλλά μέσω σκοτεινών δωματίων που βρίσκονται μακριά από τη δημοσιότητα (π.χ. λέσχη Μπίλντερμπεργκ).
Τρίτη αλήθεια: Αντίθετα με την υποχώρηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός έχει κατορθώσει σταδιακά (μέσω της τριγωνικής σχέσης εξουσία – χρήμα – μίντια) να κατασυκοφαντήσει την κοινωνική διάσταση
της πολιτικής, ταυτίζοντάς την με την πιο απεχθή έκφραση του κρατισμού (ανάλογη με το «σοβιετικό μοντέλο») και επίσης κατόρθωσε –με την παντοκρατορία του στην επικοινωνία– να επιβάλει τη δική του ιδεολογική υπεροχή, παρουσιάζοντάς τη σχεδόν ως νομοτέλεια και κυρίαρχο φυσικό νόμο.
Τέταρτη αλήθεια: Ακόμη και σήμερα η Αριστερά αδυνατεί να αναδιαρθρώσει το μοντέλο οργάνωσής της ώστε η παραδοσιακή κομματική οργάνωση να μετατραπεί σε μια σύγχρονη κοινωνική δικτύωση. Αδυνατεί να εκσυγχρονίσει την ιδεολογία της χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα εργαλεία επεξήγησης και ορισμού του υποκειμένου των εφαρμοσμένων πολιτικών που προκρίνει. Αδυνατεί, τέλος, να εξαγγείλει ένα πολιτικό σχέδιο δημοκρατικής αυτοοργάνωσης της κοινωνίας στο πλαίσιο δημιουργίας μιας «κοινωνίας των πολιτών» και όχι απλώς ένα πιο δημοκρατικό και πιο ευρύ κρατικό μοντέλο.
Αν η Αριστερά στο σύνολό της – και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο εσωτερικό του– δεν αποδεχτεί την αναγνωριστική αξία των πιο πάνω αληθειών, θαρρώ ότι είναι αδύνατον να ομονοήσουμε σε θέσεις, προγράμματα, πολιτικές συμμαχιών και κοινωνικές απευθύνσεις.
Η συζήτηση θα γίνεται περί διαγραμμάτων και θα αφορά τα πολιτικά επιφαινόμενα, δημιουργώντας κάποιες φορές ακόμη και θυμό μεταξύ άξιων συντρόφων.
Αριστερό τιμόνι στη δεξιά λωρίδα ή δεξιό τιμόνι στην αριστερή λωρίδα;
Προσωπικά δεν μ’ ενοχλεί καθόλου αν το τιμόνι του οχήματος βρίσκεται στη δεξιά πλευρά όταν το όχημα κινείται στην ασφαλή αριστερή λωρίδα. Στην ίδια πλευρά που κινούνταν και οι άμαξες από την αρχαιότητα.
«Είναι σπατάλη ενέργειας να θυμώνεις μ’ έναν άνθρωπο που συμπεριφέρεται άσχημα, όπως είναι να θυμώνεις με ένα αμάξι που δεν παίρνει μπροστά»
Μπέρτραντ Ράσελ Βρετανός φιλόσοφος
